EP 2 : จ้างงาน

1685 Words

“พี่! พี่ยังไม่ตายใช่ไหมคะ!” ฉันลนลานมาก ตรงเข้าไปดูเขาที่นอนกองอยู่ที่พื้น เลือดอาบไปครึ่งหน้าด้านซ้ายแต่ก็ยังเห็นชัดว่าหล่อ หล่อมาก หล่อวัวตายควายล้ม หล่อแบบไม่มีความขี้เหร่ผสมแม้แต่มิลลิเมตรเดียว บ้าจริงคนเราจะหล่ออะไรขนาดนี้! นึกว่าหล่อค้ำฟ้าจะมีแค่พี่เพลิงแฟนของพรีมเพื่อนรักแต่ที่ไหนได้ในโลกนี้ยังมีคนหล่อแบบไม่มีอยู่จริงอีกคนเหรอ “อึก! อ่าส์~ พยุงที~” เขาปรือตามองฉันนิดหน่อย มือกุมท้องแล้วเอ่ยบอก เสียงเบามาก แต่เสียงก็หล่อมากเหมือนกัน มือไม้สั่นไปหมดเลยค่ะ ความกลัวเลือดของตัวเองก็หายไปหมดเช่นกัน ฉันรีบพยุงเขาให้นั่งตามที่ขอ เขาเองพอลุกนั่งได้ก็นั่งนิ่ง ๆ เอามือกุมท้องพร้อมกับใบหน้าเหยเก “ซี๊ด~” โอ้โห~ หน้าพี่เขา เขาเงยหน้าสูดปากครางพร้อมกับหลับตา เข้าใจนะว่าเจ็บปวด น่าจะเจ็บท้องเพราะเคยดูในหนังไอ้พวกนักเลงมันชอบรุมกระทืบแล้วก็เตะที่ท้องแบบรัว ๆ แต่พี่คะพี่จะทำหน้าเจ็บแต่ดูเสียวเหมือนพระเอกหนังโป๊แบบนี้ไม่ได้นะ “อ่าส์~” ครางยังไงให้เหมือนครางนะ เอ่อ ไม่งงใช่ไหมคะ ^_^! “ดะ เดี๋ยวหนูโทรเรียกตำรวจก่อนนะคะ” ฉันไม่รู้จะทำยังไงถ้างั้นก็แจ้งตำรวจก่อนแล้วกัน ให้ตำรวจมาที่เกิดเหตุจะได้พาคนเจ็บไปหาหมอด้วย “ไม่ต้อง อ่าส์~” กำลังจะกดโทรศัพท์เขาก็ห้ามก่อน “แต่เราต้องแจ้งความนะคะ พี่โดนรุมทำร้าย” “บอกว่าไม่ต้องไง ซี๊ด~ ช่วยพยุงออกไปข้างนอกก็พอ” เขาห้ามเหมือนเดิม เสียงดุขึ้นด้วยฉันไม่เข้าใจว่าทำไมไม่แจ้งความทั้งที่ตัวเองโดนรุมทำร้ายปางตายแต่เขาไม่ให้แจ้งก็ไม่แจ้งแล้วกัน “เอ่อ...ถ้างั้นไปหาหมอนะคะ” ไม่แจ้งความไม่เป็นไรแต่สภาพนี้ต้องพบแพทย์ ด้วยมนุษยธรรมอันประเสริฐปิ๊งรักจะยอมได้นอนน้อย สภาพแบบนี้คงต้องพาไปส่งให้ถึงมือหมอก่อน “มีร้านสะดวกซื้อไหม” “คะ?” “อยากได้ผ้าเย็น” เขาบอกด้วยสีหน้าเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือจ้องหน้าฉันตอนพูดด้วย สายตาคมกริบยิ่งกว่าใบมีดโกนหนวดยี่ห้อขนนกซะอีก “ไม่ไปหาหมอเหรอคะ?” “อ่าส์~ ขอผ้าเย็นเช็ดหน้าก็พอ” “ได้ไง พี่ต้องไปหาหมอนะคะ” “ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย” โห~เลือดอาบไปครึ่งหน้าขนาดนี้ไม่ได้เป็นอะไรมากตรงไหน ฉันนี่อึ้งจนพูดไม่ออกทำได้แค่มองหัวเขาเลยค่ะว่าแผลมันอยู่ตรงไหน “ช่วยบอกก็พอว่าร้านสะดวกซื้ออยู่ไกลไหม” ไม่ใช่คนแถวนี้แน่ ๆ ถึงไม่รู้ว่าร้านสะดวกซื้อแค่เดินไปทางปากซอยแล้วเลี้ยวขวาก็เจอแล้ว อยู่ใกล้มากห่างจากตรงนี้แค่ร้อยห้าสิบเมตร “จะไปซื้อเองเหรอคะ” “อื้ม” “สภาพนี้นี่นะ?” “อืม” เขาตอบสั้น ๆ ถึงจะอยู่ไม่ไกลแต่ดูจากสภาพไม่น่าเดินไปเองได้หรอก