CLAYTON รักไม่เป็น

EP 1 INTRO

@มหาวิทยาลัย

เสียงพูดคุยกันของเหล่านักศึกษาเริ่มดังขึ้นมาทันที หลังจากที่อาจารย์สั่งงานเสร็จแล้วปล่อยให้เลิกคลาสเรียนก่อนเวลา

ปึง!

เสียงฝ่ามือฟาดลงกับโต๊ะดังขึ้นอย่างไม่แรงนัก แต่สามารถเรียกความสนใจของคนที่นั่งเก็บของลงกระเป๋าผ้าลายน่ารักใบโปรด ให้เงยหน้าขึ้นมามองได้ไม่ยาก

"เมษาเธอยังรับทำรายงานอยู่ใช่ไหม"

"คุยกับฉันเหรอ?" เสียงใสเอ่ยถามกลับพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองทำหน้างุนงง เมื่อคนตรงหน้าเธอที่เป็นคนตบโต๊ะเมื่อกี้นี้พูดขึ้น เพราะเธอไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าคุยกับเธอหรือเปล่า

"ตรงนี้มีเธอนั่งอยู่คนเดียว ไม่คุยกับเธอจะให้ฉันคุยกับผีที่ไหน" น้ำเสียงหงุดหงิดตอบกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก ที่เห็นอีกฝ่ายทำหน้างุนงงใส่

"ก็เธอเรียกว่าเมษา" เอพริล พึมพำเสียงเบากับตัวเอง

"จะเอพริลหรือเมษามันก็เหมือนกันนั้นแหละน่า ตกลงว่าไง เธอยังรับทำรายงานอยู่ไหม"

"ก็รับเรื่อย ๆ ถ้ามีคนจ้างทำ" เอพริลตอบกลับพร้อมกับก้มหน้าเก็บของลงกระเป๋าต่อ

"โอเคฉันจ้างเธอทำ"

"เธอจ้างจริงไหม ถ้าจ้างเธอต้องโอนเงินค่ามัดจำก่อนนะฉันถึงจะเริ่มทำงานให้" เอพริลเงยหน้าขึ้นพูดกับคนตรงหน้าอีกครั้ง ที่บอกจะจ้างงานเธอ

"อะ ๆ เอาไลน์เอาเลขบัญชีเธอมา เดี๋ยวฉันโอนให้เต็มจำนวนเลย" โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูยื่นมาตรงหน้าของเอพริลทันทีที่พูดจบ

มือเล็กยื่นไปรับโทรศัพท์มือถือมากดไอดีไลน์เพิ่มเพื่อนทันทีก่อนจะยื่นคืนให้เจ้าของ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดเข้าแอพพลิเคชันแชตไลน์ พร้อมส่งเลขบัญชีและรายละเอียดราคาการรับงานเข้าไปในแชตของคนตรงหน้า

"เธอส่งหัวข้อที่ได้มาในไลน์ได้เลยนะ"

"โอเคได้"

"เธอชื่อยี่หวาใช่ไหม"

"ก็รู้อยู่แล้วจะถามทำไมเนี่ย" ยี่หวาขมวดคิ้วยุ่งด้วยท่าทีเบื่อหน่ายกับท่าทีที่ดูจะซื่อบื้อของเอพริล

"ก็ถามเพื่อความแน่ใจไง เรากลัวเราจำคนผิด"

"ฉันสวยขนาดนี้เธอจะจำผิดได้ไง ไปละ ที่เหลือก็ฝากเธอด้วยแล้วกัน" พูดจบร่างบางในชุดนักศึกษารัดรูปกระโปรงทรงเอสั้น ก็หมุนตัวเดินสะบัดผมออกไปจากตรงนั้นทันที

เอพริลได้แต่มองตามแล้วนึกอิจฉาในใจ เธออยากให้ตัวเองมีความมั่นใจเหมือนยี่หวาบ้าง ที่สามารถเดินเฉิดฉายได้อย่างมั่นใจไม่แคร์ใครหน้าไหน ซึ่งต่างจากเธอนัก ที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ปีกว่าแล้วยังหาความมั่นใจให้ตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ความมั่นใจเลย ขนาดเพื่อนสนิทเธอยังไม่มีเหมือนคนอื่น ๆ เขาเลย

ร่างบางเดินออกจากตึกเรียนของคณะมาตามทางเท้า มุ่งหน้าตรงไปยังประตูทางออกของรั้วมหาวิทยาลัย เพื่อกลับหอพักของตัวเองที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่ไกลนัก

เหมียว ~

กึก!

สองเท้าหยุดชะงักไปทันที เมื่อเดินมาจนเกือบจะถึงประตูทางออกแล้วได้ยินเสียงร้องเบา ๆ ดังแว่วมา ถ้าเธอไม่ได้หูฝาดไปเสียงที่ได้ยินนั้นคือเสียงของแมว

เหมียว ~

เสียงร้องดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้เธอแน่ใจว่าไม่ได้หูฝาด ก่อนที่สองเท้าบนรองเท้าผ้าใบสีขาวจะก้าวถอยหลังกลับมาสองก้าว พร้อมกับสอดส่องสายตามองไปที่พุ่มไม้ข้างทางเท้า

