บทที่ 3
1883 Words
1สัปดาห์ที่ต้องทนทุกข์ทรมานเพราะว่าอัญริสายยอมให้ริชาร์ดกับพิมพลอยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดระยะเวลา 1 สัปดาห์ แต่ก็อย่างที่ทุกคนก็รู้กันว่าเวลาแห่งความสุขมันมักจะอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก
Rrrrrr Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยของอัญริสาดังขึ้นโชว์เบอร์ของบุคคลที่เธอนั้นเฝ้ารอคอย
"ค่ะ มัม" อัญริสากดรับสายด้วยรอยยิ้ม
(มัมใกล้ถึงแล้วนะ ริชาร์ดกับผู้หญิงคนนั้นอยู่บ้านใช่ไหมหนูอัญ) มาดามเอรินาเอ่ยถามลูกสะใภ้ พอเธอรู้เรื่องที่ริชาร์ดทำไว้กับลูกสะใภ้ เธอก็รีบนั่งเครื่องจากอิตาลีมาที่ไทยทันทีเพื่อจัดการปัญหาของเรื่องนี้ มาดามเอรินาให้ริชาร์ดดูและธุรกิจที่ไทยส่วนเธอกับสามีนั้นกลับไปดูแลธุรกิจที่อิตาลีหลังงานแต่งเสร็จ เลยไม่รู้ว่าลูกชายของตนนั้นจะกล้าทำเรื่องแบบนี้
"อยู่ค่ะมัม" นํ้าเสียงเศร้าสร้อยที่ทำเอาคนฟังรู้สึกสงสารจับใจ เธอผิดหวังในตัวลูกชายมากและไม่คิดว่าริชาร์ดจะทำแบบนี้
(จ๊ะ มัมถึงหน้าบ้านแล้วหนูลงมารอมัมได้เลย)
"ค่ะมัม" อัญริสากดวางสายแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินลงไปด้านล่างเพื่อรอรับมาดามเอรินา
"หมดเวลาของพวกคุณแล้วสินะ หึ" อัญริสาพูดออกมาเบาๆด้วยรอยยิ้ม เธอเดินลงมาชั้นล่างก่อนจะหันไปเห็นริชาร์ดกับพิมพลอยนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอย่างมีความสุข
"ตาริค" นํ้าเสียงแข็งของมาดามเอรินาตะโกนเรียกลูกชายเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ภาพที่หล่อนเห็นตรงหน้ามันเป็นเครื่องชี้ชัดว่าริชาร์ดทำผิดแค่ไหน ที่เอาผู้หญิงอีกคนมาอยู่ที่บ้านโดยไม่สนใจความรู้สึกของภรรยา
"มัม" ริชาร์ดรีบดีดตัวลุกขึ้นด้วยความตกใจไม่คิดว่าแม่ของเขาจะมาที่นี่และเวลานี้ ส่วนพิมพลอยเองก็ลุกขึ้นตามพร้อมกับแกะแขนริชาร์ดไว้ มาดามเอรินาเดิมเข้าไปหาทั้งสองคนช้าๆ ก่อนที่ฝ่ามือเรียวของเธอจะฟาดลงที่ใบหน้าคมของลูกชายแรงๆจนใบหน้าหล่อนั้นหันไปตามแรงตบ
เพี้ยะ!!
