ในขณะเดียวกัน
บนเรือสินค้าเมืองหลิวนิง
ดวงตากลมโตดั่งตากวางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาไหลหลั่งรินไม่ขาดสาย เสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นออกมานั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเศร้าโศกเพียงใดที่ต้องถูกพลัดพรากจากสามีผู้เป็นที่รักยิ่งของนาง ร่างอรชรแทบจะไร้สิ้นเรี่ยวแรงด้วยมิล่วงรู้หนทางกลับคืนสู่เกาะมรกตได้แต่อย่างใด
อีกทั้งฉิงชวนมิได้ถือกำเนิดในยุคนี้ เป็นเพียงดวงวิญญาณจากศตวรรษที่ 21 มาติดอยู่ในร่างนี้เท่านั้น เธอจึงมิล่วงรู้เหตุการณ์หรือแม้แต่เรื่องราวต่างๆในยุคนี้แต่อย่างใด ร่างแน่งน้อยอรชรยืนซวนเซไปมาอยู่บริเวณกาบเรือท่ามกลางสยตาของชายฉกรรจ์นับหลายสิบคู่
ตุบ! ร่างอรชรทรุดฮวบลงกับพื้นเรือ เสียงสะอื้นไห้ยังคงอยู่มิคลาดครา
“พี่คัง! เฉียนเฉียนจะกลับไปหาท่านพี่ได้อย่างไง ป่านนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ที่ข้าหายไป ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าที! ได้โปรดพาข้ากลับไปหาสามีด้วยเถอะ”ฉิงชวนร่ำไห้คร่ำครวญแสนจะน
