เขาค้อมศีรษะให้ฉันก่อนจะขึ้นรถบีเอ็มฯ ขับออกจากตัวบ้านไป พร้อมกับรถสปอร์ตสีดำที่จอดเทียบตรงหน้า พอเห็นว่าเป็นใครฉันก็พาร่างอันปวกเปียกของตัวเองเดินตรงไปหาเขา
หมับ
“คะ คุณเอวา”
“คิดถึงคุณจัง” เพราะว่าหมอดินใช่ไหมที่ทำให้ฉันอารมณ์ดีจนเผลอกอดร่างของเตชินทร์ที่ยังคงมึนงงกับการกระทำของฉันพร้อมกับมือที่ถือแฟ้มไม่ได้กอดตอบ “ฉันไม่อยากได้บอดี้การ์ดคนอื่น แต่ฉันอยากได้คุณ”
เขาเงียบไม่ตอบอะไรและปล่อยให้ฉันยืนกอดอยู่แบบนั้น ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงถี่คิ้วขมวดทันทีจึงเงยหน้ามองใบหน้าของเตชินทร์ที่ยกมือปิดปากตัวเองพลางเสมองไปทางอื่น
“เอวา!” เสียงดังเข้มดุดันจากด้านหลังทำให้ฉันผละกอดจากเตชินทร์ ตามด้วยพ่อที่ยืนทำหน้าไม่พอใจที่เห็นฉันทำแบบนี้ เตชินทร์ค้อมศีรษะพลางยื่นแฟ้มเอกสารให้พ่อ “ทำอะไร ลูกไม่เห็นเหรอว่ามีบอดี้การ์ดคนอื่นยืนมองอยู่”
“เอวาอยากรู้ว่าทำไมพ่อถึงได้ให้เตชินทร์ไปทำงานที่บริษัทด้วยคะ