"มัมผิดหวังในตัวลูกมากริค" มาดามเอรินาเอ่ยด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ
"มัม" ริชาร์ดหันหน้ากลับมามองหน้าผู้เป็นแม่พร้อมกับเรียกออกมาเบาๆ
"เธอนี่ เห็นหน้าใสๆแบบนี้ไม่คิดว่าจะใจกล้าหน้าด้านตามมาอยู่กับผู้ชายที่เขาแต่งงานแล้ว ไร้ยางอายสิ้นดี" มาดามเอรินาหันไปพูดต่อว่าพิมพลอยด้วยนํ้าเสียงเย้ยหยันและดูถูก
"มัมคะ สวัสดีค่ะ" อัญริสาที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ที่มุมบันไดได้สักพักก็เดินออกมาปรากฏกายข้างๆมาดามเอรินา ริชาร์ดตวาดสายตามองคนมาใหม่ด้วยความรู้สึกโกรธเคียงที่แม่ของเขาที่นี่คงไม่พ่นฝีมือของเธอสินะ
"หนูอัญ มัมคิดถึงหนูจังลูก" มาดามเอรินาเดินเข้าไปกอดอัญริสาแล้วลูบหลังเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู
"หนูก็คิดถึงมัมค่ะ" มาดามเอรินาผงะตัวออกจากลูกสะใภ้แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะหันกลับไปจัดการลูกชายตัวดีกับผู้หน้าด้านต่อ
"เอาล่ะตาริค ให้ผู้หญิงคนนี้ย้ายออกจากที่นี่ซะ"
"แต่มัมครับ"
"ไม่มีแต่ เลือกเอานะระหว่างผู้หญิงคนนี้กับธุรกิจของอีเมอร์สันลูกจะเลือกอะไร" มาดามเอรินายื่นคำขาด
"ผม" ริชาร์ดเลือกคนที่เขารักอยู่แล้วส่วนเงินทองเขาหาใหม่ได้ แต่เขายังไม่ทันจะได้พูด พิมพลอยก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"พี่ริคค่ะ อย่าทะเลาะกันเพราะพลอยเลยนะคะ ทำตามที่มัมบอกเถอะค่ะ น้องพลอยจะย้ายออกเอง" เธอรู้ว่าริชาร์ดจะตอบว่ายังไง เธอจึงพูดดักไว้ก่อน เธอไม่ยอมหรอกนะที่จะให้เขาทิ้งธุรกิจหมื่นล้านเพื่อความรักโง่เง่าเพราะว่าสำหรับพิมพลอยแล้ว เงินทองอำนาจสำคัญที่สุด ความรักมันกินไม่ได้!!!
"น้องพลอย" เขาเรียกชื่อแฟนสาวเสียงแผ่ว
"ดี เธอน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกแล้วนะและอีกอย่างฉันไม่ใช่แม่ของเธอ โปรดเรียกฉันใหม่ให้ถูกด้วย" มาดามเอรินาว่าพร้อมกลับมองเชิดๆ
....................
หลังจากจัดการไล่พิมพลอยออกจากบ้านเรียบร้อย มาดามเอรินาก็ต้องจำเป็นต้องกลับอิตาลีทันทีเพราะงานที่นั่นยุ่งมาก ถึงเธอจะมีสามีและลูกชายคนเล็กอีกคนที่ค่อยดูแลแต่ก็ยังมีงานอีกหลายอย่างที่ต้องช่วยกันจัดการ ถึงแม้ว่าในใจเธอนั้นอยากจะอยู่ดูลูกสะใภ้อีกสักวัน 2 วันก็ตาม
"มัมต้องกลับแล้วนะ จำไว้นะตาริคมัมรู้และเห็นทุกอย่างเกี่ยวกับลูกและหนูอัญ ถ้าลูกยังทำมันอีกทุกอย่างที่เป็นของลูก มัมจะยกให้หนูอัญทั้งหมดทันที"
"ครับมัม" ริชาร์ดได้แต่ก้มหน้าตอบรับถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม
"มัมไปแล้วนะดูแลน้องดีๆด้วยล่ะ มัมไปแล้วนะหนูอัญ" บอกลูกชายแล้วก็หันมาบอกกับลูกสะใภ้
"ค่ะมัม เดินทางปลอดภัยนะคะ"
"เดินทางปลอดภัยครับมัม"
"จ๊ะ บายๆนะ" มาดามเอรินาเดินไปขึ้นรถแล้วโบกมือลาก่อนที่รถจะค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
"ส่วนเธอมานี่" ริชาร์ดลากร่างเล็กของอัญริสาขึ้นมาบนห้องนอนเขา ในเมื่อเธออยากได้เขาจนตัวสั่นจนหาวิธีไล่พิมพลอยออกจากที่นี่ เขาก็จะสนองให้ตามที่เธอต้องการอย่างสาสมใจ
พลั่ก!!