และสุดท้ายด้วยมนุษยธรรมอันประเสริฐฉันก็เลยให้เขานั่งรอแล้ววิ่งไปซื้อผ้าเย็นกับน้ำแล้วก็พลาสเตอร์มาปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เขา “ขอบใจนะ” เขาเอ่ยคำขอบคุณหลังจากที่ฉันกลับมาแล้วเขาก็จัดการล้างหน้าด้วยน้ำเปล่าและเช็ดหน้าด้วยผ้าเย็น “...” อห. ที่ไม่ใช่โอ้โห ตอนมีเลือดอาบหน้าว่าหล่อแล้วพอไม่มีเลือดนี่หล่อยิ่งกว่าหล่อ หล่อ หล้อ หล๊อ~ หล่อแบตะโกนไปเลยค่ะ “ได้ยินที่บอกรึเปล่า?” “คะ? อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะเรื่องเล็ก พี่จะไปไหนต่อคะ มีรถรึเปล่า” “มี แต่กุญแจรถอยู่ไหนก็ไม่รู้” เขาบอกฉัน ฉันเลยหันกลับไปที่ซอกตึก “ตกตอนโดนทำร้ายไหมคะ” “ไม่แน่ใจ คงใช่มั้งถ้าพวกมันไม่ได้เอาไป” เขาตอบแต่ท่าทางดูไม่ยี่หระไม่สนใจที่จะหากุญแจรถเท่าไหร่เอาแต่นั่งเช็ดหน้าพร้อมกับสายตาที่เหมือนคนมีอะไรในใจ “อาจจะตกนะคะเดี๋ยวหนูหาให้” ฉันลุกขึ้นเดินไปที่ซอกตึกแล้วใช้ไฟฉายของโทรศัพท์ส่องดูเผื่อจะเจอ ส่องไม่นานก็เจอจริง ๆ กุญแจรถหรูซะด้วย “อันนี้ไหมคะ” ฉันเดินกลับมาถามเขาพร้อมกุญแจในมือพอเขาเห็นก็พยักหน้ารับ “อื้ม” “จอดอยู่ตรงไหนคะหนูพยุงไปส่งที่รถ” “นั่นไง” เขาชี้ไปที่มุมมืด ๆ ฉันเลยได้เห็นรถหรูราคาหลายล้าน ตอนมามัวแต่คิดอะไรแล้วก็ยุ่ง ๆ ตกใจช่วยเขาอยู่เลยไม่ได้สังเกตอะไรอย่างอื่น รถสวยมาก~ ดูจากเสื้อผ้าที่ใส่ถึงจะเลอะเทอะเพราะนอนกองที่พื้นก็รู้ล่ะว่าฐานะดีแต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดขับรถหรูรุ่นที่แพงหูฉี่ขนาดนี้ “ถ้างั้นหนูว่าพี่กลับดีกว่าค่ะถ้าไหว เดี๋ยวพวกมันย้อนกลับมาแล้วจะยุ่ง” “อื้ม” “ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องทำงานต่อเช้า” รถเขาจอดห่างไปแค่สามสิบสิ่บเมตรคงเดินไปไหวแหละถ้างั้นฉันก็ไปเลยดีกว่า “ขอบใจนะ” “เล็กน้อยค่ะ” ^^ “ทำงานเหรอ? นึกว่ายังเรียนอยู่” “คะ? อ๋อ เรียนค่ะแต่ทำงานพิเศษ” “ทำอะไร” “พาร์ทไทม์เป็นสตาร์ฟตามงานอีเว้นท์ค่ะ” “แล้วมาทำอะไรแถวนี้ดึก ๆ ดื่น ๆ” “หอหนูอยู่แถวนี้ค่ะ” “แล้วมาเดินที่เปลี่ยว ๆ ทำไม” “ไปร้านเหล้ามาน่ะพี่” เขาถามฉันก็ตอบ ตลกดีเหมือนกันที่นั่งคุยกับคนแปลกหน้า “คนเดียว?” “ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับเขาก็พยักหน้ารับเหมือนกัน “ช่วยพยุงไปที่รถหน่อยได้ไหม โทรศัพท์อยู่ในรถ” “อ๋อ ได้ค่ะ” น่าจะเดินไปไหวแหละเพราะกุมท้องตัวเองอยู่ เขาพยุงตัวเองขึ้นฉันก็ช่วยพยุงเดินไปที่รถ พอถึงรถเขาก็เปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในรถทันที “อ่าส์~” ก้นถึงเบาะพี่เขาก็เอนหังพิง กุมท้องแล้วครางเบา ๆ ด้วยความเจ็บ “สตาร์ทรถแล้วนั่งพักในรถก็ดีนะคะ หนูไปก่อนนะคะพี่ กลับบ้านดี ๆ ค่ะ” “จ้างได้ไหม” ฉันกำลังจะหนตัวเดินไปที่หอหลังลาคนแปลกหน้าเสร็จแต่เขาก็พูดคำนี้ออกมาซะก่อน คำพูดที่ฟังแล้วงงมาก “คะ?” “ขอจ้างได้ไหม” “จ้าง...