หลังจากสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ไป๋อวี่หันไปทางหลิวเมิ่งถามว่าเนื้อหาตอนต่อไปคืออะไร
“ยังไม่มีขอรับ ข้าน้อยขอตัวไปอัปเดตก่อน สุขสันต์วันหยุด พักผ่อนให้สบายนะขอรับ” ครั้นพูดจบแล้วเขาก็หายตัวไปในพริบตา
ไป๋อวี่มองหน้าจางฮุ่ยหลิงพลางยิ้มมุมปาก “เจ้ายังสงสัยสิ่งใดอีกหรือ จับชีพจรของข้าก็ดูปกติดีใช่หรือไม่ ข้านึกว่าเจ้าจะสงสัยว่าข้ากระอักเลือดได้อย่างไรเสียอีก”
“แปลกนักพ่ะย่ะค่ะ แต่ในเมื่อพระองค์บอกให้เชื่อ กระหม่อมจะไม่สงสัยสิ่งใด” สีหน้าของเขาจริงจังพยายามไม่มองรอยจูบที่คอของไป๋อวี่
เขารู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าคงจะใช้อะไรสักอย่างเพื่อสร้างเรื่องราวทั้งหมดขึ้นมาและไม่อาจบอกเขาได้เท่านั้นเอง
แต่ด้วยความที่ไป๋อวี่ใช้แรงวิ่งหนีเฉินเฟยหย่าอยู่นาน เวลานี้เรื่องราวคลี่คลายผ่านพ้นไปได้ด้วยดีจึงรู้สึกง่วงนอนขึ้นมากะทันหัน
“พระองค์รีบพักผ่อนเถิด กระหม่อมจะอยู่เฝ้าข้างนอก หากมีสิ่งใด ทรงเรียกหากระหม่อม
