บทที่ 18
หิวอยากกินเมีย
“ฮึก...” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นจนแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอึก จุกที่หน้าอกมากเมื่อทุกอย่างโถมทับลงมาที่เธอ
“ฮึก ฮือออออ”
ความคับอกคับใจที่ไม่รู้จะระบายให้ใคร ทำให้ฉันฟุบหน้าลงหน้าตักแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนักมันหนักจริงๆ เพราะสิ่งที่ฉันได้รับมาตลอดจากคนเป็นแม่ ไม่เคยมีคำว่าอบอุ่นเป็นห่วงและฉันก็ไม่เคยสัมผัสได้ถึงคำว่าแม่จากผู้หญิงคนนั้นเลยสักครั้งเดียว
พรึบ!
แล้วแรงกอดรัดจากทางด้านหลังก็ทำให้ใจของฉันที่กำลังหนาวเหน็บจากการถูกทอดทิ้งอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง
“อย่าร้อง” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังข้างๆ หูฉันพร้อมความอุ่นร้อนตรงที่ขมับ
“ฮึก ฮืออ”
แต่ทุกคนเคยเป็นมั้ย ยิ่งมีคนปลอบยิ่งร้อง ฉันหันหน้าแล้วโผเข้ากอดพี่ราชันแล้วปล่อยโฮทันที
“ชู่วว์”
พอเห็นน้องเป็นอย่างนี้แล้วผมก็เลือกที่จะปลอบเธอเงียบๆ ด้วยการกอดน้องไว้จนเธอหยุดร้องไปเอง
“อึกก” ฉันเงยหน้ามองพี่ราชัน