"โอ๊ยยย!" อัญริสาถูกผลักให้ล้มลงไปนอนราบอยู่บนเตียงกว้างของคนใจร้าย
"เธอเลือกมันเองนะอัญริสา" น้ำเสียงดุดันของริชาร์ดพูดออกมาทำให้คนฟังรู้สึกร้อนๆหนาวๆด้วยความกลัวที่มันกำลังเริ่มเกาะกินหัวใจ
"อย่าทำอะไรบ้าๆนะ" ถึงแม้จะกลัวแค่ไหน อัญริสาก็จะไม่แสดงความกลัวและความอ่อนแอให้กับคนตรงหน้าได้เห็นเด็ดขาด
"หึ" ริชาร์ดคานเข่าเข้าไปหาอัญริสาช้าๆ อัญริสาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบถอยหลังจนไปชิดกับหัวเตียง ริชาร์ดมองหญิงสาวแล้วมุมปากของเขาก็ยกยิ้มร้ายออกมา ท่าทางตื่นกลัวเขาเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาของอัญริสาที่แสดงให้เขาเห็นนั้น ริชาร์ดกลับมองว่ามันคือการเล่นละคร ผู้หญิงแบบอัญริสาเท่าที่ดูคงผ่านมาหลายสนามรบแล้วมั้ง
"ยะ อย่าเข้ามานะ กริ๊ดดดดดดด"
แคว่กกก!!
ริชาร์ดดึงร่างเล็กเข้ามาหาตัวเองแล้วจัดการฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างบอบบางของเธอ การกระทำอันแสนป่าเถื่อนที่เขานั้นไม่เคยทำมันกับใครถูกยัดเยียดให้กับอัญริสาและมันคือสิ่งที่ลูกผู้หญิงไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้การที่ถูกคนที่เรารักขืนใจและทำการรุนแรง
ริชาร์ดจัดการเสื้อผ้าของอัญริสาเสร็จแล้วก็รีบจัดการของตัวเองอย่างรวดเร็ว
"อึก หยุดนะ ยะ อย่า" ริชาร์ดไม่สนใจคำขอร้องหรืออ้อนวอนใดๆ ของคนตรงหน้า เขาจับขาเรียวให้อ้าออกกว้างจนเผยให้เห็นดอกไม้ช่องามสีชมพูที่มันดูอวบอิ่มจนเขาอดใจไม่ไหวยอมรับว่าทุกอย่างบนตัวของอัญริสาสวยงามจนน่าหลงใหลและน่าสัมผัส
"อย่ามาทำเหมือนไม่เคยอัญริสาเลิกแสดงละครแล้วเผยความร่านของเธอออกมาดีกว่า เผื่อฉันจะติดใจ" วาจาแสนดูถูกของริชาร์ดพ่นออกมากระทบใจของคนฟังอย่างแสนสาหัส เขาคงมองเธอแบบนี้มาตลอดเลยนิสิเธอไม่เคยมีอะไรดีในสายตาของเขาเลยใช่ไหม พอคิดได้ดังนั้นนํ้าตาที่เธอเก็บกั้นมานานค่อยๆไหลออกมาจากหางตา เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอในเขาเห็นเพื่อให้เขาสมเพชแต่ตอนนี้ใจเธอมันกลับไม่เข้มแข็งเอาซะเลย
"นางเอกจริงๆ แม่คุณ" เมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้ออกมาแต่มันไม่ได้สร้างความสงสารและเห็นใจให้ริชาร์ดแม้แต่น้อย
"อึก ฮือๆ"
"ผู้หญิงแบบเธอไม่เหมาะสมกับที่สูงๆแบบนี้หรอกนะ" ว่าจบริชาร์ดก็ดึงร่างเปลือยเปล่าของอัญริสาลงมานอนราบอยู่ที่พื้นห้องเย็นๆ
"โอ้ย ฮือๆ อย่าทำแบบนี้ ฉันขอร้อง" มือเรียวยกขึ้นไหว้ขอร้องอ้อนวอนให้ซาตานร้ายเห็นใจ
"เลิกแสร้งได้แล้ว" ริชาร์ดตะคอกใส่เพราะเขานั้นยังคงคิดว่าเธอนั้นแสดง ริชาร์ดจับท่อนเอ็นใหญ่ของตัวเองขึ้นมารูดขึ้นรูดลง 2-3 ครั้งแล้วจับมันกระแทกใส่มาในตัวอัญริสาเมื่อเธอนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว
ปั่ก!!
