แค้นรักวาโย

3 | อดีตแฟน (2)

- 3 -

อดีตแฟน (2)

"ก็ใช่น่ะสิ พี่แค่อยากให้แกออกมาข้างนอกบ้าง มัวแต่อุดอู้อยู่ในห้อง บางวันก็หายหัวไปหลายวัน เข้าใจบ้างไหมเนี่ยว่าเป็นห่วง"

"โอ๋ ๆ ไม่วีน ๆ ไม่วีนสิพี่วา โยรู้ว่าพี่วาเป็นห่วง เข้าใจแล้วค่าคุณพี่สาว ฉีกยิ้มหน่อยค่ะ ไหนยิ้มซิ เอ้ายิ้ม"

"ชิ รีบไปเข้าห้องน้ำเลยไป แล้วก็รีบกลับมาด้วย"

ฉันหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าพี่วาฉีกยิ้มกว้างตามคำร้องขอ พี่สาวของฉันน่ะเป็นคนใจดีและอ่อนโยนมาก ๆ เวลาไม่พอใจหรือโกรธใครก็จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น หลังจากนั้นก็จะกลายเป็นวารีคนเดิมที่สวยสดใสร่าเริงประหนึ่งว่าแบกความสุขให้กับทุกคนทั้งโลก

ซึ่งมันแตกต่างจากฉันโดยสิ้นเชิง!

ใคร ๆ ก็ต่างบอกว่าฉันหยิ่ง ความจริงแล้วฉันชอบทำหน้านิ่งและไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่ ปากก็ค่อนข้างหนัก ส่วนสายตาก็เหวี่ยงสุด ๆ แต่ก็นะ...มันเป็นเอกลักษณ์ของฉันแหละมั้ง ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันไม่ค่อยน่ารักก็เถอะ

ฉันเดินออกมาด้านนอกร้านอาหารและเดินตรงไปยังห้องน้ำซึ่งต้องเดินแยกไปอีกทาง ระหว่างนั้นก็ก้มลงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อกดเช็กข่าวสารไปพลาง ๆ โดยไม่ทันสนใจกับคนที่กำลังเดินสวนมา

จนกระทั่ง...

หมับ!

พรึ่บ!

"อ๊ะ!" ฉันร้องขึ้นเมื่อถูกมือหนาของใครคนหนึ่งบีบรัดเข้าที่ต้นแขนก่อนที่จะถูกลากไปยังซอกเล็ก ๆ ที่ไร้ผู้คนผ่านไปมา

"ชู่วส์..." มืออีกข้างยกขึ้นมาปิดปากของฉันเอาไว้และกดร่างกายของฉันให้ชิดติดกับกำแพงขณะที่ใบหน้าคมคายก็โน้มลงมาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ

ฉันเบี่ยงหน้าออกอย่างนึกรังเกียจ หาจังหวะเพื่อที่จะออกไปจากเงื้อมมือของไอ้บ้านี่ให้เร็วที่สุด

ปึก!

"อึก...Shit! โย!"

"ไอ้ฌอน! ไอ้สารเลว ทำบ้าอะไรวะ!"

ฉันตั้งเข่ากระแทกกับกลางกายของคนตรงหน้าและรวบรวมแรงทั้งหมดผลักไสออกไปด้วยความรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสชั่วช้า

คนคนนั้นคือฌอน เป็นอดีตแฟนที่มันนอกใจฉันยังล่ะ!

"Damn! เจ็บนะเว้ยโย!"

"เออ! ก็ทำให้เจ็บไง แล้วเป็นบ้าอะไรของแกวะถึงลากฉันมาแบบนี้!"

"ฌอนก็แค่อยากคุยกับโย"

เหอะ! คุยอย่างนั้นเหรอ...?

คนที่นอกใจอย่างมันมีอะไรที่จะต้องคุยกับฉันอีก คืนนั้นฉันไม่ฟาดหน้าไปก็บุญหัวของมันเท่าไหร่แล้ว!

