พ่อสื่อ

ชั่วแวบหนึ่ง

ให้เงินแม่แล้วเข็นรถเข็นน้ำเต้าหู้ออกมาที่สวนสาธารณะเหมือนเดิม พร้อมกับความเหนื่อยหนักใจที่ตัวเองต้องแบกรับเอาไว้ตั้งแต่เด็กเธออยากหนีไปให้ไกลจากแม่ แต่เธอก็ยังเป็นห่วงคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของเธอ แม่ของเธอนอกจากกินเหล้า กับเอาใจพ่อเลี้ยงแล้วก็ไม่ทำอะไรเลย ส่วนเงินน่ะเหรอก็เอาไปจากเธอทั้งหมด เธอต้องแอบยักยอกเอาไว้ส่วนหนึ่งแล้วโกหกทุกวันว่าขายของไม่ค่อยดี

"น้ำเต้าหู้จ้า~"

"น้ำเต้าหู้มั้ยจ๊ะ หนูทำอร่อยนะ"

"ลองชิมดูก่อนก็ได้นะจ๊ะ หนูไม่คิดเงินหรอก"

พอใจมาขายของที่สวนสาธารณะแห่งนี้ทุกวัน เธออยากเจอพี่ชายที่เธอจำชื่อ หรือแม้แต่หน้าก็ยังไม่ได้เลย เธออยากเจอเขาอีกสักครั้ง ก่อนหน้านี้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ทำให้เธอต้องไปพักรักษาตัวอยู่กับกะรัตเพื่อนรักเพียงคนเดียวที่เธอมีเป็นเวลากว่าครึ่งปีเลยทีเดียวกว่าเธอจะดีขึ้นมาได้ขนาดนี้

"หนูพอใจป้าเอาน้ำเต้าหู้ ไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่เครื่องห้าถุงจ๊ะ"

"ได้จ้ะป้า ดีแล้วจ้ะไม่ต้องใส่น้ำตาลสุขภาพจะได้ดีๆ "

"ลูกชายป้ามันชอบฝีมือหนู มันบอกว่าไม่ต้องใส่น้ำตาลก็หวาน"

"ขอบคุณนะจ๊ะป้า เดี๋ยวเร็วๆ นี้หนูจะทำโจ๊กหมูขายด้วยนะจ๊ะป้า ถ้าป้าชอบกินมาชิมโจ๊กหนูก่อนได้นะ"

"ดีเลย แถวนี้มีโจ๊กขายน้อย จะมีก็ต้องเดินไปไกลโน่น"

ลูกค้าประจำของเธอป้าแจ่มมักจะมาซื้อแบบนี้ตั้งแต่เธอขายแรกๆ แล้ว คนในชุมชนแม้อยากจะช่วยเหลือเธอมากแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะพวกเขาเป็นคนนอก และความรู้ก็ไม่ค่อยมี ไม่รู้หรอกกฎหมาย กฎหมู่อะไร รู้แต่ใครชู้ใคร ใครเมียใคร ลูกสาวของข้างบ้านเป็นยังไงเสียมากกว่า

ยื่นถุงน้ำเต้าหู้ไปให้ป้าแจ่มลูกค้าประจำ รับเงินมาแล้วยกมือไหว้ป้าแจ่มอย่างสวยงาม นี่เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ใครต่างก็อยากช่วยเหลือหรือสนับสนุนเธอ

เวลาล่วงเลยเข้าช่วงสายแล้วพอใจต้องรีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้าไปเรียนหนังสือ เธอโชคดีที่ได้ทุนนักเรียนดีเด่นของมหาวิทยาลัยชื่อดัง TK University ที่เพิ่งจะลองเปิดรับนักเรียนทุนเรียนดีเพียงแค่สิบอัตราในปีแรกหลังจากนั้นเธอก็ได้ทุนมาเรื่อยๆ จนตอนนี้เธอเรียนอยู่ปีสามแล้วคณะบริหารธุรกิจ เอกสาขาวิชาการตลาด

