ยังไม่อยากปล่อยเลย
993 Words
คุณรามชิงอธิบายก่อนโดยไม่ต้องถาม ป้าจันดีได้แต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนเป็นประมุขบ้าน
“ ขอโทษด้วยนะคะที่หลานสาวอิฉันมันซุ่มซ่ามไม่ระมัดระวัง อิฉันจะอบรมให้มันรอบคอบกว่านี้ ”
“ นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ ฉันมาเงียบ ๆ ทำให้เธอตกใจเอง ”
“ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องขอโทษที่อิฉันเข้าใจผิดค่ะ คุณรามรอสักประเดี๋ยวนะคะ พอดีพวกเราไม่มีใครทราบว่าคุณรามจะกลับบ้าน พี่สมรก็ออกไปซื้อของสดมาไว้ทำกับข้าวที่โลตัสกับเจ้าพลอย ก็เลยต้องให้วุ้นหวานมาทำกับข้าวให้ก่อน ”
“ ฉันไม่ใช่คนเรื่องมากขนาดนั้น กินอะไรก็กินได้ นี่ก็ไม่ได้มาตามเพราะหิว แค่อยากเดินเล่น ”
“ เดินเล่น ! ” ป้าจันดีทวนคำงง ๆ เพราะร้อยวันพันปีคุณรามไม่เคยออกมาเพ่นพ่านนอกเรือนใหญ่เลยแม้สักครั้ง ยิ่งห้องครัวแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย แต่วันนี้กลับเดินมาด้วยชุดสบาย ๆ มาถึงที่นี่ จะไม่ให้แปลกใจได้อย่างไร
“ อืม เดินเล่น ไม่ได้หรือไง ” เขาถามกลับ ป้าจันดีส่ายหน้าดิก
“ ได้สิคะคุณราม ที่นี่เป็นบ้านของท่าน ท่านจะทำอะไรก็ได้ คืออิฉันแค่แปลกใจน่ะค่ะ ”
“ เออ ในห้องนอนมีฝุ่น ช่วยขึ้นไปจัดการหน่อยสิ ”
“ มีฝุ่นหรือคะ เมื่อเช้าอิฉันกับนังพลอยทำความสะอาดไปแล้วนี่หรือว่านังพลอยมันจะลืมปิดหน้าต่าง ”
“ ไม่รู้สิ แต่มันมี ไปดูให้หน่อยนะ เดี๋ยวนี้เลย ” เจ้านายสั่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึมยากที่จะหลีกเลี่ยงได้
“ ค่ะคุณราม ”
แม้จะมึนงงกับหลายพฤติกรรมของเจ้านายในวันนี้ แต่นางจันดีจำต้องวางต้นหอมลงบนโต๊ะแล้วถอยออกไปปฏิบัติตามคำสั่ง ในครัวจึงเหลือเพียงคุณรามและวุ้นหวานตามลำพัง เธอดูตื่นเต้นจนอีกฝ่ายเอื้อมมือไปจับที่ไหล่ของเธอเอาไว้
“ วุ้นหวาน มองฉัน ใจเย็น ๆ ไม่ต้องตื่นเต้น เธอไม่ได้ทำอะไรผิดและฉันก็ไม่ใช่ยักษ์ใช่มาร เป็นคนปกติเหมือนกับเธอและตอนนี้ฉันจะช่วยเธอทำอาหาร โอเคไหม ”
“ ค... ค่ะ ” เธอพยักหน้ารับคำก่อนที่จะเริ่มเก็บของที่ทำหล่นไว้ขึ้นมาล้างทำความสะอาด
“ ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ ”
“ พอได้ค่ะ ”
“ ที่บ้านเป็นร้านอาหารหรือยังไง ”
“ เปล่าค่ะ แม่วุ้นทำขนมหวานขาย แล้วแม่ก็สอนให้ทำทั้งอาหารคาวหวาน ปกติแล้ววุ้นก็มีหน้าที่ทำกับข้าว ”
“ เก่งจัง นี่กำลังจะทำอะไร ”
“ ไข่ตุ๋นทรงเครื่องกับผัดหน่อไม้ฝรั่งใส่กุ้งค่ะ ”
“ แค่ได้ยินก็หิวแล้ว ให้ฉันเป็นลูกมือนะ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ คุณรามไปนั่งรอเถอะค่ะ ”
