EPISODE11 ตามใจ
1663 Words
@บริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเลคทรอนิกส์เครื่องยนต์และอุปกรณ์ไฟฟ้า
เวลา 11.45 น.
(น้ำเหนือ: แล้วแบบนี้เหนือจะทำไง เหนือมีน้องหนูเป็นเพื่อนแค่คนเดียว)
(น้องหนู: น้องหนูขอโทษ)
(น้ำเหนือ: น้องหนูย้ายไปเรียนที่ไหน บอกเหนือได้ไหมครับ เหนือจะย้ายไปด้วย เหนือไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว)
น้องหนูเงยหน้าจากจอสมาร์ตโฟนเมื่อไม่มีคำตอบให้น้ำเหนือ คนเดียวที่จะตอบเรื่องนี้ได้คือคุณไทเกอร์ เพราะคุณไทจะเป็นคนเลือกที่เรียนให้น้องหนู แต่ว่าตอนนี้คุณไทดูท่าจะยุ่งกับงาน ตั้งแต่มาที่บริษัทคุณไทยังไม่ได้หยุดพักเลย จะเที่ยงแล้ว เขายังไม่ได้ทานข้าวเช้าด้วยซ้ำ ไม่รู้สึกหิวบ้างหรือไง
“มองหน้ามีอะไร” ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแล้วรู้ได้ไงว่าน้องหนูมองอยู่ จะเก่งเกินไปแล้ว
“จะเที่ยงแล้ว คุณไทไม่หิวเหรอคะ” หยั่งเชิงไปก่อน นี่ไม่ใช่เรื่องที่น้องหนูอยากรู้
“เธอหิวแล้วเหรอ” คุณไทเงยหน้าจากแฟ้มเอกสาร มองมาที่โต๊ะตรงหน้าน้องหนูซึ่งมีขนมของหวานมากมาย หนึ่งในนั้นมีทาร์ตไข่ด้วย และน้องหนูไม่ได้แตะอะไรสักอย่าง เพราะรู้สึกไม่อยากหยิบเข้าปาก การกินมันเริ่มจะไม่ใช่ความสุขของน้องหนูซะแล้วสิ
ดูเหมือนว่าชีวิตที่กำลังจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเหมือนช่วงที่เคยมีคุณแม่คอยประคับประคองคอยเอาอกเอาใจ
“เปล่าค่ะ” จะให้ตอบว่าหิวก็ไม่ใช่ ให้บอกว่าเป็นห่วง คุณไทก็เคยบอกว่าให้ห่วงตัวเองก่อนเถอะ น้องหนูจึงไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา
คุณไทวางปากกาปิดแฟ้มเอกสาร แล้วลุกจากเก้าอี้เดินมาหาน้องหนู คุณไทนั่งลงข้าง ๆ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เป็นอะไร ทำไมไม่กินของที่ซื้อมาให้ เครียดเหรอ ถ้าเครียดก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวจะจัดการให้เอง”
“น้องหนูไม่ได้เครียดค่ะ แค่อยากรู้ว่าคุณไทจะให้น้องหนูเรียนที่ไหน”
“ว่าจะให้เรียนหญิงล้วน คิดว่าไง”
“เพื่อน ๆ ก็คงไม่ชอบน้องหนูอีก” แล้วถ้าเรียนหญิงล้วนน้ำเหนือก็เข้าไม่ได้น่ะสิ
“งั้นจะทำไง เรียนที่บ้านเหรอ จะได้ไม่ต้องเจอเรื่องแบบนั้น”
“ไม่ค่ะ ไม่ต้องขนาดนั้น น้องหนูยังต้องการสังคมภายนอก” ถ้ามันผิดที่ความอ้วน น้องหนูก็จะเปลี่ยนตัวเอง คนอื่นจะได้ไม่เดือดร้อนเพราะน้องหนูอีก หนึ่งในนั้นคือคุณไทเกอร์ด้วย จากที่เห็นครึ่งวันมานี้คุณไททำงานหนักมาก แล้วยังต้องแบกเรื่องของน้องหนูไว้เป็นภาระอีก น้องหนูควรแก้ที่ตัวเอง ในเมื่อชอบมองที่เปลือกนอก ไหน ๆ ก็ไม่มีคนสนที่จิตใจ น้องหนูก็จะสร้างเปลือกขึ้นมาให้คนมอง
“แล้วจะเอาไง”
“น้องหนูเรียนโรงเรียนสหศึกษานะคะ น้องหนูไม่อยากเรียนหญิงล้วน” อย่างน้อยน้ำเหนือก็จะย้ายมาเรียนด้วยได้ น้องหนูเป็นห่วงน้ำเหนือ เขาเป็นหนอนหนังสือ คงไม่พ้นโดนเพื่อนแกล้งอีกแน่ ๆ
