“ขอโทษที่ทำให้รู้สึกแย่...ก็ว่าจะไม่ยุ่งแล้ว”
“แล้วจะมายุ่งทำไม! ฮึก! จะมายุ่งกับปิ๊งทำไมพี่พฤกษ์!!!”
“ก็ทำให้หวงเอง...รับผิดชอบซะ”
“...”
“เข้าใจที่บอกรึเปล่า” เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ พร้อมกับสายตาเย็นชาที่หายไปมันแปรเปลี่ยนเป็นสายตาบางอย่างแทน สายตาอ่อนโยนที่ฉันคุ้นตาและเคยคิดถึงโหยหาแต่ตอนนี้เวลานี้วันนี้หรือวันหน้าฉันก็ไม่อยากได้รับมันเพื่อให้มันย้อนกลับมาทำร้ายฉันแล้ว
“ก็ทำให้หวงเอง...รับผิดชอบซะ”
คือ?
...หมายความว่ายังไง?
“เลิกร้องไห้...พี่ขอโทษที่ทำให้เสียใจ” ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนกับคำพูดที่ได้ยินเขาก็เอ่ยประโยคนี้ออกมาก่อนที่จะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้
เพี้ยะ!
“อย่ามาโดนตัวปิ๊ง!” ฉันปัดมือเขาออกเต็มแรงทันทีที่มือเขาสัมผัสโดนหน้า เป็นบ้ารึไง คิดอยากจะพูดจะทำอะไรก็ทำเห็นฉันเป็นตัวอะไร แล้วพอฉันปัดมือออกเขาก็มองดุ
“อย่าดื้อ”
“อย่าดื้อเหรอ?” ฉันทวนคำพูดของเขา จ้องหน้าเขาแบบที่ไม่ค
