แผนรักร้ายของยัยจอมแสบ

Chapter 9

หลังจากทานบุฟเฟต์ทะเลเสร็จเรียบร้อยเขาก็พาสาวน้อยจอมแสบไปเดินย่อยอาหารที่ตลาดนัดตอนเย็น บรรยากาศที่ไม่ได้ร้อนมากบวกกับอากาศบริสุทธิ์ิริมชายหาดทำให้หญิงสาวชอบใจเป็นอย่างมาก

"อันนี้เฮียว่าสวยมั้ย"

ปลาวาฬยื่นกิ๊ฟติดผมลายสวยส่งมาให้เขาดูเขาพยักหน้ายิ้มๆอย่างเห็นด้วย ไม่ว่าอะไรก็ดูเหมาะกับเธอไปเสียหมดคงเพราะใบหน้าสวยฟ้าประธานให้เธอมานั้นแหละถึงเหมาะกับทุกสิ่งบนโลกใบนี้

"อื้ม สวยดี"

"จริงเหรอคะงั้นปลาวาฬจะเอาอันนี้แหละ >//////<"

"เฮียหมายถึงกิ๊ฟ :)"

เขาพูดตัดความเพ้อความมโนของเธอออกจากหัวก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินออกไปเลย ปลาวาฬรู้สึกว่าตัวเองคิดไปเองและคิดไปไกลด้วยก็ยิ่งเขินไปกันใหญ่ อร๊ายยย เธอคิดว่าเฮียภูจะชมเธอว่าสวยซะอีกกลับชมกิ๊ฟติดผมซะอย่างนั้น ชิ...!!

"เฮียอ่ะปลาวาฬรู้น่าว่าเฮียชมปลาวาฬไม่ใช่กิ๊ฟติดผมหรอกใช่มั้ยๆ"

"แล้วแต่จะคิดแล้วกัน :)"

เขาไม่อยากแกล้งสาวน้อยตรงหน้าต่อแล้วเพราะจริงๆแล้วเขานั้นชมหล่อนนั้นแหละ ยิ่งโตยิ่งสวยมากสวยจนเขารู้สึกไม่อยากให้ใครมามองเด็กแสบของเขาเลยในเวลานี้และต่อจากนี้

"งั้นถือว่าปลาวาฬสวยเนาะ คิกคิก"

"หึ! อยากได้อะไรอีกมั้ย"

"ไม่แล้วค่ะ ^///^"

"งั้นไปทานไอศกรีมกัน"

"ปลาวาฬอิ่มแล้วอ่าเฮีย เรากลับกันเถอะค่ะแต่ว่าเฮียติดเลี้ยงไอศกรีมปลาวาฬอยู่นะเพราะฉะนั้นไว้วันอื่นพามาอีกน้า นะๆๆ"

ปลาวาฬหันมาอ้อนชายหนุ่มเสียงหวานมันเป็นแผนที่เธออยากจะได้ออกมาเที่ยวเล่นกับชายหนุ่มอีกในครั้งต่อไปและชายหนุ่มก็ไม่มีทางจะปฎิเสธได้เนื่องจากเขาติดเธอจริงๆ

"หัวหมอนักนะยัยเด็กแสบ"

ปลาวาฬกอดแขนเฮียภูของเธอแน่นก่อนจะรีบลากเขากลับไปทันที

"ไม่รู้แหละว่างวันไหนโทรศัพท์มาบอกเลยน้าปลาวาฬจะแต่งตัวรอ ^///^"

"โอเคไว้ถ้าว่างจะพามาใหม่ :)"

"อร๊าย เฮียน่ารักที่ซู๊ดเลย ^^"

จากนั้นเขาทั้งสองคนก็ขึ้นรถแล้วเดินทางกลับไปที่บ้าน เขาต้องแวะไปส่งเจ้าเด็กแสบก่อนแล้วค่อยกลับบ้านเพื่อไปทำงานที่ค้างต่อ

"เฮียภูพรุ่งนี้ปลาวาฬทำกับข้าวไปให้อีกนะ ^^"

เขาหันไปมองหญิงสาวข้างๆเธอดูมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำอะไรเพื่อเขาเสมอ มันไม่ใช่ว่าเขามองไม่เห็นแต่บางอย่างมันต้องใช้เวลา

"ไม่เหนื่อยหรือไงตื่นเช้ามาทำอาหารทุกวันเนี้ย"

"ปกติก็ตื่นเช้าอยู่แล้วค่ะไม่เห็นเป็นอะไรเลย ตื่นมาทำกับข้าวให้พ่อกำนันกินแล้วก็แค่ทำเยอะขึ้นมาเผื่อเฮียภูมันจะยากตรงไหน"

"ตามใจแล้วกัน"

"ขอบคุณนะคะที่ยังไม่รำคาญกันปลาวาฬขอบคุณเฮียภูสำหรับวันนี้นะคะที่ยอมพาไปด้วยวันนี้ปลาวาฬมีความสุขที่สุดเลยค่ะ ^^"

เธอพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆของตัวเองอย่างไม่ปิดบังกับเขา เธอเป็นคนตรงๆคิดแบบไหนก็พูดออกไปแบบนั้นไม่โกหกหัวใจของตัวเอง

"อืม ไว้จะพาไปทานไอศกรีมนะ รีบๆเข้าบ้านเถอะมันค่ำแล้วเดี๋ยวกำนันจะบ่น"

"ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันน้าเฮียภู จุ๊บ"

ปลาวาฬทำปากจู๋ตรงหน้าเขาก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างเขินอายเล่นเอาเขาถึงกับหลุดขำออกมากับความน่ารักของเธอคนนี้

"น่ารักตายแหละ"

"ขอแค่ปลาวาฬน่ารักกับเฮียก็พอแล้วเนาะ คิกคิก"

ปลาวาฬถือกระเป๋าแล้วเดินลงรถมา เธอโบกไม้โบกมือให้เขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส เขามองเธอสักพักแล้วค่อยๆขับรถออกไปใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มตลอดทางที่กลับบ้านทำไมเขาถึงรู้สึกมีความสุขแปลกๆนะ :)

"พ่อกำนันนนนนนน อยู่ไหนเอ๋ย"

ปลาวาฬมาถึงในบ้านก็ตะโกนเรียกพ่อลั่นบ้าน ลุงกำนันที่นั่งอยู่ตรงโซฟาโดยมีน้าจิตตรีนั่งอยู่ด้วยเช่นกัน

"สวัสดีค่ะน้าจิตตรี ^^"

"ดีจ้าปลาวาฬไปเที่ยวไหนมาเอ่ยวันนี้อารมณ์ดียิ้มมาเชียว "

น้าจิตตรีเอ่ยแซวยิ้มๆ เธอเป็นน้าข้างบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่เธอยังเด็กคอยช่วยพ่อกำนันของเธอดูแลเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอยังเด็กเธอไม่รู้หรอกว่าการมีแม่เป็นยังไงแต่การที่เธอมีพ่อกำนันและน้าจิตตรีก็ทำให้เธอมีความสุขได้

"ไปเที่ยวกับเฮียภูมาค่ะ ^///^"

"มิน่าหล่ะอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว"

"อย่าไปเชียร์มันมากนักคุณเขาไม่ได้คิดอะไรกับมันหรอกก็แค่เอ็นดูเหมือนน้องเหมือนนุ่งแค่นั้นแหละ"

น้าจิตตรีตีแขนพ่อกำนันของฉันอย่างหมั่นไส้ ดูคำพูดคำจาเขาสิไม่น่ารักเลยอ่ะแถมไม่ให้กำลังใจลูกสาวเช่นเธออีก

"พี่กำนันจะไปว่าอะไรปลาวาฬมันทำไม ลูกมีความสุขก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"เนี้ยก็ให้ท้ายมันเข้าไปเถอะ วันหนึ่งอกหักน้ำตาเช็ดหัวเข่าขึ้นมาก็ปลอบใจกันเองแล้วกัน"

ปลาวาฬทำหน้ายู่วอย่างเถียงไม่ออก ถ้าถึงเวลาที่เธอต้องยอมแพ้เดินออกมาก็คงมีแค่สองคนนี้แหละที่คอยปลอบใจเธอ

"ปลาวาฬไปอาบน้ำก่อนนะพ่อ ไปก่อนนะคะน้าจิตตรี"

เธอเดินคอตกขึ้นห้องไปส่วนผู้เป็นพ่อได้แต่มองตามไปอย่างช่วยไม่ได้

"พี่ก็ปล่อยให้ปลาวาฬมีความสุขก่อนไม่ได้หรือไง ถ้าวันหนึ่งปลาวาฬกับคุณภูเขาไม่ใช่คู่กันขึ้นมาเขาสองคนก็จะห่างกันไปเองแหละ ลูกพี่นะโตแล้วไม่ใช่เด็กๆไปบังคับมันเยอะเดี๋ยวยิ่งเตลิดไปใหญ่ "

"เอาเถอะๆจะไม่พูดแล้วกัน กลับไปได้แล้วไปดึกดื่นไปนอนได้แล้ว"

"เหอะ! พอหมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะคราวหลังไม่ต้องเรียกให้มาหาแล้วนะ!!!"

หญิงสาวสะบัดหน้าใส่กำนันอย่างงอนๆ ก่อนจะเดินออกไปเลยเธอเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดตั้งแต่ลูกสาวเขายังเล็กๆจนถึงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงถ้าวันหนึ่งลูกเขาต้องแต่งงานมีครอบครัวและเขาต้องอยู่คนเดียวหล่อนจะไม่มาดูใจคนแก่แบบเขาแล้ว ชิ!! ใจร้ายดีนักอยู่เหงาๆคนเดียวไปเถอะ