Lawrence, the Hotelier (FREE to READ)

NINE: Gravity

Napahawak ako sa mesa dahil sa panghihina. Parang nawalan ng lakas ang aking mga tuhod. Wala sa sariling umupo at tila nakatanaw sa kawalan.

Siya yung lalakeng may katawagan at kahalikan. Siya na mayroong karelasyon. I scoffed bitterly. Gusto kong pagtawanan ang aking sarili.

What the hell was I thinking? Bakit ko ba nakalimutan kong ano ang pagkatao ni Lawrence dela Vega? Why did I forget that he is a man with bad reputation? This isn't news anymore. Gawain na niya ang mambabae. Bakit ba nakalimutan ko yun? Bakit ko hinayaan ang sarili kong magkagusto sa isang multi-millionare at womanizer na katulad niya? Tonight, I want to concede. Tonight, I want to embrace the fact that I finally have feelings towards him. That what I am feeling right now is beyond admiration. Beyond infatuation. Hindi ako makakaramdam ng ganitong sakit sa dibdib kung hindi malalim ang nararamdaman ko sa kanya. The first moment I laid my eyes on him, I knew he's special. Hindi ko alam kung bakit at paano nangyari. But now that the reality slaps me on the face, I want to stop this madness. Habang maaga pa.

Naagaw ang atensiyon ko sa boses ng MC. Napatitig ako sa stage. “Okay everyone, it's showtime! Umpisahan na natin ang pagpapakita ng talents ng ating mga empleyado. I'm certain pinaghandaan na ninyo ang part na'to. First off, from Finance/Accounting Department! Any representative?” Hiyaw ng MC na siyang nagpalakas ng ingay sa buong lugar. Naghiyawan ang mga tao. Mayamaya pa ay may grupo ng kababaihan ang sumasayaw sa gitna. Nagtawanan ang aking kagrupo. I put a fake grin on my lips to put on a show that it was funny to me as well. Kahit ang totoo, parang may kung anong mabigat na bagay ang nakadagan sa aking dibdib.

Ang sumunod na nag-perform ay ang mula sa Housekeeping Department, sinundan ng Maintainance Department na puro mga lalake. They wore girly outfits and danced to an upbeat song. The audience laughed euphorically. Akala namin ay tapos na ang pagpapakitang gilas ng bawat department pero nasurpresa kaming lahat sa sunod na sinabi ng MC.

“Ngayon naman, bkit hindi natin bigyan ng pagkakataon ang mga trainees? Baka may hidden talent kayo dyan, pagkakataon nyo na ito! Bawal ang umayaw ha nakakahiya sa mga bosses natin. Sige kayo, ibabagsak daw kayong lahat pag walang representative. Damay damay na daw. Hahaha.” MC joked. Sumabay sa tawa niya ang halos lahat sa audience. Kami lang ata ang nanlalaki ang mga mata at halos di makahinga sa nerbiyos.

Tumingin sa akin ang aking mga kaibigan at gusto ko na agad magtago sa ilalim ng mesa. Damn it. I know the looks they're throwing at me ngunit hindi pwede. Standing alone in this huge room with full of people is humiliating! I would die of embarrassment.

Bakit ako lagi ang inaasahan nila? I am not that strong and thick-skinned! For sure may talents ang ibang school. They can show it to everyone. Just not me. Certainly not me. No.

“Please Emz, for the sake of our school?” Jaze said while batting his eyelashes to me.

“No way Jaze! No way! Kill me instead!” Sagot ko na may kalakip na inis. Bakit hindi na lang siya! Pwede naman siyang mag cartwheel sa harap! Talent na rin yun! Duuuh!

“Anyone from you, trainees? Don't be shy. We are family here. Tayo tayo lang naman dito.” Ang sabi ulit ng MC at inilibot ang paningin sa likuran. Sa likurang bahagi kasi ang mga trainees nakapwesto.

“Maam, we have here! Emerald Fitzgerald from St. Bernadeth Academy! Our school's pride!” Tumayo pa itong si Aireen!

Napa face-palm ako. Shiiit! No way! No effing way! I'd kill you for this Aireen! I swear I'm gonnna kill you!

Kinindatan lang ako ni Aileen samantalang nanlilisik na ang mga mata ko sa kanya.

“You can do it, Emz. Show to everyone that you have the guts. Not just a pretty face and a body-to-die-for! That you're also one talented girl! You can play the piano and sing. Go girl! Fighting!” Tinatapik-tapik pa niya ang kamay kong nanlalamig. I just glared at her.

“Oh! Alright! May we call on Miss Emerald to come up on stage please!” Sambit ng MC.

“Go girl! Fighting!” Pagche-cheer pa sa akin ng mga kaibigan ko. Now I'm wondering kung kaibigan ko ba talaga ang mga ito. They deliberately threw me under of the bus! Nakakainis!

