เล่ห์รักราชันจอมโหด

บทที่ 7 เธอไม่เหมาะสมกับราชันเลยสักนิด

บทที่ 7

เธอไม่เหมาะสมกับราชันเลยสักนิด

เฮือก!

ฉันสะดุ้งสุดแรง เพราะลืมตาขึ้นก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในบนเตียงที่ไม่ใช่เตียงในห้องนอนของเธอ และอยู่ในอ้อมกอดของใครก็ไม่รู้ แต่พอมองชัดๆ ก็เห็นว่าเป็นพี่ราชันนั่นเอง

“เฮ้อ!” พอเห็นว่าเป็นเขาฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เดี๋ยวนะ แกจะโล่งอกทำไมยัยเหมย

“...” ฉันไม่พูด และขยับตัวออกจากผ้าห่มอย่างเบามือ และจับแขนหนักที่เกยบริเวณเอวฉันออกอย่างเบามือ

แต่..

“ตื่นเช้าจัง” พี่ราชันลืมตามามองหน้าฉัน แล้วจุ๊บเข้าที่ปากฉันเบาๆ จากนั้นเขาก็ซุกหน้าเข้าที่ซอกคอของฉัน แล้วกอดฉันแน่นขึ้น

“พะ พี่” ฉันเรียกเขาเสียงสั่นระริก

“อื้ม” พี่ราชันตอบรับแต่ไม่ยอมเงยหน้าจากซอกคอของฉัน

“ปะ ปล่อยก่อนค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับผลักเขาออก

“ห้านาที” พี่ราชันบอกเสียงเข้ม

“แต่หนูอยากเข้าห้องน้ำ” ฉันบอกเขา เพราะตอนนี้ปวดฉี่มาก

“โกหก” ผมเงยหน้าขึ้นมองน้องอย่างจับผิด

“จริงค่ะ” ฉันทำหน้าอ้อนๆ แกมขอร้องเขา

“ห้องน้ำทางโน้น” ผมมองหน้าเธอเล็กน้อยแล้วปล่อยให้น้องเป็นอิสระ

“ชิ” เมื่อเป็นอิสระ ฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จแล้ว ฉันก็เดินออกมาเห็นพี่ราชันกำลังนั่งอยู่บนเตียง หัวยุ่งๆ นั่นไม่ได้ทำให้เขาหล่อน้อยลงเลยสักนิด

“มานี่ดิ” ผมเสยผมแล้วกวักมือเรียกน้อง

“พี่ราชัน หนูยืมโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย” ฉันบอกพร้อมเดินไปหาเขา เพราะจะโทรไปบอกพี่หน่อยว่าจะเข้าสาย วันนี้วันเสาร์ ฉันต้องไปทำงาน

พี่ราชันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วปลดล็อก จากนั้นก็ยื่นมาให้ฉันแล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป

เวลา 10.49 น.

“ฉิบหายแล้ว ตายแน่ๆ เหมยต้องตายแน่ๆ” ฉันรีบกดโทรศัพท์โทรออกหาพี่หน่อยทันที ดีนะที่จำเบอร์พี่แกได้

สายโทรออก : 084xxxxxxx

ตู้ด ตู้ด..

“ฮัลโหลค่ะ”

“พี่หน่อย” เมื่อปลายสายรับ ฉันก็เรียกชื่อพี่หน่อยเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด

“ว่าไงเหมย” แต่พี่หน่อยกลับตอบกลับมาอย่างไม่ซีเรียส

“คือหนูขอโทษนะคะที่ไม่ได้เข้าร้าน พอดีว่า..”

“เอ๊ะ นี่ไม่ได้อ่านไลน์พี่เหรอ” พี่หน่อยพูดขัดขึ้นขณะที่ฉันกำลังเรียบเรียงคำพูดว่าจะบอกพี่แกยังไงดี

“ไม่นะคะ หนูเพิ่งได้เล่นโทรศัพท์ค่ะ” ฉันตอบกลับไปอย่างงงๆ ไลน์อะไร

“พี่ไลน์บอกเราแล้วว่าวันนี้ร้านปิด พอดีพี่มาเที่ยวกับเพื่อนน่ะ”

“อ้าวเหรอคะ แหะๆ หนูไม่รู้”

“จริงๆ เลยเราเนี่ย งั้นแค่นี้นะ เจอกันพรุ่งนี้จ้ะคนสวย” พี่หน่อยคงจะเอือมกับความสะเพร่าของฉันแหละ

“ค่า เที่ยวให้สนุกนะคะ”

“คุยกับใคร” พอฉันวางสาย ยืนนึกอยู่ไม่ถึงวินาที ก็มีเสียงเข้มพูดจากด้านหลัง พอหันไปมองก็เห็นพี่ราชันยืนเอาผ้าเช็ดหน้าที่พาดคอมาเช็ดซับหน้า

