“ให้ฉันไปบอกคุณดานิชให้เรียกหมอไหมคะ ฉันจะไปตามเขาให้ เดี๋ยวก็เลือดออกหมดตัวหรอก” มุกระวีทำท่าจะวิ่งไป แต่ถูกฟาริสจับมือไว้ แล้วบังคับให้ร่างบอบบางเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
ฟาริสก้มลงกระซิบข้างหู “ถ้าจะให้ดานิชไปตามหมอมาดูผม ผมอยากให้คุณเป็นพยาบาลส่วนตัว คอยทำแผลให้ผมจะได้ไหม คุณเป็นคนทำให้บาดแผลมันเปิด คุณก็ต้องรับผิดชอบ”
“ฉันไม่ใช่พยาบาล ฉันเป็นสไตลิสต์ หรือเรียกคอสตูมกองละครก็ได้ หาเสื้อผ้าเก่ง แต่ทำแผลไม่เก่งค่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ มันคงไม่ยากถ้าอยากทำ”
“งั้นฉันบอกเลยว่าไม่อยากทำ”
“ก็ต้องทำอยู่ดี ยังไงคุณก็ต้องพยาบาลผมให้เลือดหยุด คุณทุบตีผมจนแผลปริ แล้วจะทิ้งไปแบบนี้เหรอ อย่าทำตัวเป็นคนใจดำสิคนสวย แค่ดูแลผมจนแผลหายไม่ใช่เรื่องยากสักหน่อย ผมไม่ได้ให้คุณดูอะไรที่มากกว่าแผลสักหน่อย ทำไมถึงได้ดูกลัวนัก”
“ก็คุณเป็นแบบนี้แหละ แทะโลมฉันตลอด ฉกฉวยโอกาส หาทางเอาเปรียบ ฉันถึงกลัวไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่เหม
