“ท่านอ๋องสามอย่าทำเช่นนี้เลยเพคะหม่อมฉันผิดที่ลบหลู่ท่านอ๋องแปดควรได้รับโทษ” อี้เวยหนิงตกใจไม่น้อยกับการกระทำของไป๋ซือหลงหรือท่านอ๋องสามที่ตอนนี้เอาตัวมาบังนางให้พ้นจากการถูกโบย
การกระทำของท่านอ๋องสามนั้นจะดึงความสนใจจากคนอื่นให้มาสนใจนางอีกเป็นแน่โดยเฉพาะสตรีทั่วทั้งเมืองก็คงจ้องริษยานาง
“ไม่ต้องพูดแล้วเวยเอ๋อร์” เสียงทุ้มกระซิบพอให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคนจากนั้นประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืนซึ่งเจ้าตัวอย่างอี้เวยหนิงนั้นไม่ได้นึกยินดีทว่าก็ขอบคุณในความหวังดีของไป๋ซือหลงที่ยังห่วงใยนางไม่เปลี่ยน
“เสด็จพี่เหตุใดทำเช่นนี้”
ไป๋เทียนจินมองสายตาห่วงใยอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดเสด็จพี่ถึงได้ไม่มีท่าทีรังเกียจอี้เวยหนิงอย่างที่คนเขาลือกันไปทั่วเมืองจะบอกว่าแค่สงสารก็ไม่น่าลงทุนทำอะไรมากมายขนาดนี้
อี้เวยหนิงนั้นก็ดูไม่ตกใจหรือดีใจกับความห่วงใยที่ได้รับมันช่างน่าแปลกนักเหมือนมีบางอย่างที่เขานั้นยังไ
