ตอนที่ 1 ทบทวนความทรงจำ
2661 Words
"ฟ้าใสผลสอบออกแล้วใช่ไหมลูก ติดหมอที่มหาลัยไหน" แบมถามลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวที่เป็นความหวังของทุกคน เพราะฟ้าใสจะต้องเป็นผู้สืบทอดสานต่อโรงพยาบาลของครอบครัว
"สอบติดค่ะ แต่ไม่ได้ติดหมอ" ฟ้าใสเดินมาหยิบขนมใส่ปาก บอกคนเป็นแม่ด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ ต่างจากสีหน้าของคนเป็นแม่เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกสาว
"อ้าว ทำไมล่ะ ก่อนสอบเราก็คุยกันแล้วนะ"
"คุณแม่ก็รู้ว่าฟ้าใสไม่อยากเป็นหมอ ฟ้าใสไม่ชอบการผ่าตัด ให้ฟ้าใสเอามีดไปกรีดเนื้อคนเป็นๆ ฟ้าใสทำไม่ได้หรอกค่ะ"
"ตอนแม่เรียนแม่ก็ไม่ชอบ แต่แม่ก็เรียนมาจนจบ จนทุกวันนี้กลายเป็นรักอาชีพนี้ อาชีพที่ได้ช่วยชีวิตคนอื่น"
"ฟ้าใสจำได้ค่ะคุณแม่เล่าให้ฟังว่าเรียนหมอจบมาได้เพราะคุณพ่อ เพราะป้าชะเอม แต่ก็อย่างที่ฟ้าใสบอกว่าฟ้าใสไม่อยากเป็นหมอ"
"แล้วฟ้าใสอยากเป็นอะไรลูก"
"เภสัชกร" น้ำเสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้นก่อนจะเดินมาหย่อนสะโพกนั่งข้างภรรยาสุดที่รัก
"ถูกต้องค่าาาา ฟ้าใสสอบติดคณะเภสัชศาสตร์ ได้เรียนข้างๆ คณะแพทยศาสตร์ด้วย"
"เรียนเภสัชอยากไปอยู่โรงงานยาที่อยุธยาหรือไง"
"เป็นเภสัชกรก็อยู่แผนกเภสัชกรรมที่โรงพยาบาลได้น่าบี๋"
"บี๋ก็เข้าข้างฟ้าใส ตามใจฟ้าใสตลอด"
"ลูกไม่อยากเป็นหมอ แล้วเราจะไปบังคับลูกทำไม ให้ลูกได้เลือกในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเป็นเถอะนะ"
"ถึงฟ้าใสจะไม่ได้เรียนหมอ แต่ฟ้าใสก็หาลูกเขยหมอมาให้คุณแม่ได้นะคะ" ฟ้าใสลุกมานั่งข้างๆ คนเป็นแม่ บอกหน้าทะเล้น
"ไม่ต้องมาทำหน้าทะเล้น พึ่งจะสิบเจ็ดสิบแปดยังไม่ต้องรีบ"
"แต่เราก็แต่งงานกันตอนสิบแปดสิบเก้านะ"
"บี๋!!" แบมตวาดแหวมองหน้าคนเป็นสามีตาขุ่นตาเขียว
"พ่อว่าพ่อไปดูหน่อยดีกว่าว่าห้องฉุกเฉินมีเคสผู้ป่วยฉุกเฉินหรือเปล่า" เมื่อเห็นท่าทางถมึงทึงของภรรยา สายฟ้ารีบลุกออกจากห้องพักของแพทย์แผนกกุมารเวชศาสตร์ทันทีอย่างรู้หลบ
"ฟ้าใสอยากกินนมปั่น ฟ้าใสไปซื้อนมปั่นหน้าโรงพยาบาลดีกว่า" ฟ้าใสลุกเดินตามคนเป็นพ่อออกไป
"สองพ่อลูกนี่" แบมมองค้อนตามหลังสามีกับลูกสาว
