บทที่ 4.3 ฮูหยินจวนพยัคฆ์
ในยามบ่ายของวันต่อมาฉานอันจึงสามารถลุกจากที่นอน ร่างกายของนางอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง ปวดร้าวระบบไปทั้งตัว ในใจนึกกร่นด่าสองพี่น้องพยัคฆ์ไม่หยุด หากแต่เมื่อสงบสติอารมณ์ได้ฉานอันก็เริ่มขบคิดแผนการใหม่ของตนเอง
เจรจาดีๆ ไม่ยอมรับ ส่งมอบหญิงงามก็ไม่สนใจ เช่นนั้นก็คงมีเพียงทำให้ทั้งสองคนเอือมระอานางเท่านั้น พวกเขาจึงจะยอมปล่อยมือจากนาง
เมื่อคิดแผนการใหม่ได้ฉานอันก็เรียกสาวใช้เข้ามาช่วยนางแต่งตัว พร้อมกับเอ่ยสั่งการณ์
“ในจวนนี้ใครเป็นผู้ดูแล”
“เรื่องในจวนเป็นพ่อบ้านฟู่เจ้าค่ะ สวนเรื่องความปลอดภัยเป็นนายกองสวี”
“เช่นนั้นไปเรียกพวกเขามาพบข้า”
“เจ้าค่ะ”
ซือซือ เอ่ยขานรับอย่างว่าง่าย หลายวันที่นางรับใช้ท่านหญิงฉานอันมาเรื่องที่นางเรียนรู้คือ หากท่านหญิงไม่ได้เอ่ยถามความเห็น นางก็ไม่สมควรสอดปากเอ่ยความใด ทว่าแม้ภายนอกท่านหญิงฉานอันจะดูเป็นสตรีเอาแต่ใจและมีวาจาร้ายกา