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดด" อัญริสากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อริชาร์ดอัดกระแทกตัวตนของเขาเข้ามา เธอรับรู้ได้ถึงการฉีกขาดของอวัยวะด้านล่างประกอบกับกลิ่นคาวเลือดที่เป็นเลือดของสาวบริสุทธิ์ของเธอนั้นมันกำลังไหลย้อนออกมา ริชาร์ดชะงักไปครู่หนึ่งอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเขาก้มมองที่จุดเชื่อมระหว่างเขาและเธอมันมีเลือดสีแดงเข้มค่อยๆไหลย้อนออกมาแปะเปื้อนหน้าขา แต่นั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เขาสงสารและยอมอ่อนให้กับเธอหรอกนะ
"มันมีแค่ความเจ็บปวดเท่านั้นอัญริสาที่ฉันจะมอบให้เธอ" เขากดเสียงต่ำบอกกับเธอจากนั้นริชาร์ดก็กระหนํ่าขยับสะโพกใส่หญิงสาวไม่ยั้ง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกของเธอเขาก็ไม่สนใจ
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
"อึก จะ เจ็บ"
"อ่าส์ ซี้ดดดดดด แน่นดีจริง" บทรักที่ไร้ซึ่งการเล้าโลมไม่มีการปลอบประโลมใดๆมันสร้างบาดแผลความเจ็บให้อัญริสาอย่างแสนสาหัส ความป่าเถื่อนกำลังถมเข้าใส่เธอนั้นมันเริ่มทำให้สติที่มีอันน้อยนิดของอัญริสาเริ่มดับวูบไปเพราะทนความรุนแรงของริชาร์ดที่กระทำต่อไม่ไหว
"พะ พอที ฉันไม่ไหวแล้ว ฮือๆ"
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
"อย่าพึ่งรีบตายล่ะเพราะฉันยังไม่เสร็จ" ซาตานร้ายอย่างริชาร์ดหาได้สนใจท่าทางไม่ไหวของเธอ เขายังกระหนํ่ากระแทกความเจ็บปวดใส่เธอถึงแม้เธอจะหมดสติไปแล้วเขาก็ไม่ได้คิดจะหยุด คำพูดแสนร้ายกาจถูกพ่นออกมาจากปากหนาเป็นระยะขณะที่เขาร่วมรักกับเธอ แม้ว่าอัญริสาจะไม่ได้ยินก็ตาม
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
"อ่า อ้าสสสสสสสสสสส" ร่างหนากระตุกเกรงพร้อมกับปลดปล่อยออกมาเขาปล่อยน้ำเชื้อของความเจ็บปวดในครั้งนี้เข้าไปในตัวอัญริสาจนหมดทุกหยด ก่อนที่จะขยับตัวแล้วถอดแก่นกายออกจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปเข้าห้องนํ้า โดยที่เขานั้นไม่สนใจคนที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้นห้องแม้แต่น้อย
- Writer
