ไม่รักดี

สิ่งที่คุณไม่รู้

ครอบครัวที่มีเพียงแค่ยายคนเดียวก็มีความสุขดีสำหรับเธอ แต่การเกิดมาในชุมชนที่วุ่นวายแล้วความยากจนก็ทำให้เธอมีความลำบากที่ต่างจากคนอื่น เธอจึงพยายามดิ้นรนเพื่อหาเงินและพายายออกไปจากสังคมที่วุ่นวายแบบนี้

“หวานสัญญานะยาย หวานจะทำงานเก็บเงินเยอะๆ แล้วหวานจะซื้อบ้านให้ยายอยู่ ยายต้องแข็งแรงแล้วก็อยู่รอวันที่เราจะได้ย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ด้วยกันนะ...”

น้ำหวานพูดกับยายวัย 86 ที่นอนป่วยอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลด้วยร่างกายที่แก่ชรา และโรคมากมายที่รุมเร้า น้ำหวานจึงต้องทำงานหนักมากขึ้นเพื่อหาเงินมารักษายายให้หายเป็นปกติ

“ยายไม่เป็นอะไรหรอก เอ็งไปทำงานเถอะยายอยู่คนเดียวได้...”

“หวานจะรีบไปรีบกลับมาหายายนะ ยายนอนพักผ่อนนะจ๊ะ พรุ่งนี้ยายจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วยายดีใจไหม...?”

“ยายอยากจะกลับบ้านของเราเต็มที เบื่อนอนโรงพยาบาลแล้ว...”

น้ำหวานมองใบหน้าของยายก็เข้าใจดีว่ายายคงเบื่อ เพราะต้องนอนนิ่งๆแบบนี้มาหลายคืนไปไหนก็ไม่ได้ น้ำหวานจึงได้แต่ปลอบและพยายามเล่าเรื่องตลก ที่เธอไปเจอมาในแต่ละวันให้ยายฟังเพื่อจะได้หายเครียด

Line พี่เรนนี่

พี่เรนนี่ : หวานวันนี้พี่นัดลูกค้าไว้ให้ เป็นงานเอ็นเตอร์เทนนะ งานเริ่ม 6 โมงเย็น เลิก 4 ทุ่ม

น้ำหวานก้มอ่านข้อความในไลน์จากเรนนี่เอเจ้นที่หางานมาให้ เธอขอตัวยายออกไปทำงานตามที่อยู่ที่เรนนี่ส่งมาให้

......

โรงแรมแกรนด์แอท ไทยแลนด์

ภายในห้องจัดเลี้ยงแขก VIP หลายท่าน น้ำหวานก็เป็นหนึ่งในหญิงสาวที่ต้องมาดูแลแขกที่มาในวันนี้ งานที่เธอทำคนอื่นอาจจะมองว่ามันไม่ดีแต่งานนี้ให้เงินที่เยอะมากกับเธอ และทำให้เธอมีเงินไปรักษายาย

Line เรนนี่

พี่เรนนี่ : หวานวันนี้พี่คงไปรับหวานที่โรงแรมไม่ได้นะ พอดีพ่อพี่ไม่สบายหนักพี่ต้องอยู่ดูพ่อ แต่พี่บอกลูกค้าให้แล้วว่า 4 ทุ่มต้องให้หวานกลับทันที

น้ำหวาน : ไม่เป็นไรค่ะพี่เรนนี่ หวานกลับเองได้ค่ะ

พี่เรนนี่ : พยายามหลีกเลี่ยงไม่ดื่มนะ พี่ไม่ได้อยู่ด้วยดูแลตัวเองดีๆ

น้ำหวาน : ค่ะพี่เรนนี่

เธอเดินเข้าไปโรงแรมคนเดียวโดยมีลูกค้าที่ติดต่อผ่านเรนนี่มาต้อนรับ เธอก็ไม่ได้กังวลอะไรเพราะจริงๆแล้วงานแบบนี้เธอก็ทำมาเป็นปีแล้ว และลูกค้าคนนี้ก็รู้ดีว่าเธอรับงานแค่ดูแลแขก แต่ถ้าจบงานคือจบไม่มีนอกเหนือจากนี้

“นี่น้องน้ำหวาน จะมาให้บริการคุณอมรศักดิ์ครับ...ส่วนสาวๆท่านอื่นก็ดูแลแขกๆในงานกันให้ดีๆนะ....”

อมรศักดิ์แขกวีไอพีในค่ำคืนนี้ เขาจ้องหน้าเธออย่างรู้สึกสนใจเธอ แต่พอรู้ว่าเธอไม่รับงานนอกเขาก็ดูขัดใจ แต่ตั้งใจจะลองเชิงเธอไปก่อน เขาคิดว่าไม่มีใครไม่ชอบเงิน

.....