"เอานมปั่นเพิ่มหวานค่ะ" เสียงใสสั่งเมนูโปรดร้านประจำหน้าโรงบาลที่ดื่มได้ทุกวันไม่รู้จักเบื่อ
"สักครู่นะจ๊ะฟ้าใส" แม่ค้าเอ่ยด้วยความคุ้นเคย
"พี่เปรมกับพี่หลินนี่ พี่บัวก็ต้องมาสิ ...พี่เปรม พี่หลิน" สายตาคู่สวยหันไปเห็นเพื่อนสนิทของพี่สาวคนสาวที่กำลังเดินเข้าไปในร้านอาหารกึ่งผับ ไวเท่าความคิด ฟ้าใสตะโกนเรียกทั้งสองคนทันที
"ได้แล้วจ้ะ" แม่ค้ายื่นแก้วนมปั่นให้ฟ้าใส
"นี่ค่ะเงิน" ฟ้าใสรีบจ่ายเงิน คว้าแก้วน้ำปั่นวิ่งไปหาเปรมกับหลิน
"พี่เปรม พี่หลิน มากันสองคนเหรอคะ หรือว่าพี่บัวมาด้วย" ฟ้าใสมองหาพี่สาว
"มา อยู่ในร้านแล้ว ฟ้าใสเข้าไปด้วยกันไหม" หลินถาม
"ไปค่ะ" ฟ้าใสเดินตามเปรมกับหลินเข้าไปในร้าน เห็นบัวนั่งอยู่ในกลุ่มผู้ชาย แล้วยังนั่งอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็นหน้า ฟ้าใสหน้าเง้าขึ้นมาทันทีด้วยความหวงพี่สาว
"คุยอะไรกันอยู่ ทำไมยัยคุณหนูเป๋อถึงทำหน้าเอ๋อเหรอแบบนั้น" เปรมเอ่ยว่า ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับบัว ตามด้วยหลิน และฟ้าใส
"ไอhเปรมปากมอม ฟ้าใสมาได้ไง" บัวหันไปว่าเปรม ก่อนจะเอ่ยถามฟ้าใสที่เธอรักเหมือนน้องสาวแท้ๆ ไม่ต่างจากคู่แฝดปุณณ์ ปัณณ์ น้องชายที่คลานตามกันมา และน้องๆ ที่เป็นลูกของอา
"พี่บัว ทำไมพี่บัวต้องไปนั่งตรงนั้นด้วย" ฟ้าใสถามอย่างสงสัย ใบหน้างอเง้าไม่ชอบที่บัวไปนั่งอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายแปลกหน้า ทั้งที่พี่สาวคนนี้ไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนแตะต้องตัวมาก่อน เคยมีผู้ชายมาฉวยโอกาสจับมือ ยังโดนต่อยเสียหน้าหงาย แต่วันนี้ทำไมถึงยอมให้ผู้ชายคนนี้กอด
"ฟ้าใสมาได้ยังไง" บัวถามด้วยความแปลกใจที่จู่ๆ ฟ้าใสก็มาปรากฏตัวที่นี่อีกครั้ง
"บังเอิญเจอกันหน้าร้าน" หลินเป็นฝ่ายตอบ
"ฟ้าใสออกมาซื้อนมปั่นที่ร้านหน้าโรงพยาบาล แล้วเห็นพี่เปรมกับพี่หลินกำลังเดินเข้ามาร้านนี้ เลยวิ่งมาหา เพราะคิดว่าพี่บัวต้องมาด้วยแน่ๆ ตอนแรกฟ้าใสนึกว่าพี่บัวจะไปมาเก๊ากับทุกคนเสียอีก แต่เมื่อเย็นปุณณ์โทรถามว่าฟ้าใสอยากได้อะไรไหมจะซื้อมาฝาก ฟ้าใสถึงได้รู้ว่าพี่บัวไม่ได้ไปมาเก๊า ไม่งั้นฟ้าใสไปหาพี่บัวที่บ้านแล้ว" ฟ้าใสว่ากระเง้ากระงอดเจื้อยแจ้ว ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีฟ้าใสก็ยังตามติดบัวเหมือนเดิม คงเพราะเป็นลูกคนเดียว เลยชอบมาคลุกตัวอยู่กับบัวบ้าง ภิณบ้างในวันหยุด ทุกคนมองฟ้าใสที่พูดยาวเหยียด ออกไปทางบ่นเสียมากกว่าอย่างยิ้มๆ
