" เงยหน้าขึ้นแล้วมองหน้าฉัน " พสุธาเอ่ยขึ้นมาหลังจากสังเกตุเห็นนาราภัทรก้มหน้าตลอดตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้
นาราภัทรค่อยๆเงยหน้าขึ้น แล้วเธอก็ต้องตกตะลึงในความหล่อเหลาของพสุธา ไม่น่าเชื่อว่าเขาอายุเท่านี้แต่กลับบริหารคาสิโนใหญ่แบบนี้ได้ เพราะนาราภัทรคิดมาตลอดว่าเจ้าของคาสิโนคือชายแก่ๆอายุราวลุงของเธอ แต่พสุธากลับไม่ใช่แบบที่เธอคิด
" ก็สวยดี ถ้าฉันเบื่อเมื่อไหร่ฉันจะคืนให้แล้วกันนะ " พสุธาเอ่ยเสียงเย็น
นาราภัทรรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที นี่เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่สินค้าชิ้นหนึ่งเหรอ พอเบื่อแล้วก็โยนทิ้ง นาราภัทรรู้สึกเกลียดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอขึ้นมาทันที ตอนนี้แววตาของนาราภัทรแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว นี่หรือคือคนที่เธอต้องพลีกายให้เขาจนกว่าเขาจะพอใจ เธอจะฝืนใจทำได้แค่ไหน ในเมื่อในใจของเธอเกลียดเขาเหลือเกิน
พสุธาลอบมองแววตาแข็งกร้าวของนาราภัทร เขาเห็นแววตาของเธอแล้วได้แต่แอบคิดในใจว่าเธอคงจะพยศไม่เบา เขานี่แหล่ะจะปราบเธอให้อยู่หมัด เพราะไม่เคยมีใครเคยใช้สายตาแบบนี้มองเขา ถ้าไม่ติดว่าเขาพึงพอใจในรูปร่างหน้าตาของเธอ ป่านนี้เธอคงไม่ได้มายืนจ้องหน้าเขาอยู่ตรงนี้
" พาเขาไปเอาโฉนดคืน แล้วให้เขากลับไปได้ " พสุธาหันไปสั่งเจษ " คุณก็เหมือนกันแล้วอย่ามาทำแบบนี้อีก เพราะผมไม่เคยให้โอกาสใครเป็นครั้งที่สอง " พสุธากล่าวกับนายทวีด้วยน้ำเสียงจริงจัง
" ครับนาย " เจษรับคำพร้อมกับพานายทวีไปรับโฉนดบ้านคืน
ในขณะที่นาราภัทรยืนเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะให้เธอทำอะไร
" ไข่มุก ส่วนคุณนั่งรอตรงนี้ " พสุธาออกคำสั่งกับนาราภัทร ซึ่งเธอก็ทำได้เพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น
พสุธาหยิบสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดออกเขาเพื่อโทรออกหาใครบางคน
ตูดๆๆๆๆๆ เสียงรอสายยังดังอยู่สักพัก ปลายสายจึงกดรับสาย
" ค่ะนาย มีอะไรให้ป้ารับใช้คะ " นางแดงกดรับสายแล้วรีบตอบรับทันที
" ป้าแดง มาพบผมที่ห้องเดี๋ยวนี้ " พสุธากรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ น้ำเสียงของเขายังคงทรงอำนาจ