หนึ่งอาทิตย์ต่อมาไทเกอร์ยังคงเฝ้าน้องหนูที่โรงพยาบาล เธอตื่นขึ้นมาในวันที่สองของการนอนโรงพยาบาล และไม่พูดไม่คุยกับใคร ไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้าง นอนมองเพดานห้องเงียบ ๆ แค่นั้น หมอตรวจดูอาการให้จิตแพทย์มาคุยกับน้องหนู เบื้องต้นจิตแพทย์ลงความเห็นว่าเธอป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามานานมาก อาการกำเริบขึ้นเรื่อย ๆ และถึงขั้นรุนแรงเมื่อมีเรื่องกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึก และถึงจุดดิ่งที่สุดเมื่อเธอแบกรับปัญหาเลวร้ายไม่ไหว ทำให้เธอตัดสินใจทำแบบนั้นลงไป
จิตแพทย์จัดยาและแนะนำให้ญาติดูแลอย่างใกล้ชิดปรับพฤติกรรมคนรอบข้างให้เข้าใจเธอมากขึ้น และให้เธอค่อย ๆ ปรับตัวเอง ทุกอย่างต้องใช้เวลาและคนที่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ป่วยเป็น
โรคนี้ไม่ใช่โรคเรียกร้องความสนใจ แต่เป็นภัยเงียบใกล้ตัวที่น่ากลัวมาก ๆ
“ได้เวลากินข้าวแล้วเด็กอ้วน” แม้ว่าในใจจะเครียดกับอาการที่เด็กอ้วนเป็นและงานหลาย ๆ อย่างที่รุมเร้าเข้ามา ทว่าเขาก็ยังต้องฝืนร่าเร