"เอ๊ะ! นี่มันลูกแมวนี่นา" เสียงใสเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจในตอนแรก ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเท้าขยับเข้าไปใกล้พุ่มไม้ เมื่อเห็นลูกแมวน้อยขนปุยตัวเล็กนั่งอยู่ข้างพุ่มไม้

"ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ"

ร่างบางย่อตัวนั่งยอง ๆ เมื่อมองซ้ายมองขวาแล้วไม่มีคนเดินผ่านไปมา ก่อนจะยื่นมือไปหวังอุ้มลูกแมวตัวเล็กขึ้นมาจากพื้น แต่ก็ไม่เป็นอย่างใจคิด เมื่อแมวน้อยตัวนั้นก้าวเท้าถอยหลังห่างออกไปไม่ยอมให้เธอได้จับง่าย ๆ

"มานี้สิ ไม่ต้องกลัวนะ"

เหมียว ~

"มาหาเราสิ เราไม่ทำอะไรหรอก" เอพริลยังคงพยายามขยับตัวเข้าใกล้พุ่มไม้ เพื่อหวังจะอุ้มแมวน้อยน่ารักตัวนั้นให้ได้

"อ่ะ จับได้แล้ว…"

ปึก!

สองมือเล็กที่คว้าตัวลูกแมวได้สำเร็จ ไม่ทันจะได้อุ้มขึ้นมาจากพื้นข้างพุ่มไม้ อยู่ ๆ ก็มีอะไรบางอย่างชนเข้ากับร่างกายของเธออย่างจัง จนทำให้ร่างกายของเธอนั้นไร้แรงโน้มถ่วง ล้มหน้าคะมำลงข้างพุ่มไม้ประดับอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ว้าย! กรี๊ดดดด" เสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ โดยที่ในมือของเธอนั้นยังคงประคองลูกแมวไว้แน่น แน่นจนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอบีบสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ นี้จนตายไปแล้วหรือยัง

เสียงกรีดร้องของเอพริลทำให้คนที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบหยุดฝีเท้าลงทันที ก่อนจะหันกลับมามองด้วยสายตานิ่ง ๆ พลางขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นเพียงขาเรียวเล็กที่สวมรองเท้าผ้าใบโผล่พ้นออกมาจากพุ่มไม้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งเดินกลับมาดูหรือแม้แต่จะเอ่ยถาม ก่อนที่สองเท้าจะก้าวเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ

"อ่ะ! เจ็บจัง" ร่างบางตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากข้างพุ่มไม้ด้วยความยากลำบาก พร้อมกับพึมพำด้วยใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ

พอลุกขึ้นจากพื้นได้เธอก็รีบมองหาต้นเหตุที่ทำให้เธอล้มหน้าคะมำไม่เป็นท่าทันที ก่อนจะเห็นเพียงหลังไว ๆ ที่ก้าวพ้นออกไปยังนอกรั้วประตูทางออกแล้ว ครั้นจะลุกและวิ่งตามไปก็คงจะไม่ทันแล้ว

เหมียว ~

ดวงตากลมเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของลูกแมว ก่อนจะรีบก้มลงมองที่สองมือตัวเอง ที่ตอนนี้ยังคงประคองลูกแมวน้อยไว้แน่น

"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" เสียงใสเอ่ยถามพลางคลายมือออก เมื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองแทบจะบีบลูกแมวน้อยตายคามือได้อยู่แล้ว

ราวกับรู้ภาษาคนเพราะเพียงแค่เธอพูดจบ แมวน้อยก็เคียงคอลงบนแขนของเธอพลางใช้ศีรษะถูไปมาอย่างออดอ้อน เรียกรอยยิ้มจากเธอได้ทันทีจนลืมความเจ็บที่มีไปชั่วขณะ เมื่อเห็นท่าทีออดอ้อนของลูกแมวน้อย

"ไม่มีเจ้าของเหรอทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้" พูดไปก็มองซ้ายมองขวาไปด้วย เผื่อว่าจะเป็นลูกแมวของใครหลงมา แต่นี่มันในเขตมหาวิทยาลัย จะมีใครกันที่พาแมวมาเรียนด้วยทั้งที่ยังตัวเล็กขนาดนี้

เอพริลยังคงนั่งอยู่บนพื้นจ้องมองลูกแมวน้อยในมืออย่างพิจารณาอีกครั้ง และยิ่งเธอจ้องมองก็เหมือนว่าแมวน้อยตัวนี้จะยิ่งอ้อนเธอมากขึ้น

"งั้น… ไปอยู่ด้วยกันไหม"

เหมียว ~

"ถ้าไม่มีเจ้าของเราไปอยู่ด้วยกันนะ" เธอพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นปัดเศษดินเศษใบไม้ตามตัวออกลวก ๆ มืออีกข้างก็กอดลูกแมวไว้ไม่ยอมปล่อย

"อ่า มีแผลด้วยเหรอเนี่ย" แต่พอลุกขึ้นยืนได้ก็แทบจะร้องไห้ เมื่อเข่าทั้งสองข้างของเธอนั้นมีแผลถลอกจนเลือดซิบออกมา

ไม่รู้ว่าคนที่เดินชนเธอนั้นเป็นใครกัน แต่เขาก็ควรจะหยุดช่วยเธอ และขอโทษเธอบ้างสักคำก็ยังดี ไม่ใช่ว่าเดินชนคนอื่นจนล้มหน้าคะมำแล้วเดินหนีไปเลยแบบนั้น