บทนำ Arachne Tailors
1542 Words
บทนำ
Arachne Tailors
“ชอบคนนี้ อยากได้คนนี้” เสียงเข้มบอกลูกน้องที่เลิกคิ้วขึ้นถาม
“ครับ... คนไหนครับ?”
“หน้าโต๊ะนั้นไง แกมองไม่เห็นรึ? อัฟซา”
“อ้อ...” ลูกน้องพยักหน้าเออออตาม ก่อนยกมือป้องปากกระซิบ “เห็นแล้วครับนาย เซลล์สาวร้านเราใช่ไหม?”
“อื้ม... คนนั้นแหละ” ในน้ำเสียงแผ่วเบา นัยน์ตาสีอำพันของหนุ่มลูกครึ่งฉายแววคาดหวังว่าสาวในดวงใจจะหันมองกันบ้าง
เจ้าของร่างอ้อนแอ้นในสูทกระโปรงสีดำเข้ารูปสมส่วนเอวคอดบาง ชายเสื้อเชิ้ตถูกเก็บซ่อนไว้ใต้กระโปรงเอวสูง เรือนผมดำสนิทความยาวประสะโพกถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย หางม้าแกว่งไปมาในท่วงท่าการเดินสง่างามโดยไม่ต้องลากส้นสูงแหลมปรี๊ด เหมือนกับว่าเธอรู้จักสรีระของตัวเองเป็นอย่างดีในทุกองศา ถึงทรวดทรงองค์เอวของเธอจะไม่ใช่สาวผอมหุ่นนางแบบ แต่ดูดีอย่างมีน้ำมีนวล เห็นสัดส่วนร่างกายได้ชัดเจน เธอมีหุ่นในอุดมคติของหนุ่ม ๆ ทั้งหลาย รวมถึงเจ้านายที่กำลังทำตัวเป็นพวกถ้ำมอง
พันวารู้สึกขัดใจด้วยเล็กน้อย เมื่อลูกค้าหนุ่มใหญ่ดูจะสนใจพนักงานขายมากกว่าสินค้าในห้องเสื้อสุดหรูแห่งนี้เสียอีก อย่าว่าแต่ขายสูทสักตัวเลย หล่อนขายอะไรไอ้หมอนั่นก็คงจะซื้อ!
‘ได้ค่ะคุณชาย พรุ่งนี้เช้าดาวจะให้น้องเอาสูทไปส่งถึงหน้าห้องพร้อมซักรีดเรียบร้อยเลยนะคะ’
เสียงหวานรื่นหูดังมาถึงสองหนุ่ม ที่ยังคงสนใจเจ้าของร่างบางในคอฟฟี่ช็อปกว้างขวาง บริเวณหน้าร้านขายสูทแบรนด์ดัง ถัดจากโต๊ะกาแฟของพวกเขาไปสองโต๊ะ คาดการณ์จากสายตา หญิงสาวคงอายุราวสักยี่สิบกว่า น่าจะเป็นนักศึกษาจบใหม่บรรจุเป็นพนักงานห้องเสื้อใหญ่สาขานี้ได้ไม่นาน
Arachné Tailors
‘เพราะบุคลิกภาพที่ดีเริ่มต้นจากเสื้อผ้า’
เป้าหมายสายตาเสื้อผ้าหน้าผมโดนใจ เข้าสโลแกนหน้าร้านบนป้ายตัวเบ้อเริ่ม หลายคนได้ยิน ‘ตรึงใจ’ ถูกหัวหน้างานเรียกกลับไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน ก่อนที่เธอจะถือถุงกระดาษของร้าน มีโลโก้ลายแมงมุมถักผ้า ฉีกยิ้มหวานเดินมาส่งลูกค้าถึงโต๊ะกาแฟสำหรับบริการลูกค้าที่มาเลือกซื้อผ้าตัดสูท ซึ่งนั่นก็เป็นบริการหลังการขายที่ดี
“ตรึงใจ... ชื่อก็เพราะ หน้าก็สวย เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ้มสวยมาก พูดจาฉะฉาน ท่าทางเอาการเอางาน ตั้งใจทำงานเลยล่ะ”
พนักงานสาวท่านนี้จึงควรค่าแก่การทำงาน ไม่ได้มีไว้ให้เจ้านายกิน! ความคิดของลูกน้องส่งตรงถึงนายที่ส่ายหน้าไปมาลูกเดียว บอกว่าอย่างไรเสียก็อยากได้คนนี้ ถึงไม่รู้ความหมายว่าเป็นไปในทิศทางใด อยากพาหล่อนไปเป็นคู่ควงแก้เหงา ชวนขึ้นเตียงเล่นจ้ำจี้สักพักจนกว่าจะเบื่อ มือขวาอย่างอัฟซารู้จักนิสัยของนายดีหากว่าอยากได้สาวคนไหนแล้วละก็... ต้องหาทางพากลับบ้านจนได้นั่นแหละ
“ดูนายสนใจเธอมากเลยนะครับ จะให้ผมทำยังไงดี?”
