น้ำหวานวิ่งสุดชีวิตมาจากพวกมัน เธอพยายามมองหาคนช่วยแต่ก็ไม่เจอใคร เธอจึงวิ่งไม่คิดชีวิตหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่ซ่อน แต่ก็ไม่รู้จะไปซ่อนตัวตรงไหนจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาสารวัตรติณ
“อยู่นี่เองหรอจ๊ะ...”
เธอหันไปมองหนึ่งในพวกมันที่วิ่งตามเธอมาทัน เธอจึงรีบหันหนีและจะวิ่งไปต่อ
“จะหนีไปไหนละ...”
“ว๊าย...”
เธอร้องตกใจเพราะมันวิ่งมาดึงแขนเธอเอาไว้ มือข้างที่กำโทรศัพท์อยู่ก็ยังเป็นเบอร์โทรออกของสารวัตรติณที่เธอโทรออกไปแต่เขายังไม่รับสาย
“ปล่อยหวานไปเถอะ อย่าทำอะไรหวานเลยนะพี่”
น้ำหวานยกมือไหว้ผู้ชายคนที่จับมือเธอ แต่มันมองเธอด้วยสายตาหื่นๆ
“มาสนุกกับพวกพี่ก่อนนะจ๊ะ แล้วพี่จะปล่อยไปเอง”
“ไม่นะพี่ อย่าทำอะไรหวานเลย หวานขอร้อง”
“จะกลัวพี่ทำไมละ พวกพี่สัญญานะจะไม่ทำรุนแรง จะนุ่มนวลแล้วก็เบามือกับน้องที่สุด”
เธอเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เธอจึงพยายามตะโกนให้คนช่วย
“ช่วยด้วย ช่