Narinig ko rin ang pagche-cheer nila Karlo at Juztin at ng iba pang trainees sa kabilang mesa. Umirap ako. Ewan ko sa inyo!

I guess I have no choice, do I? I'm waiting for the floor to open so I can jump into it pero wala talaga. Mukhang malabong makakalusot ako sa sitwasyong ito. Humigit ako ng malalim na hininga. Hindi ako papasok ng ilang araw kung sakali mang magkalat ako.

Tumayo ako. Habang naglalakad patungong stage, pakiramdam ko ay nakalutang ako. I couldn't feel my feet. Nanlalamig ako. Nahagip pa ng aking paningin sila ate Love at ate Vanz na pumapalakpak sa akin.

Yes, I can do this. I have to. Uuwi akong probinsya ura-urada kung ipapahiya ko lang ang sarili ko pati na rin ang aking mga kaibigan.

Thank god at may ni-hire sila na live band at may electronic piano sa gitna ng stage. Ang mga kaibigan ko lang ang nakakaalam sa passion ko sa music at pagkahilig sa instrument. Piano is my thing. Ang bunso kong kapatid ay guitar ang nakahiligan. Si kuya ko ay drums. Namana namin ang pagkahilig sa musika from our beloved mother.

Unti-unting tumahimik ang paligid habang naglalakad ako patungo sa harap. Pagkarating ko sa gitna ng stage kinausap ako ng MC pero hindi siya sa microphone nagsasalita.

“Hello dear, ano ba ang gagawin mo? You wanna dance or sing? Or anything you could offer?” Tanong ng MC.

“Pwede ko po bang kausapin ang pianist Maam? May itatanong po kasi ako.” Tanong ko rin sa kanya.

Pagkasabi ko nun ay tumango siya at tinawag ang pianist ng banda. Sumulyap sa akin ang pianist at tumango sa sinasabi ng MC sa kanya. He smiled while he's walking towards me. Mukha pa itong bata sa malapitan. Siguro ay nasa 20's palang ang edad nito. Ang ngiti rin nito ay nababanaagan ng kasiyahan. “Hi, I'm Marco and you are?” Lumunok ako. “Emerald.”

“Ano ang maitutulong ko sa magandang binibini?”

“Uhm. Can I play your piano for a while?” Ang sagot ko sabay turo s piano.

Umaliwalas ang mukha nito na tila ba namangha sa kanyang narinig. “So, you know how to play the piano? Wow! Sorry ha, I am just amazed. Iilan lang kasing babae ang kilala kong mahilig sa ganito. I'd love you to be my friend, kung okay lang sa'yo.”

Nagulat ako sa sinabi niya. Nilahad niya sakin ang kanyang kamay na agad ko rin namang kinuha. We shook hands. He seemed friendly and I don't find anything wrong for the friendship he's offering. I just find it awkward dahil tingin ko we are not in the right place to have a conversation like this. More than a hundred pairs of eyes are looking at us now.

“Excuse me, but can you just do what you are supposed to do? Just give her what she wants and stop asking her irrational questions. In case you are not aware, you are in the middle of the f*****g stage!” Biglang sigaw ni Sir Lawrence na siyang ikinagulat ko dahil umakyat pala ito sa stage nang hindi ko namamalayan.

Nakita ko ang medyo pagdilim ng mukha ni Marco. Pero hindi man lang ito makitaan ng pagka-ilag sa aksyon ni Sir Lawrence. "Sorry." Yun lang ang sinagot nito at saka bumaling din sa akin. "You can use the piano, Emerald. Do as you please. Doon muna ako sa likod ng stage but if there's any technical problem, or anything for that matter, don't hesitate to call me." Wika ni Marco na ngumiti at kumindat sa akin. Sir Lawrence saw it and he made a tsk sound while glaring at the retreating back of Marco. Pagkatapos ay nilingon ako nito at lumapit sa sakin. Dahil sa pagkalabog ng aking puso at sa kabang aking nararamdaman, wala sa sariling napahakbang ako paatas.

He abruptly stopped. Pain was visible in his eyes and I saw how he clenched his jaw. He swallowed. "Are you okay? If you are not comfortable on stage, you can just let it pass. This is just for fun and not a compulsory. You don't have to do this." He said and looked at me with worried eyes. Hindi ko alam kung bakit niya pa ako kinakausap ng ganito. Pinagtitinginan na kami ng lahat, alam ko, but he seemed oblivious about it. Or perhaps, he doesn't care at all.

“I can manage Sir. Thank you.” I gave him a cold look at tinalikdan ito. I started walking to where the piano was placed. Sa gilid ng aking mata ay nakita ko siyang bumababa sa stage at bumalik sa kanyang kinauupuan. Hindi pa rin niya ako tinantanan ng kanyang malalim na mga titig. Nagsikuhan ang mga kaibigan niya na nakangisi sa akin. Gusto ko silang irapan pero baka mas lalo lang nilang ikatuwa iyon.