เวลา 4 ทุ่ม

“น้ำหวาน...กลับยังไง ให้ผมไปส่งที่บ้านไหม?”

อมรศักดิ์ถามเธอขึ้นหลังจากเห็นเธอกำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน

“เอ่อ...หวานมีแฟนมารับนะคะ”

“แฟน...นี่มีแฟนแล้วหรอ...?”

“ค่ะ หวานพักอยู่กับแฟนนะคะ...แล้วแฟนหวานก็คงรออยู่แล้วมั้งคะ”

“แล้วคบกันมานานหรือยัง...?”

“เอ่อ...2 ปีแล้วค่ะ”

“ไม่เบื่อหรอ...? แต่ถ้าเบื่อกันเมื่อไหร่บอกฉันนะ นี่นามบัตรฉัน...”

“.....” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยพอใจมากนัก

“ฉันรู้มาว่าเธอไม่เคยรับงานนอกรอบกับลูกค้า แต่ถ้าฉันให้เธอหนึ่งล้าน แลกกับการที่เธอยอมนอนกับฉัน 1 คืน ถ้าเธอโอเคติดต่อฉันมาได้ตลอด....”

น้ำหวานมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ต้องยื่นมือไปรับนามบัตรเขาเพื่อไม่ให้เสียไปถึงพี่เรนนี่ ถึงว่าเธอจะไม่พอใจก็ตาม

เธอเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“คุณพีรพล....”

เธอตกใจมากที่เจอเขาที่นี่ แต่พอคิดขึ้นได้ก็ลืมนึกไปว่านี่มันโรงแรมของพีรพล

พีรพลเป็นเจ้าของโรงแรมระดับ 5 ดาว ที่ดังที่สุดในประเทศกว่า 10 ที่ และโรงแรมนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาเป็นคู่หมั้นของมินนาราเพื่อนสนิทเธอ แต่เขาไม่ค่อยถูกกับเธอเท่าไหร่ และเวลาเจอหน้ากันก็จะทะเลาะกันทุกครั้ง และครั้งนี้ก็ด้วย

“ใครใช้ให้เธอมารับงานแบบนี้ที่โรมแรมฉัน..ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งที่โรงแรมฉันอีก ถ้าจะทำให้ไปทำที่อื่น นี่ไม่รู้ว่าน้องมินทนคบกับเธอเป็นเพื่อนไปได้ยังไง..”

“คุณไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า...”

“ฉันไม่รู้หรอ...? ฉันรู้เรื่องเธอทุกอย่างนั่นแหละ รู้ว่างานที่เธอทำเป็นงานอะไร แล้วงานที่เธอทำด้วยการแต่งตัวโป๊ๆยั่วยวนแบบนี้จะไปจบลงที่ไหนฉันดูก็รู้แล้ว...”

“อย่ามาตัดสินว่าหวานจะเป็นแบบที่คุณคิดเพราะหวานไม่ใช่ งานที่หวานทำเป็นงานสุจริต หวานไม่ได้ไปลักกินหรือขโมยกินใคร อย่ามาดูถูกกันให้มากถ้าคุณไม่รู้จักหวานดีพอ”

“หรอ...ฉันคิดว่าฉันดูไม่ผิด คนอย่างเธอนะ”

เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาดูถูก เธอไม่อยากเถียงกับเขาไปมากกว่านี้จึงเดินหนีไป

“เถียงไม่ได้ก็เดินหนี เธอเป็นอย่างที่ฉันพูดนั่นแหละ ฉันดูคนไม่ผิดหรอก...”

ป้ายรถเมล์

เธอยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์คนเดียวในเวลา เกือบ 5 ทุ่ม เธอไม่อยากนั่งแท็กซี่เพราะมันเปลือง และพีรพลก็ขับรถผ่านมาเห็นว่าเธอยืนรอรถอยู่จึงจอดที่ป้ายและลดกระจกรถลง

“นี่...”

เขาเรียกเธอแต่พอเธอหันมาเห็นว่าเป็นเขาก็หันหนีไปไม่สนใจ เขาเปิดประตูรถลงมาหาเธอ

“แต่งตัวแบบนี้ไม่กลัวคนมาฉุดหรือไง...ขึ้นรถสิเดี๋ยวฉันไปส่ง...”

“ไม่ค่ะ ขอบคุณ”

“แล้วจะรอรถมารับด้วยสภาพนี้เนี้ยนะ แล้วคิดว่ารถจะมากี่โมง”

เธอก้มดูชุดตัวเองแล้วก็หันไปคิดสักพักตัดสินใจได้

“จะไปไม่ไป...?”

“ไปค่ะ...”