"จริงสิ ร้านนี้อยู่ติดกับโรงพยาบาลของลุงสายฟ้า" บัวนึกขึ้นได้ว่าโรงพยาบาลของสายฟ้าอยู่แถวนี้
"พี่บัว ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมพี่บัวต้องให้เขากอดด้วย" ฟ้าใสถามอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบที่ทำให้คลายความสงสัย
"พี่ลืมแนะนำ นี่ธาม แฟนพี่"
"พี่บัวมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฟ้าใสไม่รู้" ฟ้าใสสวนขึ้นมาทันทีที่บัวบอกว่าธามเป็นแฟน
"มีวันนี้นี่แหละ ฟ้าใสเลยยังไม่รู้"
"ปู่แทน ย่าพาย ลุงอาชิ ป้าชะเอม รู้ยังคะ"
"ก็พอรู้บ้างแล้ว"
"แล้วลุงเดลกับลุงภูล่ะคะ รู้หรือยัง"
"ยัง"
"คุณพ่อกับคุณแม่ของฟ้าใสก็ยังไม่รู้ ทุกคนต้องไม่พอใจแน่ค่ะ"
"ทำไมต้องไม่พอใจด้วย ก็ในเมื่อพี่บัวก็โตพอที่จะมีแฟนแล้ว" เสียงห้วนๆ ของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ในวงสนทนาดังขึ้น
"แล้วนายเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย พี่น้องเขาจะคุยกัน" ดวงตาคู่สวยตวัดมองเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ มองด้วยความไม่พอใจที่ขัดจังหวะการสนทนาของเธอกับพี่สาว
"ฉันเป็นน้องชายของพี่ธาม แฟนของพี่บัว เธอว่าฉันยุ่ง แล้วเธอล่ะมายุ่งอะไรด้วย คนเขาจะเป็นแฟนกัน" เด็กหนุ่มว่ากลับอย่างไม่ยอม เขาจำบัวที่เตะพี่ชายของเขาตกจากสไลด์เดอร์ได้ เขาก็จำยัยเด็กผู้หญิงที่ผลักเขาตกสไลด์เดอร์ได้เช่นกัน
"ทำไมจะยุ่งไม่ได้ ก็ในเมื่อฉันกับพี่บัวเคยสัญญากันว่าจะไม่มีความลับต่อกัน แม้แต่เรื่องผู้ชาย ถ้าใครมีแฟนต้องบอก แต่พี่บัวก็ผิดสัญญา" ฟ้าใสตอกกลับทันควัน ก่อนจะเอ่ยกับบัวด้วยน้ำเสียงของความน้อยอกน้อยใจ
"ฟ้าใสพี่ขอโทษ พี่กับธามเราพึ่งจะตกลงเป็นแฟนกันวันนี้เอง พี่ก็เลยยังไม่ได้บอกฟ้าใส แต่ยังไงพี่ก็ต้องบอกฟ้าใสอยู่แล้ว ฟ้าใสก็รู้"
