“ไม่มีอะไรหรอกยัยแก้ม นั่งเงียบๆ ไปเลย เดี๋ยวก็ถึงบ้านคุณป้าแล้ว หรือเราจะนอนกับคุณป้านะยัยแก้ม เห็นคุณแม่บ่นๆ อยู่ว่าคุณป้าโทรไปหาบอกว่าคิดถึง อยากเห็นหน้าแกนะยัยแก้ม”
“ไม่เอาหรอกค่ะพี่กร นึกถึงคุณป้าทีไรแล้วสยอง”
“สยองบ้าอะไรของแกยัยแก้ม คุณป้าฤดีออกจะน่ารัก”
ภาสกรเอ่ยเย้าน้องสาว เขารู้ดีว่าคุณฤดีรักเพียงตะวันมากแค่ไหน อาจเพราะท่านไม่มีลูกสักคน แต่งงานมาเกือบยี่สิบปีแต่ก็ไม่สามารถมีบุตรได้ เพราะแบบนี้แหละท่านถึงอยากได้น้องสาวของเขาไปเป็นลูก แต่ดูเหมือนว่าเพียงตะวันจะไม่ยอมทำตามที่ผู้เป็นป้าเสนอมา
“ไม่เอาด้วยหรอก ป้าฤดีร้ายจะตาย เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด”
เธอนึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้ว หัวใจก็ยิ่งอึดอัด หากให้เธอไปเป็นลูกบุญธรรมของคุณฤดี เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด เห็นแรกๆ เธอก็คิดว่าผู้เป็นป้าน่ารักดูอบอุ่น แต่พอได้มาเห็นตัวจริงๆ เธอรู้สึกหวาดกลัวและขยาดไปเลย ยิ่งถ้าอยู่ลับหลังคนอื่นด
