ในห้องคุณราม
1022 Words
เปลือกตาที่ปิดสนิทของวุ้นหวานถูกเปิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นและมันปลุกเธอจากนิทรา
เด็กสาวมองไปรอบตัวอย่างมึนงง ห้องสีขาว ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวหรูหรามีระดับไปทั้งห้อง แน่นอนว่ามันไม่ใช่ห้องของป้าจันดีที่เธออาศัยมุมห้องอยู่ด้วยแน่
ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นก็มีชายร่างสูงใหญ่ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันเอวสอบเอาไว้เดินเลี้ยวออกมาจากมุมห้องอย่างรีบเร่ง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะมารับ
วุ้นหวานดีดผึงลุกขึ้นนั่งแล้วกระถดไปชิดหัวเตียง ดึงผ้าห่มสีขาวมาคลุมไว้จนถึงคางก่อนจะใจหายวาบเมื่อก้มลงมองแล้วพบว่าตนเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าชุดเมื่อคืน แต่มันเป็นเสื้อยืดตัวใหญ่ที่ยาวคลุมไปถึงต้นขา
เธออ้าปากหวอแล้วตวัดสายตามองคนคนนั้นที่ยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่
มีอะไรที่สงสัยหลายอย่างแต่ก็ไม่กล้าโพล่งออกไปขัดจังหวะการสนทนาของเขากับปลายสาย ที่มันมีศัพท์ภาษาอังกฤษหลายคำที่เธอไม่รู้ความหมาย
คุณรามเป็นหมอ
ฟังจากบทสนทนาก็พอจะคาดเดาได้ว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นคุณรามแน่แล้ว !
แต่สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้ามันขัดกับสิ่งที่เคยได้ยินได้ฟังมาเหลือเกิน เมื่อคืนเห็นแต่ด้านหน้าที่สูงใหญ่มีกล้ามเป็นมัด ๆ ตอนนี้ได้เห็นด้านหลังมันก็กำยำล่ำสันไม่แพ้ ช่วงบ่าไหล่กว้าง และมีรอยสักเป็นรูปอินทรีสยายปีกแผ่ไปยังหัวไหล่ทั้งสองข้าง แผ่นหลังกว้างแน่นตึงไปด้วยมัดกล้ามก่อนจะแคบลงมาเป็นเอวสอบและบั้นท้ายตึงแน่นอันมีผ้าเช็ดตัวสีขาวเกาะเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ถึงแค่ช่วงหัวเข่า ทำให้เห็นท่อนขายาวที่มีเส้นขนดกดำประปรายเปียกแฉะแนบลู่ไปกับเนื้อ
เด็กสาวกำลังจ้องมองเขาแทบตาถลนโดยไม่รู้ตัว ความงดงามของเรือนกายสูงใหญ่สมชายชาตรีมันกำลังทำให้หัวใจเด็กสาวเต้นแรง ในร่างกายมีปฏิกิริยาตอบรับแปลก ๆ มันเร่าร้อนและเต้นตุบ เลือดสาวฉีดพล่านว้าวุ่น
เธอจ้องมองเขาจนกระทั่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจบบทสนทนาไปแล้วและหันกลับมามองเธอตอบบ้าง
“ อ้าว เธอตื่นแล้วนี่หนูน้อย อรุณสวัสดิ์ ”
เสียงทักทายอันทุ้มนุ่มเรียกสติของเธอให้กลับคืน
“ อะ... อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณคือใครคะ ใช่คุณรามหรือเปล่า ” ริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูปของอีกฝ่ายถูกยกขึ้นยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่งขัน ๆ ก่อนย้อนถาม
