ผู้พันฟาเรลล์นิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยตอบในสิ่งที่ชายิกาคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินจากปากของเขา
“ตกลง ผมจะให้คุณไป”
พอได้รับคำตอบที่ตนเองไม่คาดคิดมาก่อน ชายิกากลับหน้าถอดสี แทนที่จะดีใจที่ตนเองกำลังจะเป็นอิสระ จู่ๆ อาการน้อยเนื้อต่ำใจก็ถาโถมเข้าเล่นงานหัวใจดวงน้อยในทันที
‘คุณไม่รักฉันเลยหรือยังไง ถึงปล่อยฉันไปง่ายๆ’
“ผู้พันจะปล่อยฉันไปจริงๆ หรือคะ”
เป็นฝ่ายขอร้อง เผยความต้องการเอง พอเอาเข้าจริงๆ ขอบตาถึงกับร้อนผ่าวมีหยาดน้ำตาอุ่นหล่อเลี้ยง ก่อนจะกะพริบตาถี่ๆ ให้หยาดน้ำตาจางหายไป
“ใช่ ผมจะปล่อยคุณไป”
ผู้พันฟาเรลล์เอ่ยตอบเสียงราบเรียบ สาบานได้ว่าขณะทอดสายตาจ้องมองดวงตาคู่สวย เขาเห็นหยาดน้ำตาใสเอ่อคลอเบ้าดวงตาคู่นี้ ทว่า...เขาไม่สามารถเดาได้ว่า นั่น...เป็นหยาดน้ำตาของความดีใจ หรือหยาดน้ำตาของความอาดูรกันแน่
“คุณจะปล่อยฉันไปเมื่อไรคะ”
“เดี๋ยวนี้” ผู้พันฟาเรลล์ตอบสั้นๆ แต่คนที่ได้ย