“แกคิดว่าฉันควรทำยังไง?”
“ผมไม่รู้ครับนาย” ในน้ำเสียงนิ่งเรียบ อัฟซาทำให้นายกลับมาสนใจเขาอีกครั้ง ด้วยท่าทีอึกอักไม่แน่ใจ “คือผมว่าเธอดูเป็นเด็กดีนะครับ ต่อให้นายเข้าไปล่อลวงเธอไม่น่าไปกับนายง่าย ๆ น่าจะเกรงใจเพื่อนรวมงานด้วย ผมคิดว่าถ้าเป็นเวลาเลิกงานพบกันนอกร้าน นายอาจมีโอกาสมากกว่า”
“แต่ฉันเบื่อสาวนอกร้านแล้ว ชอบคนนี้ สวย... 34-24-35 ตัวเล็กเอวบางนมโตสะโพกใหญ่...” คนพูดไม่เลิกรางานมอง ทว่าจู่ ๆ คิ้วเข้มหนาก็เลิกขึ้น “ไม่รู้สินะ ฉันว่าเธอคงไม่ใจร้ายเกินไปถ้าได้เห็นเงินก้อนโตล่ะมั้ง”
ระดับคุณพันวาอยากได้อะไรก็ใช้เงินซื้อแม้แต่ผู้หญิง ต่อให้ร้อยทั้งร้อยจะเข้ามาเสนอตัวให้เขาเอง
‘พันวา ยาซาคอฟ’ ทายาทเพียงคนเดียวของมาดามโคลอี้ ‘Chloe’ ช่างตัดเสื้อชื่อดังชาวอาหรับเอมิเรตส์ เจ้าของห้องเสื้อแบรนด์เนมที่มีสาขานับพันสาขาทั่วทั้งภูมิภาคเอเชียอาคเนย์ ไม่รวมอีกร้อยสาขาในประเทศไทย สูทคุณภาพส่วนใหญ่มาจากช่างชำนาญงานของบริษัทซึ่งการันตีคุณภาพ คว้ายอดรางวัลงานแฟชั่นโชว์มาแล้วทั่วโลก และแน่นอนว่าสถานที่แห่งนี้นอกจากจะเป็นห้องเสื้อแล้วยังเป็นโรงเรียนสอนตัดเสื้อที่ผลิตช่างคุณภาพมามากมาย แม้แต่ลูกชายคนเดียวของบ้าน ยังได้รับประกาศนียบัตรจากโรงเรียนสอนตัดเสื้อ ‘Madame Chloe’ ก่อนไปต่อมหาวิทยาลัยสายแฟชั่นดีไซน์ในลอนดอนทั้งปริญญาตรี ปริญญาโท สั่งสมประสบการณ์งานผ้าจนได้เป็นนักออกแบบฝีมือหาตัวจับยาก
คฤหาสน์บ้านหรูที่เป็นมรดก ไม่รวมทรัพย์สินเงินทอง อสังหาริมทรัพย์ ถูกสะสมมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ยังมีในส่วนของชายหนุ่มที่หามาได้เองด้วยความรู้ความสามารถ ใช้สุรุ่ยสุร่ายทั้งชาติคงไม่หมด เป็นเรื่องที่หลายคนรู้กระทั่งตัวเขาเอง ไม่ควรต้องมาปวดหัวหากถูกใจสาวสักคน
“ใคร ๆ ก็ชอบเงินครับ ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ สาวประเภทรักอุดมการณ์น่ะมีน้อย แล้วผมว่า... ระดับคุณพันวาเล็งคนไหนไม่มีพลาด เรื่องจีบไม่น่าใช่ปัญหาใหญ่ เรื่องบอกให้พวกเธอไปน่ะสิครับ เป็นเรื่องน่าปวดหัวกว่า” ลูกน้องทำหน้าแหวเพราะเคยไล่มาหลายคน เมื่อได้รับคำสั่งจากนายว่า ‘พอ’ นั่นก็คือจะต้องหาคนใหม่
ถึงแม้ว่าเจ้าของห้องเสื้อใหญ่คงไม่มีเวลามากมาย ยิ่งมาดามโคลอี้ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ลูกชายต้องมาแบกรับภาระทั้งหมด ในแต่ละวันนอกเหนือจากงานสังสรรค์ปาร์ตี้ ชายหนุ่มก็ทำแต่งานไม่เคยมีวันหยุด เรื่องผู้หญิงกลายเป็นเรื่องรองที่กลายมาเป็นเรื่องหลักตลอดอาทิตย์มานี้
