บทที่ 10
มิอาจรับมือ
แทบทนไม่ไหว
“คุณหนูใหญ่ได้โปรดพอเถอะขอรับ!”
พ่อบ้านถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา แล้วก็ถึงกับผงะเมื่อพบว่าเยี่ยนหนี อี้เชี่ยน จี้เสียต่างสลบไสลไม่ได้สติ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะจนกลิ่นคาวเลือดอบอวลไปทั่วห้อง
ขณะที่หลิวซูลี่หยัดยืนอยู่กลางห้องด้วยใบหน้าเงียบสงบ ดวงตากร้าววาวโรจน์ ขณะที่ในมือยังคงถือแส้หนังเอาไว้แน่น
พ่อบ้านถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะฝืนยิ้มอย่างนอบน้อมให้ผู้เป็นนายคนใหม่
“ข้าสั่งสอนพวกนางไม่ให้มากำเริบกับข้าอีก บอกข้าหน่อยสิพ่อบ้านว่าข้าสามารถทำได้หรือไม่”
หลิวซูลี่โยนแส้ลงกับพื้น ดวงตาดุดันราวกับนางเสือร้ายจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งนาน เวลานั้นจู่ๆ พ่อบ้านกลับรู้สึกหวาดกลัวหญิงสาวที่เพิ่งผ่านพ้นวัยปักปิ่นมาไม่กี่ปี ราวกับมีแรงกดทับแน่นหนักมาจากดวงตาคู่นั้นจนเขาไม่อาจเงยหน้าขึ้นสบตาได้
แปลก...
หญิงสาวผู้นี้มีบารมีน่าเกรงขามเช่นนี้ตั้