“กับพี่ที่ร้านค่ะ” ฉันบอก แล้วหันไปมองหากระเป๋าตัวเอง

“...” ผมไม่พูดพยักหน้ารับรู้แล้วเดินผ่านหน้าเธอไปยืนตรงหน้าโต๊ะวางของ

“กระเป๋าหนูล่ะคะ” ฉันถามเขา เมื่อไม่เห็นกระเป๋าตัวเอง

“อยู่ที่ห้องทำงาน” พี่ราชันตอบแล้วเดินนำหน้าตรงไปยังห้องทำงาน

ฉันจึงเดินตามเขาไป พอถึงห้องเมื่อวานแล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไป แล้วออกมาพร้อมกับกระเป๋าของฉัน

“รบกวนเรียกแท็กซี่ให้หน่อยได้มั้ยคะ” ฉันรับกระเป๋ามาแล้วบอกเขาแกมขอร้อง

“เดี๋ยวไปส่ง” พี่ราชันบอกแล้วจับมือฉันเดินลงบันได พอลงมาก็เห็นว่าตอนนี้กำลังมีคนทำความสะอาดอยู่

“อ้าว นาย” แล้วก็มีพี่คนหนึ่งเดินมาหา

“เดี๋ยวตอนเย็นๆ ฉันเข้ามา” พี่ราชันบอกพี่คนนั้น

“ครับ” พี่คนนั้นขานรับ แล้วก้มหัวให้พี่ราชัน ซึ่งพี่เขาก็ลากฉันเดินออกจากผับตรงไปที่ลานจอดรถส่วนบุคคล…

หลังจากนั้นพี่ราชันก็พาฉันมาที่บ้าน เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเขาก็พาฉันไปกินข้าว โดยที่ไม่ฟังคำปฏิเสธของฉันเลยสักนิด พอมาถึงร้านอาหารฉันก็หันไปมองพี่ราชันอย่างเคืองๆ

“อะไร” เขาหันมาถามฉัน

“ทำไมไม่บอกว่าพามาร้านหรู” ฉันกระซิบถามเขาเบาๆ ขณะที่กำลังเดินไปที่โต๊ะ

“ทำไม” ผมจ้องหน้าเธอ เมื่อน้องพยายามดึงกางเกงยีนสั้นจนเห็นโขนขาเรียวสวย

“ดูหนูแต่งตัวสิ” ฉันว่าแล้วก็ก้มมองชุดตัวเอง เสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้น

“แล้วใครบอกให้แต่งแบบนี้” พี่ราชันโยนความผิดให้ฉัน บ้าที่สุด

“หนูนึกว่าพี่จะพาไปกินร้านธรรมดา พี่นั่นแหละไม่บอกหนู” ฉันกอดอกเชิดหน้าใส่พี่เขา รู้สึกประหม่าด้วยและอายด้วยแหละ

“หึ ก็แค่ลงโทษคนชอบใส่สั้น แล้วก็จำไว้ว่าอย่าแต่งตัวแบบนี้อีก ไม่งั้นพี่ก็จะพามาแบบนี้แหละ” ฉันได้แต่อ้าปากค้าง เพราะเถียงอะไรไม่ออก

“ไอ้ชัน” แล้วขณะที่กำลังนั่งรออาหารอยู่นั้น ก็มีคนเข้ามาทัก

“ไอ้เทล” พี่ราชันทักขึ้น ฉันจึงลุกขึ้นไปนั่งกับพี่ราชัน เพื่อให้ทั้งสองนั่งลงตรงข้าม

“นั่งก่อนสิคะเทล เจอเพื่อนทั้งที”

พี่ผู้หญิงที่มากับพี่เทลบอกแล้วนั่งลง

“เหมย นี่ไอ้เทล เพื่อนพี่กับแฟนมัน” พี่ราชันหันมาแนะนำทั้งสองให้ฉันรู้จัก

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่ทั้งสอง

“เด็กมึง” พี่เทลพยักหน้ารับไหว้ แล้วหันไปพูดกับพี่ราชัน

“จีบอยู่” แล้วคำตอบของพี่ราชันทำให้ฉันเกือบหลุดยิ้ม

“เพิ่งรู้ว่าราชันมีสเปกแบบนี้”

พี่ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่กับเพื่อนพี่ราชันพูดขึ้นแล้วมองฉันอย่างเหยียดๆ ซึ่งฉันไม่ชอบเลยเอาจริงๆ

“แบบนี้แบบไหนเหรอคะ” ถึงฉันจะจนแต่อย่ามาดูถูกกัน ถ้าไม่รู้จักกันจริง ฉันนึกด่าเธอในใจ

“ก็แบบว่า เอิ่ม” เธอปรายตามองฉันตั้งแต่เท้าจนถึงหัว มันน่าเอาแจกันดอกไม้เหวี่ยงใส่หน้าเหลือเกิน เย็นไว้เหมย ฉันบอกตัวเองในใจ

“เอาอะไรกระแทกปากหน่อยมั้ย จะได้ไม่พูดดูถูกคนอื่นเขาไปทั่ว” ฉันขึงตาใส่

ส่วนพี่ราชันกับเพื่อนเขาก็นั่งฟังฉันทะเลาะกับผู้หญิงของเพื่อนพี่เขาอยู่เงียบๆ

“นี่ มีมารยาทหน่อยสิเธอ” เธอทำหน้าตึงๆ กัดฟันพูดว่าฉัน

“จำเป็นต้องมีมารยาทไหมกับคนแบบนี้” ฉันพูดนิ่มๆ จิกเธอด้วยสายตาเขียวปัด

“เอ๊ะ! ฉันจำเธอได้ เธอทำงานที่ร้านกาแฟหน้ามอนี่”