ลูกน้องต้องคอยขับรถพานายเข้า ๆ ออก ๆ ร้านกาแฟหน้าห้องเสื้อตัวเอง ขณะมือหนายกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก ดื่มมันหมดแล้วสั่งแก้วใหม่มาอีกเหมือนพวกเสพติดคาเฟอีน อัฟซาหลุบตามองกาแฟแก้วที่สี่ของนายอย่างเป็นห่วง
“ระวังตาค้างนะนาย กินกาแฟเกินสองแก้วไม่ค่อยดีนะครับ”
“แกก็รู้ว่าฉันไม่นอน อื้ม... นาน ๆ ที” ท้ายคำยกมุมปากขึ้นอย่างมีลับลมคมใน แววตาคู่คมยังคอยเหลือบมองเจ้าของร่างอ้อนแอ้นอรชรแทบทุกอากัปกิริยา ขนาดว่าเธอส่งยิ้มหวานโบกมือลาลูกค้า เป็นโชคดีที่ตรงนี้เป็นมุมอับของร้านที่ถูกบดบังด้วยต้นไม้ มันก็คงไม่น่าเกลียด แต่ใช่ว่าเจ้าตัวจะไม่เห็น ซึ่งเขาดันอยากให้เธอเห็น
“ผมแค่อยากให้นายรักษาสุขภาพ ผมเห็นนายเมาแปลว่าคาเฟอีนมันก็คงจะมีผล”
“มี... แต่ฉันไม่เป็นไร ร่างกายฉันซ่อมแซมตัวเองได้ดี” พูดแล้วเขาก็หัวเราะ หันกลับมาทางลูกน้องที่มีสีหน้างุนงง “แกเคยได้ยินเรื่องพิษแมงมุมรักษาภาวะสมองขาดเลือดได้หรือเปล่า?”
“ไม่นะนาย ถ้าโดนแมงมุมกัดแล้วไม่กลายเป็นสไปเดอร์แมน ผมไม่เคยได้ยินแน่ ระดับสติปัญญาผมไปไม่ถึง”
“เอาไว้จะเล่าให้ฟังนะ”
“ได้เลยครับคุณพันวา เอาเป็นว่าผมจะรอ...”
ต่อให้ปากบอกว่ารอ พันวารู้ดีว่าลูกน้องชอบถ่อมตน ยังไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อ พอเห็นว่าเขามองสาวไปกินกาแฟไป ยังลอบกลืนน้ำลายลงคออยู่เรื่อย แล้วจะมีทางเลือกอะไรมาก
“นายจะเซ็นสัญญากับเธอไหมล่ะครับ?”
เจ้านายเงียบไปครู่ เลิกคิ้วถาม “แกรู้เรื่องสัญญาได้ยังไง?”
ใต้เคราเขียวครึ้มของชายร่างสูงใหญ่กำยำปรากฏรอยยิ้มมีเลศนัย ประกาศเต็มที่ว่ารู้...
“มาดามบอกผมทุกเรื่องครับ แล้วผมไม่เคยเห็นนายถูกใจใคร จะเข้าไปจีบเธอ ที่นี่ก็เป็นที่ทำงาน ผมว่านาย... ให้ผมเตรียมเอกสารดีกว่า เซ็นไปเถอะครับจะได้ไม่เสียเวลาทั้งสองฝ่าย ที่เหลือให้เป็นหน้าที่เจ้าพวกนั้น...”
‘พวกนั้น’ ที่ว่า ความลับของตระกูลยาซาคอฟมีไม่กี่คนที่รู้ สองหนุ่มต่างวัยจ้องหน้ากันไม่นาน ด้วยความเป็นคนสนิทสนมรู้ใจ ในที่สุดคนหนึ่งก็ยอมตอบ
“เตรียมเลยเถอะ เธอดูน่าอร่อย... ฉันรู้สึกหิว... ไม่ไหวแล้วล่ะ ยังไงแกไปจัดการ” ไม่เอ่ยเปล่า ร่างสูงพิงแผ่นหลังลงบนโซฟา นัยน์ตาสีอำพันแปรเปลี่ยนเป็นน่ากลัวราวดวงตาของปีศาจ ลูกน้องหนุ่มก็ไม่รอช้า รีบหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าหนังสีดำ เปิดมันดูให้เรียบร้อยก่อนส่งให้นาย ที่ยกมันขึ้นกวาดสายตาตรวจทานอีกครั้งว่าทุกอย่างไม่มีข้อผิดพลาด
เป้าหมายเป็นผู้ถูกเลือก...
เหยื่อรายต่อไป!
- Writer
