ชายิกาหันมาแยกเขี้ยว ตีหน้าบึง ถลึงตาใส่ ตะโกนบอกกลับอย่างไม่ต้องการญาติดีด้วย
“ไม่ต้องมาบอก ไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากคุณ”
“ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ เรารึอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี กลัวเมียรักจะหลงทาง หาทางไปสนามบินไม่เจอ กลับถูกโดนด่าซะนี่”
ชายิกากัดฟันดังกรอดๆ โมโหโทสะไปกับคำตะโกนบอกกลั้วเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย “คำก็เมีย สองคำก็เมียรัก ถ้ารักฉันจริง ทำไมถึงเอาฉันมาปล่อยอยู่กลางทะเลทราย”
ชายิกาพึมพำเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ได้คำตอบ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจคนที่เคยประคองกอดเธอในทุกค่ำคืน แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับใจจืดใจดำ เอาเธอมาทิ้งกลางทะเลทรายอันแสนเวิ้งว้างได้ลงคอ
“ผู้พันกำลังเล่นอะไรอยู่ครับ” ผู้หมวดซารุสอดไม่ได้ที่จะออกปากเอ่ยถามอีกครั้ง
“ชายิกาเธออยากเป็นอิสระ เราก็ทำตามที่เธอต้องการ”
ขณะเอ่ยตอบลูกน้อง ดวงตาสีนิลยังคงจับจ้องมองร่างบางระหง ที่ค่อยๆ ย้ำเท้าไปบนละอองเม็ดทรายทีละก้าว โดยไม่ยอ