เธอทำท่านึกขึ้นได้แล้วยิ้มเยาะฉัน

“แล้วไง” ฉันถาม

“เปล่า ก็นึกว่าแฟนราชันจะไฮโซ ไม่...” เธอเบะปากใสฉัน แล้วมองฉันอย่างเยาะเย้ย

“เหอะ ดูพี่ก็น่าจะเป็นคนดีนะ แต่แฟนพี่ทัศนคติป่วยมาก”

ฉันไม่ได้พูดกับเธอ แต่หันไปบอกพี่เทลเพื่อนของพี่ราชันที่นั่งฟังเงียบ ซึ่งดูเขาจะไม่ปกป้องแฟนเขาเลยนะ

“นี่ มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน” เธอตะคอกใส่ฉัน

“แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน” ฉันสวนกลับทันควัน

“เทล เทลต้องจัดการให้ก้อยนะ ก้อยไม่ยอม”

พอเห็นว่าฉันไม่ยอม เธอก็หันไปหาแฟนเธอที่นั่งข้างๆ

“ฉันก็ไม่เห็นว่าน้องจะทำอะไรเลย นอกจากเธอที่ไปว่าน้องก่อน” พี่เทลเขาก็ดูฉลาดนะ ไม่น่ามาคบกับยัยนี่เลย

“เทล!!!” เธอตะคอกใส่พี่เทล

“กลับกันได้แล้ว” พี่เทลไม่สนใจเธอเลยสักนิด จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน

“เทล!” เธอลุกตาม ทำหน้าหักหน้างอใส่พี่เทล แต่ดูพี่เทลจะไม่สนใจเลยนะ

“กูกลับก่อนนะ โทษทีที่ทำให้เสียบรรยากาศ”

พี่เทลบอกพี่ราชัน แล้วก็เดินออกไปโดยไม่ยอมรอแฟนตัวเองเลย

“เทล เทลคะ ฝากไว้ก่อนเถอะ” ยัยก้อยอะไรนี่เรียกพี่เทลไว้แต่เขาก็ไม่ฟัง เดินหนีออกไปเลย พอเห็นอย่างนั้นเธอก็หันมาชี้หน้าฉันแล้วรีบวิ่งตามพี่เทลออกไป

“เหอะ อย่าให้เจออีกนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ทำไม ตัวแค่นี้จะทำอะไรเขา”

แต่เหมือนพี่ราชันจะได้ยินด้วย เขาเอาแขนมาโอบรอบคอฉันแล้วก้มลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ

“ทำอะไรเนี่ย อายเขา” ฉันรีบมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา ดีนะที่ไม่มีคนมองมาทางนี้

“หึๆ”

“หัวเราะอะไร” ตอนนี้ฉันหัวเสียมาก เลยเอาไปลงที่พี่ราชัน

“เกรี้ยวกราด” เขาว่าแล้วเอามือมาลูบหัวฉัน

“เพื่อนพี่ไปคว้าเอาผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นแฟนได้ยังไง แบบว่าสวยแต่รูปจูบไม่หอมเลย” ฉันถามเขาอย่างจริงจัง แต่ดูเหมือนพี่เทลก็ไม่ได้อะไรกับเธอนะ ไม่แคร์เลยด้วยซ้ำ

“ผู้ใหญ่เขาจับคู่กัน”

“อะไรนะ” ฉันอุทานเสียงดัง ไม่ชอบเลย แบบนี้มันเหมือนกับพรากชีวิตเราไปทั้งชีวิตเลยนะ

“แต่พ่อแม่มันไม่ได้บังคับนะ แค่ให้ลองๆ คบกัน”

แล้วพี่ราชันก็ว่าต่อ ฉันจึงโล่งอก เพราะพี่เทลยังมีสิทธิ์ที่จะเลิกกับเธออยู่

แต่..

“สาธุ ขอให้เลิกกันเร็ววันเร็วคืนด้วยเถอะ” ฉันยกมือขึ้นเหนือหัวแล้วอธิษฐานไปอย่างที่ใจคิด

“ไปแช่งเขา” พี่ราชันเอามือมาเคาะจมูกฉันเบาๆ

“ก็หนูไม่ชอบ คอยดูนะ เจอครั้งหน้า แล้วมาว่าหนูอย่างนี้ หนูไม่ยอมแน่” ฉันแค้นมาก เมื่อนึกถึงคำพูดและสายตาดูถูกของเธอคนนั้น

“หึ! ยัยเด็กแสบ” ผมว่าน้อง พร้อมยกมือโยกหัวของเธอเล่นไปมา รู้สึกว่าใช่เลยคนนี้แหละที่จะเดินไปกับเขาได้ แรงๆ สู้คน ผมชอบ…