I heaved a sigh as I closed my eyes. God, I hope I can get through this without making any mistakes.

All eyes were on me. Umayos ako ng upo at nag-alis ng bara sa lalamuna. Tinapat ko ng mabuti ang microphone malapit sa aking bibig. I did finger-stretching for few seconds. Pakiramdam ko ay namamanhid ang mga ito. I made a fist and opened them again. I need to release the tension in my nerves, but I don't have enough time to do that. Isang buntong-hininga pa ang aking pinakawalan bago ko tinipa ng bahagya ang mga keys. Nagsimulang tumahimik ang paligid.

Something always brings me back to you

It never takes too long.

No matter what I say or do,

I'll still feel you here

Till the moment I'm gone.

You hold me without touch,

You keep me without chain.

I never wanted anything so much,

Than to drown in your love

And not feel your rain.

Set me free, leave me be,

I don't want to fall another moment into your gravity.

Here I am, and I stand so tall,

Just the way I'm supposed to be

But you're on to me, all over me

Hindi ko namalayan na pumipikit pala ako habang tumutugtog. Pakiramdam ko ako lang mag-isa ang nandito at nakalimutan ko kung saang lugar ako. Whenever I play piano, it makes me forget about everything.

I peeked at the audience and was surprised by the looks written on their faces. It was as if they were in trance. They were fascinated and mesmerized. Nakita ko pa ang nakatangang pagmumukha ng mga kaibigan ni Sir Lawrence. Samantalang siya ay malambot na tingin ang binibigay sa akin. As if he was proud of what I was doing at the moment. Natunaw ang puso ko sa klase ng titig niya. How I love those dark gray eyes of his.

Mas lalo akong ginanahan sa pagtugtog at pagkanta. Ngumiti ako sa kanilang lahat bago ako muling pumikit para ipagpatuloy ang nasimulan ko.

You loved me 'cause I am fragile

When I thought that I was strong

But you touched me for a little while

and all my fragile strength is gone

Set me free, leave me be

I don't wanna fall in love another moment into your gravity

Here I am and I stand

So tall just the way I'm supposed to be

But you're on to me and all over me

I live here on my knees as I

Try to make you see that you're

Everything I think need

Here on the ground

But you're neither friend of foe

Though I can't seem to let you go

The one thing that I still know

Is you keeping me down......ohhh

You're keeping me down...yeah....yeah...yeah

You're on to me, on to me and all over

Something always brings me back to you

It never takes too long..........

As I sang the last two lines of the song, I opened my eyes and met Sir Lawrence's gray eyes. Natapos ko ang kanta ng maayos. I was a bit impressed of myself. I stood in front of everyone and bowed my head. Nagsitayuan silang lahat habang pumapalakpak. I said my "thank you" kahit hindi naman ako marinig dahil sa ingay ng palakpak nila. I did well. I think I did.

Nakarating ako sa mesa namin at nagulat ako dahil sinalubong ako ng mga kaibigan ko ng mahigpit na yakap.

“That was impressive, my friend. Gosh! I never felt so proud of you until today!” Naibulalas ni Aireen habang nakayakap pa rin sa akin.

“Tss! It was you who put me on the spot. You'll pay for this.” I pouted. Ang totoo ay hindi na ako galit sa kanya dahil nairaos ko naman iyon ng maayos.

Natawa silang lahat. “We are so proud of you bessy. That was magical.” Si Mary na yumakap din sa akin.

“Mary please! This wasn’t the first time you saw me played the piano! You're exaggerating!” Bulalas ko sa kaibigan ko while shaking my head.

“No Emz, there's really something about what you did a moment ago. As if you are inspired or something? I can’t find the exact words to describe it.” Nanliit ang mata ni Jaze habang nakatunghay sa mukha ko na tila may hinahanap.

“As if she's in love...” Singit ni Lizette na siyang nagpalaki sa mata ko. “Ooowwww....” They chorused at tila ba sang-ayon silang lahat kay Lizette.

“Now, that's exactly what I wanted to say! You are in love Emz! And look at you! You are blushing!”

Napaubo ako at nasamid sa sarili kong laway. “Spare me with your BS guys. I'm not in love, okay? At kanino naman, aber? Wala naman kayong nakitang lalakeng umaaligid sa akin. Your opinion is invalid. Makapunta nga muna sa washroom. Naiirita ako sa pinagsasabi nyo...”

Hindi ko hinintay ang sagot nila at basta na lamang akong umalis doon na tila may pakpak ang aking mga paa. Hindi ako naiinis sa kanila. Sa sarili ko ako naiinis. Am I really that obvious? Am I really in love with him?