“ ทำไม กลัวฉันเกะกะแล้วทำให้เธอช้าเหรอ ” เขาว่าขัน ๆ พลางจ้องหน้าอีกครั้ง สองพวงแก้มเธอซับสีเลือดแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้อีกครั้ง
“ ทำไมหน้าแดงบ่อยจัง ” เธอรีบก้มหน้างุดทันที
“ เปล่านะคะ ”
“ เปล่ายังไง ก็ฉันเห็น ”
“ ไม่ค่ะ ไม่ได้ทำ ” เขาหัวเราะเบา ๆ
“ โอเค เธอไม่ได้ทำ ฉันทำสินะ ”
“ วุ้นไม่ได้ตั้งใจ มันบังคับไม่ได้ ”
เขาเอื้อมมือมาเกือบจะแตะแก้มของเธออยู่แล้วก่อนมันจะชะงักอยู่ที่ระยะห่างเพียงชั่วฝ่ามือ
“ ทำกับข้าวกันเถอะนะ ฉันหิวแล้ว ”
นั่นทำให้สติของวุ้นหวานกลับมา เธอรีบหันหลังกุลีกุจอเตรียมข้าวของต่อทันที
“ ให้ช่วยทำอะไรได้บ้าง ”
“ เดี๋ยวจะผัดหมูเพื่อวางบนหน้าไข่ตุ๋น คุณรามช่วยล้างหน่อไม้ฝรั่งก็ได้ค่ะ ” เธอส่งถุงหน่อไม้ฝรั่งให้ เขาเอื้อมมือมารับและจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ไม่รู้ได้ แต่มือของเขาจับโดนปลายนิ้ว เธอรีบชักมันกลับทันทีราวกับโดนของร้อนแล้วหมุนตัวหันหลังให้เขาทันที
ราเมศวร์แอบยิ้มที่มุมปากขัน ๆ นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ทำตัวอย่างกับเด็กประถมที่มีความสุขเวลาได้แกล้งน้องน้อยชั้นอนุบาล
เขาช่วยเธอล้างผัก หั่นผัก ตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย จนกระทั่งถึงเวลาที่เธอจะผัดผักแล้วปรากฏว่าเครื่องปรุงชนิดหนึ่งหมดขวดพอดี
“ ซอสหอยนางรมหมด ” เธอว่าพลางมองไปยังตู้บิวท์อินกระจกที่ติดบนฝาผนังสูงตามสไตล์ครัวโมเดิร์นทันสมัย
“ อยู่นั่นเอง ” เธอว่าพลางเปิดตู้เอื้อมมือจะหยิบแต่ความที่มันสูงและขวดซอสหอยนางรมอยู่ด้านในสุดก็เลยต้องเขย่งเก้ ๆ กัง ๆ
“ อุ๊ย ! ” เธออุทานอย่างตกใจเมื่อถูกรวบที่เอวแล้วยกขึ้นจนตัวลอยจากด้านหลัง
“ ฉันเห็นเธอต้องเขย่งลำบากก็เลยช่วยอุ้ม ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกเรียบ ๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ใครต่อใครจะอุ้มจะยกกันตามอำเภอใจ
แต่สำหรับวุ้นหวานแล้วมันไม่ใช่ เธอไม่เคยถูกสัมผัสจากชายหน้าไหนทั้งนั้นแม้กระทั่งกานต์ที่เป็นคนรัก คุณรามเป็นคนแรกที่ได้ชิดใกล้ ได้สัมผัสเธอในหลายครั้ง
และมันยากเหลือเกินที่จะห้ามใจไม่ให้หวั่นไหว...
กระนั้นเด็กสาวก็พยายามข่มอกข่มใจ รีบเอื้อมมืออันสั่นเทาไปหยิบสิ่งที่ต้องการแล้วบอกเขา
“ ได้แล้วค่ะ ปล่อยวุ้นลงได้แล้ว ”
อีกฝ่ายจึงค่อย ๆ ผ่อนร่างของเธอลงให้ยืนบนพื้นแต่ยังคงจับเธอแนบไว้กับอกเช่นนั้น
“ คุณรามคะ ปล่อยวุ้นเถอะนะคะ ” เธอบอกเขาอีกครั้ง
“ ยังไม่อยากปล่อยเลย ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
- Writer
