ถูกลงโทษ
1816 Words
บทที่ 6 ถูกลงโทษ
ตึก ตึก !
ฉันเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกมาด้านนอกของตึกกัลยา
“ฮัดชิ้ววววววว! ฟืดดด” เสียงจามสลับกับเสียงสูดน้ำมูกดังออกมาอย่างต่อเนื่อง เพราะว่าเกสรดอกไม้ที่ห้องของยัยป้านั่นแหละ
วันนี้คงอยู่ร่วมห้องกับยัยแมลงวันหัวเขียวนั่นไม่ได้ ลองใช้โอกาสนี้โทรไปหาคูเปอร์ดีกว่า ไหนๆ ก็ได้เบอร์มือถือของเขามาแล้ว
ไม่รอช้า ฉันล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายราคาเหยียบแสนขึ้นมา แล้วกดโทรหาคูเปอร์ทันที
ตื้ดดด ตื้ดดดด ติ้ด!
“อ้าว ค้างสายใครอยู่” ฉันบ่นพึมพำเบา ๆ พลางมองไปรอบ ๆ มันก็ดึกมากแล้วอยู่ข้างนอกมันหนาว มันวังเวงนะ ยิ่งคนกลัวผีอย่างฉันแล้ว ไม่ต้องพูดถึง มันรู้สึกขนลุกขนพองไปทั้งตัว และคือตอนนี้ฉันกำลังขาสั่นอยู่ค่ะ
ในเมื่อคูเปอร์ไม่รับสายสุดท้ายแล้วฉันเหลือที่พึ่งสุดท้ายคือพี่โยฮัน…ไม่คิดเปล่า ฉันรีบเปิดหน้าจอเข้าแอพสีเขียวโทรหาพี่ชายสุดที่รักทันที
~ใครโทรมา เอ้า โทรมาทำไม แล้วใครโทรมา~
เสียงรอสายกวนบาทาชะมัด -_- รับสักทีเหอะ ฉันไม่อยากฟังเสียงเอเลี่ยนร้องเพลงแปลก ๆ
จนเวลาล่วงเลยไป 3นาที
[ครับ ว่าไงเบลล์]
“ขอที่อยู่หน่อย”
[เอาไปทำครับ….อือ…!!!]
“เอา ๆ มาเหอะ แล้วนี่ทำอะไรอยู่ทำไม มีเสียงแปลก ๆ”
ฉันขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัยเพราะเมื่อครู่นี้ ได้ยินเสียงแปลก ๆ ลอดออกมา ทำเอาคิดดีไม่ได้
[ไม่มีอะไรครับ…อา!!! เดี๋ยวส่งให้]
ติ๊ด!!
“….!!!”
คุณคิดเหมือนฉันไหมคะ ว่าพี่โยฮันกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่ เขาตอบอย่างลนลาน แถมยังตัดสายฉันทิ้งอีก แบบนี้มีพิรุจชัด ๆ ต้องไปพิสูจน์เดี๋ยวนี้
ติ้ง!!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ทำให้ฉันหยุดคิด จากนั้นกดเข้าไปดูข้อความที่พี่โยฮันส่งมาให้ และบริเวณที่พี่ชายของฉันอาศัยอยู่เป็นคอนโดแบบลักชูรี่ ตั้งอยู่ใจกลางเมือง อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยประมาณ 5 กิโลเมตร
หือ? พี่โยฮันอยู่หรูขนาดนี้ แล้วตัดภาพมาที่ฉันสิ มันเหมือนหน้ามือกับหลังมือ แอบคิดแล้วนะเนี่ยว่าพี่โยเซฟกำลังดัดนิสัยของฉัน
“ว่าแต่ว่าฉันจะไปยังไงเนี่ย อยู่ห่างตั้ง 5 กิโล” ฉันบ่นอุบอิบ พลางถอนหายใจ หากจะไปรถแท็กซี่ยังหวาดผวาไม่หาย เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันยังสลักจิตอยู่เลยค่ะ
ปี๊บ!!!
อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงบีบแตรดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฉันค่อย ๆ หันหลังไปดู ใช้สายตาคู่สวยเพ่งมองไปยังคนขับรถคันนั้น
“เธอ…กำลังจะไปไหน” เสียงอันคุ้นหูของชายตรงหน้าเอ่ยถามฉันพร้อมกับโบกมือไปมา ในขณะที่ฉันกำลังนึกว่าผู้ชายคนนี้คือใคร….