“ตามใจ จะเข้าที่ไหนก็บอกมาจะจัดการให้”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณไท น้องหนูจะพยายามไม่รบกวนคุณไท”
“แล้วไม่กินทาร์ตไข่อะ ของชอบไม่ใช่เหรอ” คุณไทเปลี่ยนเรื่องพูด คงจะขี้เกียจพูดบ่อย ๆ
น้องหนูหยิบทาร์ตไข่ขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วยื่นให้คุณไท พร้อมทั้งส่งยิ้มขอบคุณที่คุณไทไม่ใส่อารมณ์ แต่ใส่ใจเรื่องเรียนของน้องหนูแล้วยังให้น้องหนูเป็นคนเลือกได้อีกด้วย “ให้คุณไทค่ะ คุณไทยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“ไม่เอา เดี๋ยวมือเลอะ” คุณไทวางท่านิ่งขรึม
“งั้นน้องหนูป้อนให้เอาไหมคะ”
“ฉันใจดีกับเธอขนาดนี้ คิดว่าควรมีน้ำใจกับฉันไหม”
“ถ้ายอมให้ป้อนก็บอกดี ๆ ก็ได้นี่คะ จะพูดเหน็บกันทำไม”
“แล้วจะบ่นอีกนานไหม ป้อนสักทีเถอะ” คุณไทชักสีหน้าก่อนจะอ้าปากรอ น้องหนูจึงป้อนทาร์ตไข่เข้าปากคุณไท ซึ่งเขาทำเลอะเปรอะเปื้อน
“ทิชชู่มาเช็ดเร็ว” น้องหนูรีบทำตามดึงทิชชู่มายื่นให้ คุณไทมองหน้าก่อนจะพูด “ใครทำเลอะคนนั้นก็เช็ดสิ”
“ค่ะ” เช็ดไงคะ ทั้งที่มือเขาก็ว่างนะ กดขี่เก่ง จริง ๆ
“แล้วทำไมไม่กิน”
“ยังไม่หิวค่ะ” มันกลืนไม่ลง ไม่ใช่ว่าเรียกร้องความสนใจ การย้ายที่เรียนใหม่ พบเจอผู้คนใหม่ ๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ ซึ่งน้องหนูต้องพยายามเพื่อจะได้ไม่เป็นภาระคนอื่น
“อยากให้ป้อน?”
“ไม่เอาค่ะ” รีบตอบอย่างไว ใครกันจะอยากให้ป้อน น้องหนูไม่ได้พิศวาสคุณไทสักหน่อย
“แต่ฉันจะป้อน” ว่าแล้วคุณไทเกอร์ก็หยิบทาร์ตไข่อีกชิ้นมาจ่อที่ปากของน้องหนู “อ้าปาก”
“ไม่เอาค่ะ อื้อ!” นี่เรียกยัดไม่ใช่ป้อน บอกว่าไม่กินยังจะบังคับ
“เคี้ยว” เคี้ยวสิคะ เคี้ยวแบบไม่เต็มใจ เข้ามาเต็มปากแบบนี้ไม่เคี้ยวจะได้เหรอ “อยากกินอะไรบอกมาเดี๋ยวสั่งให้”
“ไม่เอาค่ะ น้องหนูยังไม่หิว คุณไทนั่นแหละควรกินอะไรบ้าง”
“เดี๋ยวเลขาฉันก็เอามาให้ เธอจะเอาอะไรเพิ่มไหม จะได้บอกรอบเดียว” เลขาของคุณไทคือคุณเปียร์น้องสาวคุณปุ้ยค่ะ น้องหนูเพิ่งรู้ก็ตอนที่คุณไทแนะนำก่อนเข้ามาอยู่ในห้องทำงาน
“ไม่ค่ะ น้องหนูง่วงนอน” นอนหลับที่ไหนกันเล่า ที่พูดไปก็แค่อยากพักสมอง อยากลองอยู่เงียบ ๆ
คุณไทมองหน้าน้องหนูอยู่สักพักเขาก็คว้ามือน้องหนูไปจับและลุกขึ้นยืนพลางพูด “งั้นมานี่”
น้องหนูยื้อไว้ไม่ลุกไปด้วย “ไปไหนคะ”
“ไปนอนไง ลุก” ด้วยสายตาที่ดุนิด ๆ น้องหนูจึงยอมลุกตามที่คุณไทสั่ง จากนั้นก็เดินตามคุณไทมาหยุดที่ผนังด้านหลังโต๊ะทำงาน คุณไทเอื้อมมือกดรีโมทผนังห้องขยับแยกออกจากกัน ด้านในเป็นห้อง มีเตียงนอนมีอุปกรณ์เฟอร์นิเจอร์ครบ
