เกาเจี้ยนหาน เมื่อได้มานั่งอยู่ในรถมาคันเดียวกันกับนางแล้ว เขาก็เอาแต่จ้องมองไปที่ใบหน้างามผุดผาดของเหมยลี่อย่างไม่วางตา ความห่วงใยปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
"เหตุใดท่านอ๋องถึงเอาแต่ทรงจ้องมองมาที่ใบหน้าของหม่อมฉันโดยที่ไม่ตรัสสิ่งใดเช่นนี้เล่า หากมีสิ่งใดก็ให้กล่าวมันออกมาเสียเถิดเพคะ"
เกาเจี้ยนหานไม่ตอบคำถามนั้นของนาง แต่เขากลับยื่นมือออกไปกอบกุมมือบางนั้นเอาไว้แทน การกระทำที่ไม่สนใจถึงสายตาของพี่ชายของนางอย่างโจวฟู่หรงที่กำลังจ้องมองมาอยู่นี้ ทำให้โจวฟู่หรงถึงกับคิ้วกระตุกอย่างช่วยไม่ได้
"เหมยเอ๋อร์ เจ้าทำเช่นนี้จะไม่เป็นอันตรายต่อตนเอง โดยผู้ที่มีความโลภมากที่คิดจะครอบครองสมบัติของเจ้ากระนั้นหรือ"
"จะยากอะไรหม่อมฉันก็แค่ไม่กลับมายังที่แห่งนี้อีกก็เท่านั้น"
"ไม่ได้…!!!" เกาเจี้ยนหาน หลุดตะคอกออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว เมื่อรู้ถึง ท่าทีเช่นนี้ของตนเอง เขาก็ได้แต่กำชับมือบางข
