ตอบแบบขอไปทียัยปุ้ยก็รีบแจ้นออกจากห้องเสื้อของฉันทันทีด้วยเพราะร้านตอนนี้มีแขกวีไอพีมาทานอาหารที่ร้าน จำต้องต้อนรับ ส่ายหน้าพร้อมกับมองไปยังแขนซ้ายของตัวเองนอกจะมีรอยแผลเป็นยาวแล้วฉันยังสักรูปดาวเล็กๆ กระจายอยู่ห้าดวงเป็นสิ่งที่ฉันชอบดูแหงนมองบนท้องฟ้าเวลาเหงา
Rrr
เสียงมือถือดังขึ้นเรียกให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดที่กำลังไปไกลจนกู่ไม่กลับ “ฮัลโหลค่ะ”
(“คุณเอวา ผมคงกลับไม่ทัน”)
“เตชินทร์เหรอ มีอะไรคะ?”
(“คุณท่านมางานเลี้ยงที่ต่างจังหวัดน่ะครับ”)
“โอเคค่ะ” ฉันตอบแกมหัวเราะทำไมจะต้องโทรมาบอกกันด้วยล่ะ
(“ไปหาหมอได้ใช่ไหมครับ? ถ้ามึนหัว รู้สึกไม่สบายตัวบอกผม เดี๋ยวผมจะเรียกคนไปให้”)
“ไม่ต้องค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ตอบพลางเงยหน้ามองนาฬิกาที่ติดฝาผนังก็พบว่าใกล้จะได้เวลาไปพบหมอแล้วฉันอยู่ที่ห้องเสื้อจนปิดร้านเลย “กำลังจะออกไปหาหมอค่ะ”
(“ผมเป็นห่วงคุณมากเลย”)
“เอางี้ ถ้าฉันถึงบ้านแล้วจะรีบโทรรายงานเลย ตกลงไหมคะ?” พ่อคนที่สองของฉัน หยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องเสื้อด้านหลังก่อนจะกดปลดล็อกรถ Mercedes-Benz C-Class Coupe 2019 สีดำด้านสองที่นั่ง เมื่อเข้ามาในรถจากนั้นฉันก็วางสายจากคุณพ่อคนที่สองที่น้ำเสียงออกเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ฉันขับรถออกจากตัวห้างในเวลาเกือบสองทุ่มเพราะยัยปุ้ยคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันเกือบลืมเวลานัดของหมอดินแดนเนี่ย
คลินิกเงียบราวกับใกล้จะปิดแล้วฉันจึงรีบสาวเท้าบนส้นสูงสี่นิ้วสีดำ เปิดประตูกระจกเข้าไปพบกับคนจ่ายยาที่กำลังจัดเตรียมของเพื่อกลับบ้านในอีกไม่กี่นาทีนี้ “คลินิกปิดแล้วค่ะ”
“ฉันมาตามนัดคุณหมอน่ะค่ะ”
“ตอนนี้คลินิกปิดแล้วค่ะ ไว้มาพรุ่งนี้เช้าตอนเจ็ดโมงเช้านะคะ ปิดเวลาเก้าโมงมาให้ทันนะคะ” สีหน้าของฉันบ่งบอกว่ารู้สึกแย่ชะมัดที่มาจนคลินิกปิดแบบนี้ทำให้มาไม่ทัน ฉันยืนคาประตูบานเลื่อนไว้ก่อนจะพยักหน้ารับและค่อยๆ เลื่อนปิด
“คุณเอวา” เงยหน้าสบตากับร่างสูงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีน้ำตาลทรงกระบอก
“พรุ่งนี้ฉันจะมาให้ทันค่ะคุณหมอ”
“ไม่เป็นไรครับ” รอยยิ้มที่ฉีกกว้างจะตาแทบจะปิดเอ่ยขึ้น “เข้ามาก่อนสิครับ”
“คุณหมอดินคะ...”
“คุณกลับไปก่อนเลยครับ ผมจะปิดคลินิกเอง”