“ แล้วเธอล่ะเป็นใคร ทำไมถึงได้เดินท่อม ๆ ไปแอบดูคนอื่นกลางดึกกลางดื่นแบบนั้น ” เด็กสาวส่ายศีรษะดิก
“ วุ้นไม่ได้ไปแอบดูคุณนะคะ แค่เห็นสระว่ายน้ำมันถูกเปิดไฟเอาไว้ก็เลยกลัวว่าลุงดำจะลืมปิด เลยจะมาปิดมัน ”
“ แล้วก็แอบดูฉัน ? ” เขาว่าพลางเลิกคิ้ว
“ ไม่นะคะ ไม่ ไม่ได้แอบดูสักหน่อย ก็แค่โผล่หน้าขึ้นไปดูแล้วตกใจ ไม่รู้นี่คะว่าจะมีคนอยู่ที่นั่นแล้วก็ เอ่อ... ”
“ แก้ผ้า ” เขาจบประโยคให้ เธอหน้าร้อนวูบ สองพวงแก้ม แดงก่ำ
“ ฉันก็ไม่คิดว่าจะมีใครมาบุกรุกหรือแอบดูกิจกรรมส่วนตัว ” คำพูดนั้นมีน้ำเสียงคล้ายตำหนิ ทำให้วุ้นหวานได้คิด เธอพนมมือขึ้นไหว้
“ ขอโทษค่ะ วุ้นไม่ได้ตั้งใจ ”
“ ไม่เป็นไร เธอคงจะเป็นสมาชิกใหม่ของบ้าน หลานสาวของน้าจันดีสินะ ชื่ออะไรนะ วุ้นเหรอ ” เขาถามเพราะได้ยินเธอพูดแทนสรรพนามตัวเอง
“ ชื่อวุ้นหวานค่ะ ”
“ ชื่อน่ารักดี ฉันชื่อราม ” เขาแนะนำตัวเองบ้างด้วยรอยยิ้มมุมปากอีกตามเคย
“ ขอโทษที่วุ้นเสียมารยาทค่ะ ขอโทษจริง ๆ ”
“ ไม่เป็นไร ฉันเองก็เสียมารยาทเช่นกันที่ไม่มีเวลามาทักทายทำความรู้จักเพราะช่วงนี้งานฉันยุ่งมาก เอาล่ะ ตอนนี้เธอก็กลับห้องไปได้แล้ว ตอนนี้ตีสี่ยี่สิบ ป้าจันดีของเธอตื่นตอนตีห้า ถ้าตื่นมาไม่พบเธอเดี๋ยวจะเป็นเรื่อง ”
เขาจบประโยคพลางหมุนตัวจะเดินออกไปจากตรงนั้น แต่เด็กสาวร้องเรียกเอาไว้
“ เดี๋ยวค่ะคุณราม ” อีกฝ่ายหยุดชะงักแต่ไม่ได้หันกลับมา
“ เอ่อ... เสื้อผ้าวุ้นอยู่ไหน ทำไมมีเสื้อของคนอื่นอยู่บนตัววุ้นคะ ”
“ เมื่อคืนเธอเป็นลม ฉันแก้ผ้าอยู่เลยไม่สะดวกจะเรียกใครมาช่วยเลยตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมานอนในห้องนี้ พบว่าเสื้อผ้าของเธอเปื้อน คงจะเป็นเพราะตอนที่เธอล้มก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เสื้อที่เธอสวมอยู่ก็เสื้อของฉันเอง ”
“ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ! สะ... แสดงว่าคุณ หะ... เห็นหมดแล้ว ” คราวนี้เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ
“ ขอโทษที่ต้องทำแบบนั้น แต่สาบานว่าฉันไม่ได้ล่วงเกินเธอแม้แต่น้อย เธอคงรู้จากคนอื่นในบ้านแล้วว่าฉันเป็นสูตินรีแพทย์ ด้วยงานทำให้เห็นผู้หญิงเปลือยทุกวันวันละหลายสิบคนจนชาชิน เมื่อคืนก็แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอแล้วตัวเองก็ไปนอนที่โซฟา อ้อ อีกอย่างก็สบายใจได้ ฉันไม่ได้ถอดเสื้อผ้าเธอออกทุกชิ้นหรอก ยังมีชุดชั้นในปกปิดอยู่ ”
นั่นเป็นคำอธิบายที่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นชายคนแรกที่เห็นเธอเปลือย ไม่ใช่สิ แค่กึ่งเปลือย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะมันก็เป็นเรื่องน่าละอายเหลือเกิน แถมเขายังพูดว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเรือนร่างของเธออีก ให้เธอสบายใจได้
ให้ตายเถอะ !
- Writer