"ค่ะ ฟ้าใสรู้ ฟ้าใสแค่น้อยใจ" ดวงตากลมฉายแววของความน้อยใจอออกมายิ่งกว่าเก่า ริมฝีปากเล็กเบะคว้ำ
"เด็กน้อยของพี่บัว ไม่น้อยใจพี่บัวนะ แล้วหายมาแบบนี้เดี๋ยวลุงสายฟ้าก็เป็นห่วงแย่หรอก" บัวลุกมานั่งข้างๆ ฟ้าใสพร้อมทั้งกอดปลอบน้องสาว
"หึ" เด็กหนุ่มแสยะยิ้มมองฟ้าใสที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต
"ยิ้มอะไร มีปัญหาอะไรพูดมาเลย" ฟ้าใสมองด้วยสายตากราดเกรี้ยว ถ้าบัวไม่กอดไว้คงได้พุ่งเข้าใส่ผู้ชายตรงหน้าไปแล้ว
"พี่ว่าฟ้าใสมารู้จักแฟนพี่ดีกว่า นี่ธามแฟนของพี่" บัวแนะนำเสียงใสพร้อมทั้งกอดลำแขนแกร่งแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ด้วย
"สวัสดีค่ะ ฟ้าใสต้องขอโทษด้วยนะคะที่พูดจาไม่ดีเลยแล้วยังทำกิริยาไม่น่ารักด้วย" ฟ้าใสยกมือไหว้ธามพร้อมทั้งเอ่ยขอโทษที่แสดงกิริยาและคำพูดที่ไม่ดีออกไป ธามก็พยักหน้ารับตามสไตล์เฉยชาของเขา
"นี่โซนกับเรน เพื่อนสนิทของธาม"
"สวัสดีค่ะ ฟ้าใสขอโทษด้วยนะคะ" ฟ้าใสยกมือไหว้โซนกับเรน
"ไม่เป็นไรเลย ฟ้าใสน่ารักพี่ไม่ถือสาคนน่ารักอยู่แล้วครับ" โซนหยอดคำหวาน แต่ในความเป็นจริงเขาเพียงแค่รู้สึกว่าฟ้าใสน่ารัก สดใส แต่ก็ติดจะเป็นเด็กเอาแต่ใจ คงจะเหมือนกับบัว ที่ติดนิสัยคุณหนูเพราะมีแต่คนตามใจ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยมากไปกว่านี้
"แล้วนี่ธันน์ น้องชายของธาม" บัวแนะนำธันน์เป็นลำดับถัดไป
"พี่บัวมาถึงนานหรือยัง" ฟ้าใสสะบัดหน้าใส่ไม่ทักทายเหมือนกับคนอื่น ด้วยรู้สึกไม่ถูกชะตา ธันน์มองหน้าฟ้าใสและรู้สึกไม่ต่างจากเธอ
"เออ...พึ่งมาก่อนหน้าที่ฟ้าใสจะเข้ามานี่แหละ"
"จะเป็นอะไรไหมคะ ถ้าฟ้าใสขออยู่ด้วย ฟ้าใสกลับไปโรงพยาบาลก็ไม่รู้จะทำอะไร" น้ำเสียงใสๆ ออดอ้อนปนอ้อนวอน
"ใครเขาเชิญ" ธันน์ว่า ฟ้าใสถลึงตาใส่ด้วยความไม่พอใจทันที
"ธันน์" ธามปรามน้องชาย
"ฟ้าใสมาสนุกกับพวกพี่ได้ตามสบายเลย มีแต่คนกันเองทั้งนั้น" เรนพูด
"งั้นฟ้าใสขอโทรบอกคุณพ่อก่อน ขอบคุณนะคะที่ให้ฟ้าใสอยู่ร่วมสนุกกับทุกคน แต่ก็ยกเว้นคนบ้างคน" ฟ้าใสบอกพร้อมกับรอยยิ้มสดใส แต่ก็อดว่ากระแนะกระแหนธันน์ไม่ได้ ก่อนจะลุกออกไปโทรหาคนเป็นพ่อ
"ยิ้มน่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ" โซนมองตามสายตาหยาดเยิ้ม