“เบลล์ กำลังจะไปไหน…” นายนั่นถามฉันอีกครั้ง ทำให้ฉันได้สติ ภาพเมื่อตอนบ่ายมันได้แล่นเข้ามาในหัว ที่แท้คือ เต ลูกชายยัยป้านั่น
“ทำไม จะมาซ้ำเติมฉันหรือไง” ฉันถามอย่างประชดประชัน เชิดใบหน้าขึ้นด้วยความทะนงตัว ฉันโกรธยัยป้านั่น จนพาลนายเตไปด้วย
“เปล่าครับ คือว่าผมได้ยินมาจากคุณแม่ว่าคุณก่อเรื่องเหรอ”
“ฉันเอง แล้วทำไมล่ะ”
“ทำไมคุณถึงก่อเรื่องได้ล่ะ มันแค่เรื่องดอกไม้เอง”
“มันไม่ใช่เรื่องของนาย!!” ฉันตอบอย่างไม่แยแส
“มันดึกแล้วนะ เข้าห้องเถอะ นอนข้างล่างมันไม่ได้แย่อะไร เดี๋ยวผมลากเตียงมาให้” นายเตถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วพูดเสียงนิ่มลง
“ไม่นอน!!” ฉันยืนยันเสียงแข็ง จากนนั้นหันไปอีกทาง
“ถ้าอย่างนั้นจะไปไหนก็ให้ผมไปส่งแล้วกัน ขึ้นรถสิ”
“ให้ฉันซ้อนรถคันเก่า ๆ เนี่ยนะ!!” ฉันปรายตามองรถมอเตอร์ไซค์คันเก่า ๆ นั่นไปมาอย่างลังเล มันนั่งได้จริง ๆ น่ะเหรอ รถสองล้อคันนี้เนี่ยนะ
“จะไปไม่ไปครับ” นายเตเร่งเร้า
“…!!”
“ถ้าไม่ไปงั้นผมขอตัวนะ แต่ระวังด้วยนะครับ ดึก ๆ ดื่น ๆ ภายในรั้วมหาลัยนี้ ผมได้ยินมาว่า ใครมาใหม่ ๆ เจอดีกันทุกคน” เตกดเสียงต่ำ ซึ่งฟังแล้วมันดูน่าขนลุกแปลก ๆ
“หมะ…หมายความว่าอะไร” ฉันถามเสียงสั่น แต่ยังปากดีอยู่ค่ะ
“มันเรื่องลี้ลับครับ…มันคือผี ในมหาลัย นักศึกษาที่กระโดดตึกลงมาจนเสียชีวิต แต่วิญญาณไปไหนไม่ได้” เตพูดเบา ๆ ทำเอาฉันขนลุกซู่ ส่วนมือหนาของเขาตั้งท่าจะขี่รถออกไป ฉันจึงลดความทะนงตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้เขาไปส่งที่คอนโดของพี่โยฮัน
“งะ งั้นนายไปส่งฉันที่นี่ได้ไหม” ฉันละล่ำละลักพูด แล้วชูโทรศัพท์มือถือให้เตดูสถานที่ ที่จะไป
ณ คอนโดโยฮัน
“ถึงแล้วครับ” เตพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจอดรถหน้าคอนโดหรู ส่วนฉันก็ก้าวขาลงมาเช่นกัน พร้อมกับใช้มือแกะหมวกกันน็อคด้วยท่าทางที่หงุดหงิด
“แกะยากแกะเย็นชะมัด” ฉันบ่นอุบอิบ จนนายเตถอนหายใจจากนั้นเอื้อมมือมาปลดล็อกหมวกกันน็อคให้ฉัน
“ใจเย็น ๆ สิครับ ค่อย ๆ ใช้มือปลดล็อกแบบนี้” เขาพูดพร้อมกับถอดหมวกกันน็อคออกให้ แต่ถึงยังไงฉันไม่หายโกรธแม่นายหรอกนะ ชิ
“อย่ามาทำเป็นสอนฉัน นายไปได้แล้ว ขอบใจ” พอมาถึงจุดหมาย ฉันเฉดหัวนายนั่นทิ้ง จากนั้นหันหลัง เดินตรงดิ่งเข้าไปยังโรงแรมของพี่โยฮัน โดยไม่หันกลับมามองนายผมสีเทานั่นอีก
เมื่อก้าวขาเข้ามาด้านในประตูทางเข้า ฉันกลับรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ จำได้ลาง ๆ ว่าในตอนเป็นเด็กคุณพ่อเคยพามาเที่ยวเล่นครั้งหนึ่ง ตอนนั้นมันกำลังจะเริ่มก่อสร้างล่ะมั้ง ตอนนี้มันเปลี่ยนไปมากเลย แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ปลี่ยนไป คือชื่อของคอนโด
“สวัสดีครับ มาหาใครเหรอครับ หรือว่าน้องเป็นเจ้าของคอนโดห้องใดห้องหนึ่ง” เสียงทุ้มของชายวัย 35 ปี พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวล ดังมาจากทางด้านหลัง
“มาหา พี่โยฮัน”
“คุณหมายถึงลูกชายเจ้าของตึกนี้อย่างนั้นใช่ไหมครับ”
“ใช่ พาไปหน่อย”
“ขอสอบถามนะครับ ได้นัดไว้หรือเปล่า หรือว่าเป็นอะไรกับคุณชายครับ ผมจะได้ไปแจ้งหรือติดต่อให้ ผมไม่รู้ว่าคุณชายจะว่างพบหรือเปล่า” เขาร่ายยาว
ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดทีละน้อย รู้อยู่แหละว่าเพื่อความปลอดภัย แต่ไม่รู้จักฉันได้ยังไง ฉันคือลูกสาวคนเล็กของเจ้าของคอนโดนี้นะโว้ย ทำไมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีชื่อเสียง หรือไม่มีใครรู้จักแบบนี้อ่ะ ทั้ง ๆ ที่พ่อของฉันคือคนรวยอันดับต้นของประเทศ คนพวกนี้รู้จักพี่ชายของฉัน แต่ไม่รู้จักฉันเนี่ยนะ
“ฉันใช้นามสกุลเดียวกับพี่โยฮันอ่ะ คิดว่าฉันเป็นใครล่ะ” ฉันถามคนตรงหน้ากลับ พร้อมกับหยิบบัตรประจำตัวประชาชนออกมาให้เขาดู ทีนี้ก็รู้แล้วสินะ ว่าฉันคือใคร จะได้ทำตัวถูก แล้วพาฉันไปหาพี่โยฮันสักที
“คะ…คุณคือ…” ชายคนนั้น ถึงกับช็อคตาค้างไปเลย
“ใช่ แล้วแหละ รู้หรือยังว่าสถานะของฉันเป็นอะไร” ฉันพูดพร้อมกับเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย
“ครับ ชะ…เชิญทางนี้ครับ ภรรยาของคุณโยฮัน”
“อือ…ห้ะ…!!”
