GABI na at si Bornok ay tahimik lang na nakatingin sa itaas. Hindi pa rin niya ipinipikit ang mga mata niya dahil tila ba ayaw pa niyang matulog. Hindi pa rin kasi siya lubos na makapaniwala sa nangyari kanina. Heto nga at ramdam niyang may kaunting sakit na nagmumula sa kanyang kanang kamay dahil sa pagsuntok niya sa isang tambay na nagloko sa kanila kanina.
“Baka yata mas maging delikado ako sa ginawa ko,” sabi na lang niya sa kanyang sarili at kahit patay na ang ilaw ay ayaw pa rin niya munang matulog. “Baka mamaya, bigla akong balikan ng mga iyon…” Ito ang madalas niyang iniisip noon kaya hindi siya lumalaban. Dahil para sa kanya, kung lalaban siya ay siguradong bukas, mamaya o sa isang araw ay malaki ang tsansang bawian siya ng mga iyon. Gusto niya ng katahimikan kaya nga ang tanging