"ไม่เห็นจะน่ารักเลย พูดก็มาก มาถึงก็โวยวาย พอมาตอนนี้ทำเป็นหน้าระรื่น ธันน์ว่าน่าจะเป็นไบโพล่า" ธันน์ว่า
"ธันน์" เสียงของธามออกไปในเชิงดุปราม
"ขอโทษครับพี่บัว" ธันน์เอ่ยขอโทษที่ได้เอ่ยว่าน้องสาวของเธอ
"ไม่เป็นไร ฟ้าใสจะนิสัยเด็กๆ เอาแต่ใจหน่อยๆ แต่จริงๆ แล้วฟ้าใสน่ารักมากๆ เลยนะ"
"หึ คงจะติดนิสัยมาจากพี่" ธามยกยิ้มมุมปาก เอ่ยว่าทั้งน้ำเสียงและสีหน้าเรียบนิ่ง
"ธามว่าบัวเอาแต่ใจเหมือนเด็กเหรอ" บัวลุกไปนั่งบนตักแล้วกอดคอของธามไว้หลวมๆ เอียงคอถามอย่างน่ารัก
"อืม" ดวงตาคู่คมสบประสานกับดวงตาคู่งามที่เป็นประกายพราวระยับ ตอบเธอเสียงในลำคอด้วยสีหน้าเฉยชา แต่แววตาของเขากำลังขบขันเธออยู่
"ธามว่าบัว ธามต้องถูกลงโทษ" ปากเล็กก้มลงไปงับริมฝีปากล่างของร่างสูงจนเขารู้สึกเจ็บ มือหนาบีบสะโพกมนเป็นเชิงให้เธอหยุดการกระทำ
"ใจเย็นๆ คร้าบบบคุณหนูเป๋อ เกรงใจสายตาของคนทางนี้บ้างๆ" เปรมกระเซ้า บัวตวัดสายตามองค้อน ก่อนจะลุกแล้วนั่งตรงกลางหว่างขาของธามตามเดิม
"เรามาคุยกันต่อที่ค้างกันไว้เมื่อกี้ดีกว่า ต่อมอยากรู้กำลังทำงาน" โซนอยากรู้ถึงเรื่องที่คุยกันค้างไว้
"ใช่ อยากรู้มาก ว่าธันน์กับไอ้ธามเคยเจอบัวตอนไหน ที่ไหน อะไร ยังไง" เรนเองก็อยากรู้ไม่ต่างกัน
"ไม่ใช่แค่ธันน์ พี่ธาม พี่บัวหรอกครับ ยังมีน้องชายฝาแฝดของพี่บัว แล้วก็ยัยนั่นด้วย" ธันน์บอกก่อนจะสบสายตากับฟ้าใสที่เดินกลับมาพอดี
"ฉันชื่อฟ้าใส ไม่ใช่ยัยนั่น แล้วฉันเคยไปเจอนายตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่ามาตู่นะ" ฟ้าใสบอกเสียงขุ่น มองหน้าธันน์อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"เมื่อสิบปีที่แล้วที่สวนสนุกในห้างสรรพสินค้า บนสไลด์เดอร์ของสวนสนุก พี่บัวกำลังเล่นสไลด์เดอร์กับน้องๆ พี่บัวพอจะจำได้หรือยังครับ" ธันน์บอก แต่บัวก็ยังนึกไม่ออก
"อ๋อ ฟ้าใสจำได้ คนที่แกล้งผลักปุณณ์กับปัณณ์ตกสไลด์เดอร์ไงพี่บัว คนที่พี่บัวต่อยจนร้องไห้ ไปฟ้องแม่ ขี้แยแล้วยังจะขี้ฟ้องด้วย" ฟ้าใสร้องอ๋อเสียงดัง ก่อนจะช่วยทบทวนความจำให้บัว แล้วก็แขวะธันน์ในประโยคสุดท้าย