"พอใจ ยังไม่เก็บของอีกเหรอ"

"กุ้ง พอใจกำลังจะเก็บของแล้ว" กะรัตเพื่อนรักของเธอมีฐานะที่ดีกว่าเธอในระดับปานกลางไม่ได้รวยล้นฟ้า แต่ที่บ้านก็ไม่มีหนี้สินอะไร

"มาเถอะ กุ้งช่วย ว่าแต่มีน้ำเต้าหู้เหลือให้กุ้งบ้างมั้ยอ่า หิว"

"นี่ พอใจเก็บไว้ให้กุ้งแล้ว ถุงนึง"

สองสาวต่างก็ช่วยกันเข็นรถขายน้ำเต้าหู้ของพอใจเดินกลับไปจอดที่หน้าบ้านโทรมๆ ซอมซ่อ ของเธอ กะรัตมาแบบนี้ทุกวันแรกๆ เพียงตาแม่ของพอใจก็บ่นเพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาสนิทกับลูกสาวของตัวเอง

"สวัสดีค่ะคุณน้า"

"มาอีกแล้ว จะมาอะไรทุกวันทุกวี่"

"มารอรับพอใจไปเรียนค่ะ หนูกลัวว่าถ้าไม่มารับ พอใจอาจจะโดนหมาคาบไปกินโดยที่มีคนรู้เห็นเป็นใจก็ได้"

เพียงตาเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าไปในบ้าน บ้านก็มีเพียงแค่นั้น ยังจะกระทืบได้อีก ดูสิบ้านโยกหมดแล้ว ห้องน้ำของที่บ้านนี้ค่อนข้างจะไม่ค่อยมิดชิดสักเท่าไหร่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีใครบางคนจงใจแอบดูพอใจอาบน้ำอย่างแน่นอน ทุกครั้งที่พอใจอาบน้ำเธอต้องเตรียมผ้าขนหนูเข้าไปสี่ผืนเพื่อคลุมปิดผนังทั้งสี่ด้านเอาไว้ไม่ให้คนมองได้

"แม่จ๋า พอใจไปเรียนก่อนนะจ๊ะ"

"เออๆ รีบกลับมาด้วยล่ะหาอะไรมาให้กูแดกด้วยนะ"

"จ๊ะแม่ ไปกันกุ้ง"

"เดี๋ยว! เมื่อเช้ามึงขายของได้กี่บาท เห็นขายหมดทุกวันเลยนิ ทำไมมึงถึงบอกว่าขายได้ไม่ดี"

พอใจกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด สายตาสบกับกะรัตเพื่อนรักของตัวเอง แน่นอนว่ากะรัตเองก็ชินกับคำพูดพวกนี้แล้วเช่นกัน หลายครั้ง หลายคราที่เธอชวนพอใจให้ออกมาอยู่ที่บ้านของเธอ แต่พอใจไม่ไปเธอบอกว่าเกรงใจกะรัต อีกทั้งยังห่วงเพียงตาแม่ของเธออีกด้วย

"ขายไม่ค่อยดี พอใจเลยทำน้อยลงจ๊ะแม่ มันเลยหมดทุกวันเพราะทำน้อย"

"จริงนะ อย่าให้กูรู้ว่ามึงซ่อนเงินไว้นะ มึงเป็นลูกหัดรู้บุญคุณกูบ้าง กว่าจะเลี้ยงมึงมาจนโตขนาดนี้"

"หึ" เสียงของกะรัตที่แค่นหัวเราะออกมาจากลำคอ สายตาของกะรัตประสานกับเพียงตาอย่างคนที่รู้ตื้นลึกหนาบางแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แหม ช่างกล้าพูดว่าเลี้ยงพอใจเพื่อนรักของเธอมา พอใจน่ะปากกัด ตีนถีบ ด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ขนาดโดนไอ้พ่อเลี้ยงสารเลวนั่นจะทำอะไร เพียงตายังไม่เชื่อเลย