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแก!" ฉันตะคอกออกไปก่อนจะหาทางเดินเลี่ยงกับคนตรงหน้าเพราะไม่คิดอยากจะเห็นหน้าหรือสนทนาอะไรด้วยอีก

หมับ!

"ฌอนขอโทษ ฌอนคิดถึงโยนะ"

เสียงทุ้มเอ่ยแนบชิดกับใบหน้าของฉันขณะที่วงแขนก็กอดรัดฉันเอาไว้แม้ว่าจะพยายามผลักไสมากแค่ไหนก็ตาม

"ปล่อยฉัน! บอกให้ปล่อยไง!

"ไม่ปล่อย ฌอนจะไม่ปล่อยโยไปอีกแล้ว ฌอนขอโทษ ขอโทษนะโย เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"

"มันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว คิดว่าการนอกใจมันเป็นเรื่องปกติรึไงวะถึงได้คิดว่าฉันจะให้อภัยง่าย ๆ ปล่อย!"

ฉันสามารถให้อภัยการกระทำของฌอนได้นะแต่มันต้องไม่ใช้ตอนนี้ และที่สำคัญคือมันเป็นการให้อภัยกับคนที่ทำผิดแต่ไม่ใช่การให้โอกาสครั้งที่สองสำหรับความสัมพันธ์ของเรา

ฉันไม่คิดจะให้โอกาสกับคนที่นอกใจฉันอีกแน่นอน เพราะสำหรับฉันแล้วคนที่กล้านอกใจก็คือคนที่ไม่ได้รักกันเลยสักนิด แล้วฉันจะเสียเวลาไปทำไมกับคนแบบนั้น

"ฌอนขอโทษนะโย เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ ไม่มีใครรู้ใจโยเท่าฌอนอีกแล้ว ฌอนรู้ดีว่าโยชอบแบบไหน" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยแนบชิดกับใบหน้าของฉันขณะที่มือหนาก็ลูบไล้และบีบเคล้นไปตามบั้นท้ายงอนอย่างถือวิสาสะ

"เอามือสกปรกของแกออกไป! ฉันขยะแขยง!"

"งั้นเหรอ...แต่ฌอนคิดถึงโยนะ คืนนั้นที่เรามีความสุขด้วยกันน่ะโยจำได้ไหม"

พลั่ก!

ฉันผลักอกแกร่งออกพร้อมด้วยสายตาเดือดดาลและมองคนตรงหน้าอย่างเหลืออด

"ไอ้สารเลว! อย่ามายุ่งกับฉัน! เราจบกันแล้ว และก็ไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก แกอยากจะไปมั่วไปคั่วกับใครก็เชิญ!" ฉันกำหมัดแน่นและตวาดกร้าวออกไปด้วยความโมโหสุดขีด ใจจริงฉันอยากจะฟาดใส่มันไปซ้ำ ๆ หลายทีแต่ก็กลัวว่ามันจะทำอะไรฉันอีก ตอนนี้ควรออกไปให้ใครจะไอ้บ้านี่ให้เร็วที่สุดดีกว่า

"จำคำตัวเองไว้ให้ดีล่ะโย แล้ววันหนึ่งเธอนั่นแหละจะต้องเป็นคนร้องขออ้อนวอนแทบเท้าของฉัน!"

"ฝันอยู่เหรอ หรือว่าเล่นละครอยู่ ตื่นก่อนค่ะไอ้ลูกครึ่ง น้ำหน้าอย่างแกเนี่ยนะที่ฉันจะไปอ้อนวอนแทบเท้าของแก ฮึ ไม่มีทาง!"

ฉันทิ้งท้ายพร้อมด้วยใบหน้าเหยียดหยามและปรายสายตามองคนที่ขึ้นว่าเป็นอดีตแฟนอย่างเหนือกว่า

ฉันไม่มีทางไปร้องขอหรืออ้อนวอนคนอย่างมันแน่นอน ฉันรับรองได้เลย!