"ถ้างั้นธามก็คือคนที่บัวเตะจนหล่นสไลด์เดอร์" บัวหันไปสบสายตากับดวงตาคู่คมอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"อืม จำได้แล้วใช่ไหม เราเรียนโรงเรียนเดียวกันด้วยนะ แต่ก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆ" ธามหอมแก้มนุ่มอย่างอดใจไม่ไหวกับสีหน้าของเธอที่ยังคงแสดงอาการตกตะลึงพรึงเพริดไม่หาย
"ที่ธามบอกว่าช่วงเวลาสั้นๆ เพราะธามกับธันน์ต้องไปเรียนต่อที่เกาหลีใต้ใช่ไหมเปรมเคยบอกว่าธาม เรน โซน พึ่งจะมาจากเกาหลีใต้ แล้วทำไมถึงย้ายกลับมา ทำไมไม่เรียนให้จบก่อน"
"กลับมาทำในสิ่งที่อยากทำ ไว้วันหลังธามจะเล่าให้บัวฟังนะ"
"ทำไมไม่เล่าตอนนี้ บัวอยากรู้เรื่องของธาม"
"เรื่องมันยาว ทุกคนรออยู่" ธามปรายตาไปยังทีมงานที่รอเขาเปิดแชมเปญอีกครั้งเพื่อเปิดงานเลี้ยงฉลองแชมป์การแข่งขันรถมอเตอร์ไซต์
"ถ้างั้นคืนนี้ธามไปนอนกับบัวนะ บัวอยากฟังเรื่องของธาม" บัวบอกหน้าอ้อนระคนความสงสัยใคร่รู้
"ขี้อ่อยว่ะ" เปรมว่า
"เป็นแฟนกันแล้ว ทำไมจะอ่อยไม่ได้ห๊ะไอ้เปรม"
"อ่อยมากๆ ระวังไอ้ธามมันจะได้กินลูกปืนว่าที่พ่อตาแทนข้าวนะ คิดจะอ่อยพาไอ้ธามไปแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนเหอะ" เปรมว่า
"ฟ้าใสเห็นด้วยกับพี่เปรมค่ะ พี่ธามยังต้องผ่านอีกหลายด่านถึงจะได้เป็นแฟนพี่บัวจริงๆ"
"คุณพ่อบัวโหดมากเลยเหรอครับน้องฟ้าใส" เรนถาม
"ลุงอาชิเป็นมาเฟียเหมือนปู่แทนก็ต้องโหดสิคะ แล้วไม่ได้มีแค่ลุงอาชิกับปู่แทนนะ ยังมีลุงเดล ลุงภู แล้วก็คุณพ่อของฟ้าใส ที่พี่ธามจะต้องผ่านด่านไปให้ได้ แต่คุณพ่อของฟ้าใส กับลุงภู ฟ้าใสว่าไม่เท่าไหร่ แต่ลุงเดลน่าจะผ่านยากเอาการอยู่"
"อาเดลอยู่ไกล อาเดลไม่ว่าหรอก" บัวก็แอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อย
"ไกลแค่ไหนถ้าลุงเดลรู้ ยังไงก็ต้องมาดูตัวแฟนพี่บัวให้เห็นด้วยตาของลุงเดลเองค่ะ ฟ้าใสเอาหัวเป็นประกันเลย"
"งานยากแล้ววะไอ้ธาม ถอยยังทันนะเว้ย" โซนแกล้งลองใจ
"ธามจะถอยเหรอ เราพึ่งจะเป็นแฟนกันวันนี้เองนะ"
"ธามยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะถอย ถ้าบัวยังยืนยันที่จะเป็นแฟนธาม ธามก็ไม่มีวันที่จะเดินหนีไปไหน" สายตาของธามเป็นประกายระยิบระยับ ขณะที่น้ำเสียงอ่อนโยนแต่ก็แฝงความหนักแน่น เพื่อให้บัวมั่นใจ
- Writer