โอ้ shit! -0- นี่พ่อฉันจ้างลูกน้องมาสมองยังมีอยู่ไหมเนี่ย ทำไมคนพวกนี้ไม่รู้ว่าฉันคือลูกสาวคนเล็กของตระกูลไพศาล แต่ช่างเถอะ ขี้เกียจอธิบาย ตอนนี้มันดึกมากแล้วรีบไปหาพี่โยฮันดีกว่า
ติ้ง!
เสียงประตูลิฟต์ชั้น 40 เปิดออก ในขณะที่ฉันกำลังควงคีย์การ์ดในมืออย่างอารมณ์ดี ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันได้บังคับให้คนดูแลคอนโดนี้ ส่งกุญแจสำรองมาให้ฉัน ส่วนรหัสนั้นฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นวันเกิดของพี่โยฮันอย่างแน่นอน
หึ ๆ การที่ฉันถือวิสาสะไปหาพี่โยฮันแบบนี้ เป็นเพราะจะเซอร์ไพรส์พี่โยฮันยังไงล่ะ ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงนะ แค่คิดก็สนุกแล้ว…
ติ้ด! แกรก!
ฉันก้าวขาเข้ามาในห้องพลางกวาดสายตามองไปยังบริเวณ
รอบ ๆ กลับไม่พบพี่โยฮัน สงสัยจะอยู่ในห้องแหละ แอบย่องไปหาดีกว่า เปิดไฟด้านนอกไว้แบบนี้คงยังไม่นอน
ไม่รอช้าเท้าเล็กของฉันเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของพี่โยฮันทันที…..จากนั้นใช้มือเรียวผลักประตูเข้าไป พร้อมกับพูดว่า
“พี่โย…กรี๊ดดดด!!!” ฉันเบิกตาโพลงส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างดัง เพราะภาพที่เห็นมันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างฉันไม่ควรดู
พี่โยฮันอยู่กับผู้หญิง…ด้านบนตัวของพี่โยฮันมีผู้หญิงผมทองเปลือยกายคร่อมอยู่…
“เฮ้ย ยัยตัวเล็กมาได้ยังไงเนี่ย!!!” เสียงของพี่โยฮันพูดออกมาด้วยความตกใจ รีบดึงผ้าห่มด้านข้างมาคลุมผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ ส่วนผู้หญิงผมสีทองคนนั้นก็กำผ้าห่มเอาไว้แน่น
“…!!!” ฉันกำลังช็อค ยืนตาค้าง นิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง จากนั้นพี่โยฮันเดินเข้ามาหาฉัน ใช้มือหนาปิดตาฉันเอาไว้ แต่พี่แกลืมไปหรือเปล่าว่าเนื้อตัวของตัวเองกำลังล่อนจ้อนอยู่
กรอด!!! เสียงของฉันกัดฟันดังกรอด เห็นพี่โยฮันบอกว่ายังไม่มีแฟน แล้วผู้หญิงคนนี้คือใคร คือคนที่ควงเล่น ๆ หรือว่าอะไร
“พี่ เดี๋ยวฉันกลับก่อนนะคะ ไว้มาสนุกกันใหม่นะ” เสียงผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงหวาน แล้วเดินผ่านพี่โยฮันไป
กรอด! ฉันกัดฟันแน่นขึ้น แสดงว่าพี่โยฮันมีอะไรกับเธอแค่สนุก
ผ่านไปครู่หนึ่ง
พี่โยฮันก็เอามือที่ปิดตาของฉันออก แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับเดินไปนั่งบนเตียงอย่างหน้าตาเฉย
“ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วมาคุยกัน” ฉันพูดเสียงเข้ม แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้อย่างใจเย็น
ที่ไม่ให้ฉันมาอยู่ด้วยเพราะผู้หญิงแบบนั้นล่ะสิ พี่คนนี้เห็นผู้หญิงดีกว่าน้อง ….. วันนี้แหละฉันจะแผลงฤทธิ์ใส่ให้ดู
- Writer
