เย็นวันต่อมา
“เคนตะ ป่าป๊ากับพี่ลูกอิสไปไหนหรอ”
ลิลินเอ่ยถามเคนตะตอนที่เธอลงมาจากชั้นบนเพื่อมาทานมื้อเย็นแต่ไม่เห็นใครเลย ปกติพ่อกับพี่ชายเธอจะรอทานพร้อมเธอเสมอ
“ไปธุระที่ภาคใต้ค่ะ เป็นธุระของผู้ใหญ่ ลิลินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
ลิลินได้ยินก็สะดุ้งโหยง ไม่ใช่สะดุ้งเพราะรู้ว่าพ่อกับพี่ชายเธอไปต่างจังหวัดนะ แต่สะดุ้งเพราะไอ้คำพูดคะขานั่นหลุดออกมาจากปากเจ้าเคนตะนี่ได้ไงก่อน
เธอขยี้ตาเบาๆ เพื่อมองชัดๆ ว่าใช่เคนตะจริงมั้ย แล้วก็ใช่ ใช่เขาจริงๆ แล้วไอ้สกิวการพูดหวานปานน้ำผึ้งนี่ไปฝึกมาจากไหนได้ไวขนาดนั้นก่อน
“ทำไมพูดจาน่าขนลุกแบบนั้นล่ะ” ลิลินรีบเอ่ยถามเคนตะขึ้นมาเพราะเธอสงสัยมากจริงๆ
“อ้าว นึกว่าชอบให้พูดแบบนี้ เห็นเจ้าพ่อชอบพูดกับเธอ” เขากลับมาพูดปกติแล้วทำมาดขรึมขึ้นมาทันทีที่ลิลินพูดว่าน่าขนลุดขึ้นมาทำเอาเขาเสียเซลฟ์ไปซะดื้อๆ ปกติก็ไม่ใช่คนที่จะมาพูดจาหยุมหยิมแบบนี้อยู่แล้ว อุตส่าห์พูดกั