จ้างอะไร?” เสียงฉันเริ่มแข็งขึ้นมาแล้ว คิดว่าหล่อ คิดว่าช่วยแล้วจะพูดยังไงก็ได้เหรอ? เชี่ยไรวะ “จ้างมาอยู่เป็นเพื่อน” “ฮะ? บ้าป้ะเนี่ย!” “ไม่ได้บ้า ฉันอยากจ้างเธอจริง ๆ” “...” ฉันเงียบนี่ไม่ใช่เพราะอะไรนะคะ อึ้งอยู่ อะไรวะเนี่ย แล้วดูเขาสินั่งมองหน้าฉันด้วยสายตาจริงจังสุด ๆ ไปเลย “เดือนละแสนอยู่เป็นเพื่อนเฉย ๆ ไม่มีเซ็กส์หรอก ถ้ากลัวเบี้ยวจะจ่ายล่วงหน้าให้เลย” “นี่อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ เห็นใจดีแล้วคิดว่าจะทำอะไรก็เหรอ?” ฉันเริ่มโมโหมากแล้ว กำหมัดแล้วนะ ถ้าพูดอะไรไม่ดีอีกแม่ทุบแน่ ฉันจ้องแต่เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่เบาะข้าง ๆ มา “จ้างมาอยู่เป็นเพื่อนจริง ๆ ให้เดือนละแสน” ฉันโมโหจริง ๆ นะคะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ เมาเหรอ? เมาหรือตั้งใจกวนตีน? บ้าป้ะอยู่ดี ๆ จ้างไปอยู่เป็นเพื่อนแถมยังบอกให้เดือนละแสน นี่คิดว่าฉันช่วยเพราะเขาหล่อเหรอ? ฉันช่วยเพราะความมีมนุษยรรมของตัวเองต่างหากย่ะ! เห็นช่วยแล้วคิดจะหลอกเคลมต่อรึไงไม่สำนึกน้ำใจของคนอื่นเลย! “โอนเงินมาดิ” ฉันกวนกลับบ้าง จำได้ว่าเขาบอกจะจ่ายล่วงหน้าให้ พอฉันท้าเขาก็มองหน้าแต่แป๊บเดียวก็ก้มลงมองโทรศัพท์ตัวเอง “เลขบัญชี” “ฮะ?” “เลขบัญชีไง” เขาย้ำอีกครั้ง เล่นไม่เลิกเดี๋ยวจะรอดูว่าจะเล่นอะไรต่อ “ธนาคาร XXX เลขบัญชี 027XXXXXXX” ติ๊ง! “...” โอนมาจริงค่ะ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่เหน็บอยู่ที่ก้นดังแล้วพร้อมกับเขาที่เงยหน้า นี่ต้องเล่นมุขโอนมาห้าบาทสิบบาทแน่ ๆ “เรียบร้อยแล้ว” “ตลกมากป้ะ” ฉันว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าเขาโอนมาเท่าไหร่ “...เฮ้ย!” ฉันจ้องหน้าจอ มองจุดทศนิยมข้างหลังพร้อมกับไล่สายตานับจำนวนเลขศูนย์ให้ดีเพราะถ้าตาไม่ฝาดนี่คือยอดเงินที่ถูกโอนเข้าบัญชีเยอะที่สุดในชีวิตแล้ว “จะให้ทำงานวันไหนเดี๋ยวบอก” คำพูดของเขาดึงความสนใจของฉันออกจากตัวเลขหน้าจอได้สำเร็จแล้วพอมองหน้าเขาก็ถึงได้รู้ว่าเขาปิดประตูรถเลื่อนกระจกลงและสตาร์ทรถเรียบร้อยแล้ว “พี่บ้าป๊ะเนี่ย! เอาเลขบัญชีพี่มาเดี๋ยวนี้เลยจะโอนคืน แล้วอย่าไปเล่นใหญ่แบบนี้กับใครอีกเจอคนเชิดเงินหนีมันจะยุ่งนะพี่” “ถ้างั้นเธอก็อย่าเชิดเงินหนีล่ะ วันนี้แยกย้ายกันก่อนจะให้เริ่มงานวันไหนเดี๋ยวบอก” “ฮะ?” “ฉันไปก่อน” “ฮะ? อ้าว...เฮ้ย!” เขาทำฉันงงเพราะเขาพูดจบแล้วก็เลื่อนกระจกขึ้นพร้อมกับขับรถไปเลย ขับรถไปทิ้งไว้แค่ฉันที่ยืนงงกับเงินหนึ่งแสนที่เพิ่งโอนมา...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more