พ่ออย่ารังแกแม่ของเรา

บทที่ 2

　　ลอเรลกลืนน้ำลายและเบิกตากว้าง พยายามมองไปยังที่มาของเสียง แต่เธอก็มองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากรู้สึกได้ถึงสายตาที่เฉียบคมราวกับเหยี่ยวกำลังจับจ้องมาที่ตัวเธอ

　　ก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็บีบคอเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ใครส่งเธอมาที่นี่”

　　“ใครส่งเธอมาที่นี่ และเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่”

　　ผู้ชายคนนั้นบีบคอเธอแรงมากเสียจนดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความเมตตาต่อเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ราวกับว่าเขาต้องการที่จะบีบคอเธอจนตาย ลอเรลจึงเริ่มโต้กลับตามสัญชาตญาณ

　　เธอวางมือบนผ้าปิดตาและพยายามที่จะดึงออก แต่คำเตือนของผู้หญิงคนนั้นก็ผุดขึ้นมาทันที

　　“หลังจากที่คุณเข้าไปในห้องแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณจะต้องไม่ถอดผ้าปิดตา หรือแม้แต่ที่จะส่งเสียงใดๆ ทั้งสิ้น!”

　　“แล้วถ้าฉันเจ็บล่ะ” เธอเคยค้นหาจากอินเทอร์เน็ต ว่ากันว่าการผ่าตัดดังกล่าวนั้นจะไม่มีการให่ยาสลบ และจะทำให้ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อยด้วย

　　“ไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะเจ็บแค่ไหน! คุณเคลลี่ คุณต้องจำไว้ว่าคุณเซ็นสัญญากับเราแล้ว ถ้าคุณทำลายแผนของคุณหนูพวกเรา คุณและพ่อของคุณจะไม่ได้รับเงินใดๆ อีก และยิ่งไปกว่านั้น คุณจะต้องชดใช้หนี้คืนเป็นสองเท่าด้วย! คนจนอย่างพวกคุณน่ะไม่มีทางหามาคืนได้หรอก!"

　　คำพูดโหดร้ายของผู้หญิงคนนั้นก้องอยู่ในหูของเธอ และด้วยความสิ้นหวังนี้ ลอเรลจึงชักมือของเธอออก

　　เธอไม่มีทางหวนกลับไปได้อีก นับตั้งแต่วินาทีที่เธอเซ็นสัญญา

　　ผู้หญิงคนนั้นพูดถูก แม้ว่าเธอจะถูกผู้ชายคนนี้รัดคอจนตายในชั่วพริบตาเดียว เธอก็ไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้ เธอไม่อยากที่จะเสี่ยง เพราะเธอคงไม่สามารถรับผลกระทบที่จะตามมาได้แน่ๆ

　　เมื่อเธอเลิกขัดขืน ผู้ชายคนนั้นก็ดึงมือของเขาออกจากเธอทันที

　　“อะแฮ่ม!” อากาศเข้าไปในปอดของเธออย่างกะทันหัน ลอเรลจึงเอนตัวไปข้างหนึ่งและเริ่มไออย่างหนัก

　　ลอเรลยังไอไม่หยุด เมื่อชายคนนั้นโถมร่างสูงและแข็งแรงของเขาเข้าหาเธอ

　　ลอเรลรู้สึกร้อนรนและรีบหลบไปด้านข้างทันที ร่างที่เพรียวบางของเธอเกือบจะพังทลายภายใต้น้ำหนักตัวของเขาเสียแล้ว

　　ลอเรลรู้สึกหวาดกลัว เธอวางมือไว้ข้างหน้าแล้วดันที่หน้าอกของเขาไว้

　　ซึ่งนั่นพิสูจน์ได้ทันทีว่าเป็นการกระทำที่ผิดพลาดมาก เมื่อผู้ชายคนนั้นจับมือเธออย่างรวดเร็วในคราเดียวและตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ

　　ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะรั้งตัวเองไว้อยู่ เสียงหายใจของเขาทั้งหนักหน่วงและมีกลิ่นไวน์ที่ฉุนมาก ท่ามกลางความเงียบงันที่แผ่ขยายไปทั่วห้อง เสียงหายใจของเขาฟังดูเหมือนเครื่องช่วยหายใจที่พังไปแล้ว

　　จู่ๆ ลอเรลก็รู้สึกกลัวขึ้นมา แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะกรีดร้อง

　　เขาบีบคางของเธออย่างแรงและพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างว่า “เธอกล้าดียังไงมาวางยาฉัน ฉันไม่สนหรอกนะว่าใครส่งเธอมาที่นี่ แต่เธอต้องรับผลที่จะตามมาในคืนนี้! ฉันหวังว่าเธอจะเตรียมใจสำหรับเรื่องนั้นมาแล้ว!"

　　ลอเรลมองด้วยความตกใจ เธอคิด “นี่เขาพูดบ้าอะไรเนี่ย”

　　"ทำไมเขาถึงมีกลิ่นไวน์ หมอจะเมาก่อนเข้าผ่าตัดได้อย่างไร"

　　ร่างกายของลอเรลเริ่มสั่นเทา “นี่เธอเข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่า”

　　ลอเรลยังคงงงงวยเมื่อมือร้อนผ่าวของผู้ชายคนนั้นเลื่อนไปที่คอเสื้อของเธอ แล้วเขาก็ฉีกชุดของเธอด้วยท่าทางที่รุนแรง

　　"อา!" ลอเรลไม่สามารถอดกลั้นความกลัวได้อีกและกรีดร้องออกมา

　　วินาทีถัดมาเธอก็กัดริมฝีปากแน่น และน้ำตาแห่งความสิ้นหวังก็ไหลออกมา

　　“เฮอะ แสร้งทำเป็นใสซื่อเหรอ” น้ำเสียงที่เย็นชาและแข็งกร้าวของผู้ชายคนนั้นอยู่ใกล้หูเธอมากจนแทบทนไม่ได้

　　การที่เธอขัดขืนก็เป็นเหมือนเพียงการออกแรงที่เปล่าประโยชน์เพราะเธอไม่มีพละกำลังมากพอ แต่ทว่า นั่นยิ่งกลับทำให้ผู้ชายคนนั้นตื่นตัวมากขึ้นไปอีก

　　ลอเรลไม่เคยแม้แต่ที่จะจับมือผู้ชายมาก่อนด้วยซ้ำ เธอตัวสั่นด้วยความกลัวและพยายามอย่างหนักที่จะไม่กรีดร้องออกมา แต่น้ำตาก็ไหลอาบแก้มราวกับลูกปัดที่แตกสลาย

　　เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีเจตนาจะปล่อยเธอไปเลย

　　เกรกอรี่สัมผัสได้ถึงน้ำตาที่อาบแก้มและร่างกายที่สั่นเล็กน้อยของเธอ เขาหยุด “ช่างไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้!”

　　ความโกรธในใจของเขาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาพอใจในการกระทำเธอมาก

　　ลอเรลจำคำพูดของผู้หญิงคนนั้นได้ดี แม้ว่าเธอจะเจ็บปวด เธอก็จะต้องไม่ส่งเสียงใดๆ เธอกัดมันอย่างแรงจนทำให้ริมฝีปากสีแดงก่ำของเธอฟกช้ำ

　　อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาและเริ่มสะอื้น