เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เฟลิซิตี้มองดูวิลเลียมที่กำลังพันผ้าพันแผลตัวเองเงียบๆ เขาจะทำหน้าบึ้งเมื่อใดก็ตามที่เขาเผลอทำแผล หน้าตาบูดบึ้งของเขาทำให้เธอลำบากใจ
เขาได้รับบาดเจ็บ แต่เขาต้องทนความเจ็บปวดเพียงลำพัง เธอไม่รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว...
“วิลเลียม คุณแน่ใจนะว่าไม่อยากไปโรงพยาบาล?” เฟลิซิตี้ถาม หัวใจของเธอเจ็บปวดมากสำหรับเขา
วิลเลียมเงยหน้าขึ้นและตอบอย่างนุ่มนวลว่า “ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย”
เมื่อเห็นว่าเขามีความมุ่งมั่นอย่างมาก เฟลิซิตี้ก็ไม่พูดอะไรอีก
เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะแต่งบาดแผลทั้งหมดของเขา เมื่อเสร็จแล้วเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เฟลิซิตี้เข้าไปอุ้มเขาไว้ เธอยังคงรู้สึกถึงความกังวลใจในตัวเธอ เธอพึมพำ "อย่าเสี่ยงแบบนี้อีกเลย ฉันไม่อยากให้คุณเสียชีวิตเพื่อฉัน"
วิลเลียมพยักหน้า “ใช่” อย่างไรก็ตาม เธอรู้ดีว่าหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอ
