อ้อมกอดมัจจุราช

4

สองวันต่อมา

“อะไรนะ!!...เก็บผลผลิตที่ไร่ไม่ทัน เป็นไปได้ยังไงวะ คนงานมีเป็นร้อยทำไมถึงเก็บไม่ทัน?”

น้ำเสียงสูงของกวินภพเจ้าของไร่พฤกษาตวาดถามลูกน้องทั้งห้าคนที่ยืนก้มหน้าหนีดวงตาดุกร้าวของเจ้านาย เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทันทีที่กลับมาบ้านเกิดเมืองนอน เขาจะได้รับข่าวร้ายเช่นนี้ ก้นที่นั่งเครื่องบินมายังไม่ทันหายร้อน กลับมาถึงไร่ก็มีอาการร้อนอกร้อนใจขึ้นมาอีกทำนบ แล้วไม่คิดด้วยว่าคนงานที่มีอยู่ร่วมหนึ่งร้อยคนจะไม่สามารถเก็บผลผลิตในไร่ได้ทันตามกำหนด มันต้องมีเรื่องผิดพลาดอย่างแน่นอน

“เมื่อก่อนมีนับร้อยจริงๆ ครับ แต่ตอนนี้มีไม่ถึงห้าสิบคน แล้วห้าสิบคนที่ว่าก็มีแต่คนงานหญิงครึ่งหนึ่งครับ” เสียงของจตุรทิศดังขึ้นหลังจากสิ้นเสียงของเจ้านาย

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น แล้วทำไมพวกมึงถึงไม่โทรไปบอกกู?”

เจ้าของไร่เค้นถามเสียงเครียด ตวัดสายตาคมกริบมองลูกน้องทั้งห้าเรียงคน

“ที่ไม่บอกเพราะติดต่อเจ้านายไม่ได้ต่างหากครับ เพราะตอนที่เกิดเรื่องเจ้านายอยู่บนเครื่องบินแล้วก็ปิดมือถือส่วนพวกผมก็อยู่กรุงเทพฯ เพราะต้องดูแลเรื่องการส่งออก ป้าพิณโทรมาบอกผมว่าเมื่อวานซืนนี้ว่า พวกคนงานผู้ชายหนีตามน้องหนูไปหมดเลยครับ”

ไม่ใช่ว่าลูกน้องทั้งห้าคนไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับผู้เป็นนาย แต่เป็นเพราะวันที่เกิดเหตุเป็นวันที่กวินภพกำลังโดยสารเครื่องบินเพื่อกลับเมืองไทย หลังจากเจรจาธุรกิจสำคัญเสร็จสิ้น ทำให้เขาจำเป็นต้องตัดการสื่อสารชั่วคราว และการเดินทางจากประเทศอังกฤษมายังประเทศไทยใช้เวลาหลายสิบชั่วโมง หนำซ้ำต้องพักเครื่องอยู่ประเทศญี่ปุ่นนานถึงสามสิบชั่วโมงเนื่องจากเกิดพายุในประเทศนั้น ทัศนวิสัยจึงไม่เหมาะกับการนำเครื่องขึ้น อีกทั้งกวินภพไม่ได้เปิดเครื่องระหว่างพักอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นเพื่อรอขึ้นเครื่องอีกด้วย ทำให้การติดต่อสื่อสารลบติดศูนย์

คำตอบของจตุรทิศทำให้คิ้วหนาของผู้เป็นนายขมวดยุ่ง พร้อมกับนึกถึงคนที่ชื่อน้องหนู คนที่ชื่อนี้เขาจำได้ว่าเป็นหลานของป้านุ่มแม่ครัวประจำไร่ที่ป่วยเป็นโรคเก๊าท์ นางขอพักรักษาตัวให้หายดีโดยระหว่างหยุดพักไป จึงให้น้องหนูซึ่งเป็นหลานสาวของนางมาทำหน้าที่แทน แล้วน้องหนูคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับเรื่องนี้ กวินภพเกิดความสงสัยในฉับพลัน

“น้องหนูหลานของป้านุ่มมาเกี่ยวอะไรด้วย?” เขาถามกลับไป

“ก็หลานสาวของป้านุ่มนี่แหละครับคือตัวต้นเหตุ”

จตุรทิศตอบแบบไม่ให้ความกระจ่างแจ้ง ทำให้คนที่รอฟังคำตอบเกิดอาการหงุดหงิด

“เออ!!...กูก็ถึงถามมึงไงว่า น้องหนูมาเกี่ยวอะไรด้วย มึงก็แค่ตอบกูมา ไม่ใช่มาทำให้กูสงสัยเพิ่มขึ้น”

“คืออย่างนี้ครับนาย คนงานผู้ชายของเราลาออกไปทำงานที่ใหม่พร้อมกับน้องหนูครับ แล้วที่ทำงานที่ใหม่ของน้องหนูก็คือ ไร่ปลายฟ้าของคุณท็อปครับ” จักรพงษ์ตอบแทนพี่ชายคนโต

“หา!!...ย้ายไปทำงานในไร่ของไอ้ท็อปอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมถึงย้ายตามน้องหนูไปได้ล่ะ?” กวินภพตวาดถามกลับเสียงสั่น เมื่อได้ยินชื่อของคู่อริตลอดกาลของเขา

“เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับนาย...”

จักรเพชรเปิดปากเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในไร่ช่วงที่กวินภพไม่อยู่อย่างละเอียด คนที่นั่งฟังอยู่ถึงกับกำมือแน่น ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าคมหล่อเริ่มมีสีแดงมาปะปน กรามทั้งสองข้างขบกันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูนขึ้นเป็นทาง

ต้นเหตุของเรื่องนี้คือน้องหนู หลานสาวของป้านุ่มวัยยี่สิบสี่ปี สตรีที่มีรูปร่างสะเทือนใจชาย ใบหน้างามหมดจดสวยใสสมวัย ผิวกายผุดผ่องดูมีราศี พอก้าวเข้ามาเป็นแม่ครัวของไร่ เรื่องวุ่นๆ ก็เกิดขึ้นทันที เป็นเพราะความละอ่อน ความสดใส สรีระที่ทุกคนเห็นแล้วต่างกลืนน้ำลายลงคอและการยั่วยวนนิดๆ ของเธอเป็นชนวนให้คนงานชายทั้งหลายทิ้งงานทิ้งการที่ไร่พฤกษา โยกย้ายไปทำงานที่ไร่ปลายฟ้าตามน้องหนูที่ลาออกไปทำงานยังไร่แห่งนั้น

ครั้งแรกที่กวินภพเห็นหน้าน้องหนู เขามองไม่เห็นจุดไหนบนร่างกายของเธอว่าจะมีส่วนคล้ายคลึงกับป้านุ่มผู้เป็นป้า แต่ทว่าเธอกล่าวอ้างว่าบิดาของตนเองเป็นคนเชื้อสายจีน เธอจึงได้รับกรรมพันธุ์มาจากบิดานั่นเอง ทำให้ความสงสัยของเขาหมดไป ด้วยความที่เธอเป็นหลานป้านุ่ม ทำให้เจ้าของไร่รับน้องหนูให้มาทำหน้าที่แทนป้านุ่ม ซึ่งฝีมือการทำอาหารของเธอก็ไม่เป็นสองรองใครเลย

น้องหนูทำงานในไร่พฤกษาเพียงสองวัน ตัวเจ้าของไร่ก็เดินทางไปกรุงเทพฯ เพื่อร่วมประชุมและอยู่เคลียร์งานที่บริษัท ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัว จากนั้นก็เดินทางไปต่างประเทศต่อ ทำให้เขาไม่ล่วงรู้พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของคนงานชายทั้งหลาย อีกทั้งเจริญกรุงกับวรจักรลูกน้องสองในห้าคนสนิทที่คอยดูแลไร่แทนเจ้านายก็ไม่คิดด้วยว่า การที่คนงานชายทั้งหลายต่างคลุ้มคลั่งและหลงใหลในความสดใสช่างยั่วของน้องหนูจะเป็นที่มาของเรื่องนี้ เขาทั้งสองจึงไม่ได้รายงานผู้เป็นเจ้านาย

“งานนี้มันต้องมีลับลมคมในแน่ๆ ไอ้ท็อปมันจะรับคนงานของฉันไปทำไม ในเมื่อมันก็มีคนงานของมันอยู่แล้ว” กวินภพสันนิษฐานขึ้นหลังจากที่ได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมด

“ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ คนงานในไร่ของคุณท็อปมีตั้งเยอะแยะเก็บผลผลิตได้อย่างสบายๆ ไม่จำเป็นต้องรับคนงานเพิ่มเลย ที่สำคัญนะครับคนงานของเราทำงานที่นั่นได้เพียงสองวัน คุณท็อปก็ไล่ออกแล้วให้เงินเดือนล่วงหน้าคนละครึ่งเดือน ซึ่งระยะเวลาสองวันนั้นเป็นสองวันที่เรามีกำหนดเก็บผลผลิตพอดีครับ การกระทำของคุณท็อปทำให้ผมคิดว่า น้องหนูน่าจะเป็นนกต่อของคุณท็อป เพื่อมาหลอกล่อคนงานของเราให้ไปทำงานที่ไร่โน้นในวันและเวลาที่เรากำลังจะเก็บผลผลิตเพื่อส่งออกให้ลูกค้า เพราะถ้าเราทำไม่ทันนั่นหมายความว่า เราจะต้องเสียค่าปรับให้ลูกค้าซึ่งมันก็สูงมากทีเดียว”

แน่นอน เพราะไม่มีใครกล้าลงทุนลงแรงที่จะทำให้เจ้านายของตนล่มจมได้เท่าเจ้าของไร่ปลายฟ้า คู่อริตลอดกาลคนนี้ไปได้

“ไอ้ท็อป...งานนี้มึงเล่นกูหนักเกินไปแล้ว คอยดูนะกูจะเอาคืนให้กระอักเลย”

กวินภพกระแทกกำปั้นลงบนฝ่ามืออีกข้างหนึ่งอย่างแค้นเคือง งานนี้เขาต้องจัดการคนที่มีส่วนรู้ทุกคน ให้รู้ซึ้งว่าคนอย่างเขาไม่ได้มาลูบคมได้ง่ายๆ เริ่มต้นจากน้องหนู ตัวการสำคัญของเรื่อง ทว่าเวลานี้สิ่งที่เขาต้องจัดการอย่างเร่งด่วนก็คือ หาคนงานมาเก็บผลผลิตในไร่ของเขาให้ได้มากที่สุด แล้วหวังว่ามันจะทันเวลาที่ขีดเส้นตายไว้ในวันพรุ่งนี้ มันก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อีกเช่นกันที่จะเก็บผลส้มราวสามร้อยไร่ เก็บอ้อยและข้าวโพดอีกอย่างละสองร้อยห้าสิบไร่ให้เสร็จภายในวันเดียว

“อย่าให้เจอตัวนะแม่ตัวแสบ เจอเมื่อไหร่เห็นดีเมื่อนั้น” กวินภพหมายมั่นเอาไว้ในใจ งานนี้ได้เห็นดีกัน