ครืด ครืด…
สมาร์ตโฟนของไทเกอร์แผดเสียงร้องเมื่อใกล้จะถึงบ้านเต็มที คนตัวเล็กนอนหลับซบลงที่ตักของเขา เขารีบกดรับก่อนที่มันจะปลุกเธอ
“ว่า” กรอกเสียงใส่ปลายสาย เบอร์ลูกน้องคนสนิทที่โทรเข้ามาเขาไม่อยากรับมันเลย
พวกนี้โทรเข้า เท่ากับมีเรื่อง
(คุณซินเทียร์โดนยิงครับนาย ตอนนี้คุณโสมศรีต้องการพบนายด่วนที่สุดครับ) ว่าแล้วไงต้องมีเรื่อง
“เป็นยังไงบ้าง”
(ผ่าเอากระสุนที่หัวไหล่ออกเรียบร้อย ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ)
“ฉันใกล้ถึงบ้านแล้ว แวะส่งน้องหนูแล้วฉันจะรีบไป”
(ครับ)
“ไม่สิ…” เขาจะทิ้งเด็กอ้วนให้อยู่คนเดียวได้ไง “บอกว่ากูอยู่ขอนแก่น ยังไม่ได้กลับ”
(จะดีเหรอครับนาย) ปุ้ยทักท้วง คุณโสมศรีใช่ว่าหญิงธรรมดา เส้นสายเธอก็มีอยู่แล้ว ทำไมเธอจะไม่รู้ว่านายน้อยของเขากลับมาเมื่อไหร่
“ตามนั้น ทนไม่ไหวเดี๋ยวก็มาหากูเอง”
(ครับ) เจ้านายกดวางสาย คราวนี้ก็ลูกน้องอย่างเขาไงที่ร้อนใจ ใช่ว่าอยากให้เจ้านายเปิ