“นอนรอในนี้ เสร็จงานแล้วจะมาเรียก” คุณไทปล่อยมือน้องหนูแล้วไปกดเปิดแอร์เปิดทีวีให้ด้วย “ถ้านอนไม่หลับก็เปิดซีรีย์ดูแล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ” บางทีน้องหนูก็สงสัยนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณไทเกอร์ และนี่ใช่ตัวตนจริง ๆ ไหม หรือเพียงแค่สร้างหนึ่งตัวตนขึ้นมาให้น้องหนูประทับใจ
เมื่อคุณไทออกจากห้องไปแล้ว น้องหนูจึงนั่งลงที่เตียงขนาดใหญ่แล้วหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาเพื่อคุยกับน้ำเหนือต่อ ด้วยการโทร ตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวันน้ำเหนือคุยได้ค่ะ
(ครับน้องหนู) น้ำเสียงของน้ำเหนือไม่ค่อยดีเลยเลย
“ทำไมทำเสียงแบบนั้น”
(ก็เราไม่มีน้องหนูนี่)
“โอ๋ ๆ อย่าเศร้าไปนะ”
(ไม่ต้องมาปลอบเราเลย สรุปเรื่องโรงเรียนนี่ยังไง)
“เหนือ เราเลือกเรียนโรงเรียนสหศึกษา เหนือจะได้ย้ายมาเรียนกับเราได้”
(ทำไมพูดงั้นอะ)
“ก็ตอนแรกคนที่เป็นผู้ปกครองน้องหนูเขาจะให้น้องหนูเข้าหญิงล้วน แต่น้องหนูกลัวเข้ากับคนอื่นไม่ได้ อย่างน้อยเข้าสหเหนือก็ย้ายมาเรียนมาเป็นเพื่อนน้องหนูได้” จะบอกว่าเป็นสามีมันก็ยังไงอยู่ เป็นผู้ปกครองแล้วกัน
(อ่อ แล้วผู้ปกครองน้องหนูยอมเหรอ)
“อื้ม เขาใจดีขึ้นเยอะเลย” ไม่รู้พรุ่งนี้จะอารมณ์ดีแบบนี้ไหม น้องหนูไม่กล้าเดาอารมณ์คุณไทเกอร์
(อ่า เข้าที่ไหนบอกเหนือนะ เดี๋ยวเหนือย้ายตาม)
“อื้ม ๆ เดี๋ยวน้องหนูบอกนะ แล้วนี่เหนือกินข้าวยัง”
(ไม่อะ เหนือกินไม่ลง)
“เหนือ”
“เด็กอ้วนคุยกับใคร” เสียงคุณไทดังอยู่ข้าง ๆ น้องหนูรีบหันกลับไปมองทำให้แก้มชนกับใบหน้าของคุณไท
“คุณไท! มาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แล้วนี่อีกแล้วนะคะ หน้าโดนกันอีกแล้ว”
“ถามว่าคุยกับใครหืม?” สนใจคำพูดของน้องหนูที่ไหนกัน นั่งลงข้าง ๆ น้องหนูด้วย
“กับเพื่อนค่ะ”
“เพื่อน?”
“คุณไทจะทำหน้าสงสัยทำไมคะ น้องหนูก็มีเพื่อนอยู่คนเดียว” น้องหนูทำหน้ามุ่ยใส่เมื่อคุณไทพูดจี้ปมเรื่องเพื่อน
“อ้อ เด็กผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ”
“น้ำเหนือโตแล้วค่ะ เลิกเรียกเด็กผู้ชายได้แล้ว”
“โตแค่ไหนก็เด็กกว่าฉันแล้วกัน”
“ก็คุณไทแก่นี่คะ”
“พูดให้ดีหน่อย 27 แก่ตรงไหนไม่ทราบ วัยกำลังมันส์เถอะ”
“ก็แก่กว่าน้องหนูแล้วกัน หรือว่าไม่จริงคะ แก่กว่าตั้ง10 ปี”
“หึ” คุณไทหัวเราะในลำคอ ทำหน้ากรุ้มกริ่มคล้ายกำลังคิดอะไรที่มัน… ลามก
“อะไรกันคะ ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง”
“เด็กซื่อบื้อแบบเธอคิดว่าไงล่ะ”
“มะ… ไม่คิดอะไรทั้งนั้นค่ะ” อย่านะ อย่ามาคิดเรื่องลามกกับน้องหนูเชียว แต่นึกไปนึกมาคนหล่ออย่างคุณไทก็คงไม่มาคิดทำอะไรแบบนั้นกับน้องหนูหรอกน่า
น้องหนูคิดเพ้อเจ้อไปเองสินะ
“ไม่คิดก็ดี แล้วนี่ยึด เลิกคุย นอนพัก”
“คุ… คุณไท…” ไปแล้วค่ะ คุณไทเกอร์ยึดโทรศัพท์มือถือของน้องหนูไปแล้ว เดินออกจากห้องไปแล้วด้วย
- Writer
