ที่ชินจุกุตอน 22.00 น.ตามเวลาท้องถิ่น
ที่ร้านอิซากะยะแบบญี่ปุ่น ลิลินกันเคนตะนั่งดื่มสาเกพร้อมกับแกล้มที่ร้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง เจ้าของร้านเป็นตาลุงซังคนหนึ่งที่ใจดีมากๆ
เขาพูดคุยกับลิลินไม่รู้เรื่องแต่เขาก็ยังพยายามใช้ภาษามือกันอย่าง ตื่นเต้น แถมลิลินก็พอมีพื้นฐานภาษาญี่ปุ่นมาจากการเรียนครอสพิเศษที่โรงเรียน นานาชาติ เรียกว่าเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยท่าไม่ติดว่าตอนนี้เธอกำลังเมาอยู่อ่ะนะ
“ลิลินคะ ดื่มแค่นี้พอก่อนมั้ย ลิลินเมาแล้วนะคะ”
เคนตะพยายามหว่านล้อมลิลินให้กลับโรงแรมเพราะเธอเริ่มเมาแล้วพูดเยอะกว่าปกติ เจ้าของร้านชอบใจใหญ่ แล้วแซวพวกเขาไม่หยุดแถมมานั่งดื่มเป็นเพื่อนซะงั้น
"เคนนตาาา อย่าบ่นมากกกเซ่ ลิลิน ม่ายยยมาวว∼ สักหน่อย…อึก"
ลิลินลิ้นพันกันยุ่งเหยิงแต่บอกว่าตัวเองไม่เอา เคนตะแอบยิ้มเบาๆ ดีนะที่มากับเขาถ้าเธอไปเมากับคนอื่นที่ไม่ใช่เขานี่คงแย่ ต่อไปต้องคอยดูให้ดีละ เคนตะยิ้มออกมา
