เวลานี้ไป๋อวี่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะเพิ่งจะเคยเห็นใครสักคนถูกทรมานต่อหน้าต่อตา พาลคิดไปแล้วว่าจางฮุ่ยหลิงคือตงฟางฮุ่ยหลิงที่กำลังถูกลงโทษเพราะตัวเอง ภาพในภวังค์ทำให้เกิดขาดสติหยิบดาบของเสิ่นอวี๋จ่อคอของเฉินเฟยหย่า
“โฮสต์ ทำแบบนั้นไม่ได้นะ” หลิวเมิ่งร้องห้ามทันที “ถ้าเขาตาย โฮสต์ก็ต้องตายเหมือนกัน รีบวางดาบลงก่อนเถอะ”
“...” ไป๋อวี่ไม่ตอบสิ่งใดและดาบนั้นยังคงอยู่ที่เดิม
เพียงแต่ว่าลำคอของเขาก็มีคมดาบของโม่เป่ย องครักษ์อีกคนของเฉินเฟยหย่าจ่อเอาไว้อยู่เช่นกัน
อ๋องผู้นี้เพิ่งจะเคยเห็นไป๋อวี่เป็นเช่นนี้ครั้งแรกจึงหัวเราะลั่นเสียงดัง รู้สึกว่าการแสดงวันนี้สนุกจริง ๆ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแส้หวายเส้นนั้นง่าย ๆ ทั้งยังง้างมือขึ้นโดยไม่สนใจว่าคมดาบจ่อลำคอของตัวเองอยู่
จังหวะที่เขายกมือขึ้น ไป๋อวี่ไม่อยู่เฉยเลื่อนคมดาบเข้าหาเช่นกัน ช่วงจังหวะพลิกผัน เสิ่นอวี๋จึงฉวยโอกาสชิงอาวุธของตนเอง