"มองอะไร อีเด็กเปรต คิดว่าเป็นเพื่อนนังพอใจแล้วกูจะไม่กล้าเหรอวะ"

"เปล่าจ๊ะน้า งั้นกุ้งพาพอใจไปเรียนก่อนนะจ๊ะ"

สองสาวพากันเดินทะลุสวนสาธารณะออกมาเจอกับมอเตอร์ไซค์ระบบออโตเมติกของกะรัตที่จอดอยู่ทั้งสองสาวสวมหมวกกันน็อกเอาไว้เพื่อความปลอดภัย กะรัตเป็นคนขับ ส่วนพอใจเป็นคนซ้อน

"พอใจ ออกมาอยู่กับกุ้งเถอะนะ พ่อกับแม่กุ้งก็อยากให้พอใจอยู่ด้วยนะ"

"ขอบใจนะกุ้ง พอใจเกรงใจน่ะ เอาไว้เดี๋ยวถ้าทนไม่ไหวจริงๆ พอใจจะไปขอความช่วยเหลือนะ"

"จริงนะ"

"จริงสิ สัญญาเลย" กะรัตพยักหน้าให้อย่างจำใจ ก่อนจะพากันขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจเข้าไปจอดที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง ทั้งสองสาวต่างก็เช็กความเรียบร้อยให้อีกฝ่ายเปรียบดังกับว่าอีกฝ่ายเป็นกระจกของอีกคน

"มึงมาทำไมอีกเนี่ย ไอ้เข็ม"

"เอ้า! กูก็มาดูกิจการกูดิ เปิดร้านมาได้สองปีแล้วกิจการกูเป็นไงบ้าง" พอใจหันไปตามเสียงที่ได้ยิน เธอจำได้ว่าหนึ่งเสียงในนั้นเป็นผู้อำนวยการชื่อไทก้าที่ทั้งหล่อ และหนุ่ม แม้อายุจะค่อนข้างมากแล้วแต่ก็ยังดูหล่ออยู่เลย ส่วนอีกคนเธอเห็นไม่ชัดเพราะเขายืนหันหลังอยู่

บรื้น~ บรื้น~ บรื้น~

เสียงรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ดังกระหึ่มเข้ามาตั้งแต่ทางเข้า พอใจกับกะรัตเพื่อนของเธอหันไปมองตามต้นทางของเสียงก็เจอเข้ากับชายหนุ่มหุ่นดีขับรถบิ๊กไบค์คันใหญ่เข้ามาจอดในที่วีไอพี

ชายหนุ่มก้าวขาเรียวยาวลงจากรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ เขาถอดหมวกกันน็อกออกแล้วสะบัดผมเล็กน้อยให้เข้าทรง ก่อนจะเดินถือหมวกกันน็อกราคาแพงผ่านหน้าทั้งสองสาวไป พอใจมองตามชายหนุ่มคนนี้อยู่พักหนึ่ง แล้วอยู่ๆ ภาพเหตุการณ์อะไรบางอย่างก็ฉายแวบเข้ามาในหัวของเธอ

'พี่ชื่อxxx นะ เราเข้ามาในบ้านพี่ได้ยังไง'

'น หนูวิ่งหนีพ่อมาค่ะ'

'ทำไมละ แล้วทำไมผอมอย่างนี้ หิวมั้ย กินอะไรหน่อยมั้ย'

'ขอบคุณค่ะ พี่xxx'

"พอใจ"

"..."

"พอใจ"

"..."

"พอใจ!"

"อ่ะ! กุ้ง! ตะโกนใส่พอใจทำไม ตกใจหมดแล้ว" พอใจกวาดสายตามองออกไปที่บริเวณนั้น ทั้งผู้อำนวยการไทก้า ทั้งพี่ผู้ชายหุ่นดีที่ขับบิ๊กไบค์ ทั้งเพื่อนของผู้อำนวยการ ต่างก็หันมามองที่เธอเป็นตาเดียว