บทที่ 2.4 บรรณาการไร้ค่า
ฉานอันขมวดคิ้วเรียวเมื่อแสงตะวันสาดส่องเข้ามาในห้องพักด้านในห้องหนังสือจวนพยัคฆ์ สาวใช้ประจำเรือนเห็นท่านหญิงบนเตียงขยับตัวตื่นแล้วก็เร่งเข้ามาปรนนิบัติพยุงนางลุกขึ้น
“พวกเขาอยู่ไหน”
แน่นอนว่า พวกเขา ของท่านหญิงย่อมหมายถึงท่านกุนซือเมิ่งซืออิงและท่านแม่ทัพเกาเฉิงหนาง
“ท่านแม่ทัพกับท่านกุนซือไปตรวจค่ายเจ้าคะ”
ฉานอันขบกรามแน่น พวกบุรุษชั่วช้าเมื่อคืนเคี่ยวกรำนางอย่างหนักหน่วง ยามเช้ากลับทอดทิ้งราวนางเป็นสตรีไร้ค่า เพียงแต่นางไร้ค่าในสายตาพวกเขาหรือไม่นั้นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือ... นางต้องการใบสมรสจากพวกเขาคนใดคนหนึ่ง
“ข้าจะไปค่ายทหาร เจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อม”
“เมื่อคืนท่านหญิงแทบจะไม่ได้นอนพักเลย ข้าคิดว่า...”
ทันทีที่สาวใช้ตัวน้อยกำลังจะเอ่ยปากโต้แย้ง ท่านหญิงต่างเมืองก็ตวัดตาสายตาขุ่น ในแววตาทรงอำนาจจนอีกฝ่ายหนาวยะเยือกไปทั้งตัว
“ข้ากำลังถามความเห็นเจ้าหร
