“นี่นายตะวัน นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน รางวงรางวัลอะไร ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ”
ภูริชหัวเราะร่วนกับการแกล้งตีหน้าตายของคนในอ้อมแขน เมื่อเจ้าหญิงฟาติยาไม่ยอมให้จูบง่ายๆ แถมยังยกมือเล็กมาปิดปากเขาไว้แน่น ก็แกล้งกลับคืนด้วยการซุกไซ้ปลายลิ้นทั่วฝ่ามือเล็ก ก่อนจะขบเม้มหนักเบา จนเจ้าหญิงฟาติยาร้องเสียงหลงพร้อมกับชักมือออกอย่างรวดเร็ว
“นายตะวัน...หยุด...”
เจ้าหญิงฟาติยาไม่มีโอกาสได้พูดต่อ เมื่อภูริชฉกริมฝีปากประกบจูบปิดกั้นเสียงร้องประท้วง ปลายลิ้นนุ่มสอดเข้าไปในโพรงปาก ควานหาความหวานฉ่ำที่ซุกซ่อนไว้ข้างใน ซึ่งเขามีโอกาสได้ลิ้มลองความหวานมาครั้งหนึ่งแล้ว และทำให้ประทับใจอยู่จนถึงทุกวันนี้
ภูริชหัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอกับความไร้เดียงสาของเจ้าหญิงฟาติยา ขนาดว่าเขาผละริมฝีปากออกแล้ว แต่เจ้าหญิงก็ยังตัวอ่อนระทวยซบใบหน้างามอยู่กับซอกคอของเขา
“เจ้าหญิง ผมถามหน่อยเถอะ หากจะส่งเฒ่าแก่มาสู่ขอหญิงผู้สู
