บทที่ 9
หมอดินพาเที่ยว แต่...
ค่อยๆ หันไปมองร่างสูงที่ยืนมองเราสองคนอยู่ด้านหลัง สายตาของพ่อทำให้ฉันรีบขยับตัวหนีแต่ก็ขยับไม่ได้ไหนจะมือที่จับกันอยู่อีก พ่อเดินอ้อมมามองฉันกับหมอดินที่หลับไม่รู้เรื่อง “คะ คือว่าหมอดินเขาเหนื่อยค่ะพ่อ เอวาก็เลย...”
“หึ พ่อไม่ได้ว่าอะไร” เป็นครั้งแรกที่พ่อยิ้มออกมาขณะทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามเราสองคน “หมอดินคงเหนื่อย”
“ค่ะ ปกติหมอดินไม่เคยเป็นแบบนี้คงจะเหนื่อยจริงค่ะ” ไม่สบตากับพ่อโดยตรง “พ่อให้เอวาปลุกหมอเลยไหมคะ?”
“ไม่ต้อง ปล่อยให้หมอดินได้หลับไปก่อนพ่อจะขึ้นไปอาบน้ำ”
ฉันมองพ่อที่เดินออกจากห้องรับแขกไปส่วนฉันก็ได้แต่นั่งอยู่แบบนั้นปล่อยให้หมอดินตื่นขึ้นมาเอง ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำร่างสูงก็ค่อยๆ ขยับตัวไปมาพอรู้ว่าพิงไหล่ฉันเขาก็รีบกระเด้งตัวนั่งพร้อมปล่อยมือที่จับกันไว้จนเหงื่อชุ่ม
“ผมหลับ?”
“หลับนานด้วย”
“ผมขอโทษนะครับที่... นอนพิงไหล่คุณเอวา” น
