คำพูดที่หลุดออกมาของหมอดินทำเอาฉันมึนงงไม่น้อย แต่คงจะไม่มีอะไรหรอกมั้งเพราะเราสองคนก็ได้เปิดใจให้กันและกันแล้ว ต่างคนต่างไม่ต้องพยายามเข้าหากัน ฉันเองก็ไม่น้อยใจแล้วล่ะ ตอนแรกที่น้อยใจหมอดินงอนฉันเรื่องเตชินทร์ก็เลยคิดว่าเขาไม่มีเวลาให้ ที่ไหนได้หมอมักจะบอกเสมอว่างานเขาเยอะ แต่เขาจะพยายามแบ่งเวลาให้กับฉันบ้าง แค่นี้ก็มีความสุขมากเกินพอแล้วจริงๆ
“กลางวันผมมารับไปทานข้าวนะ”
“ทานที่ห้างก็ได้นะคะ” รถของหมอดินจอดลงที่หน้าห้างพอดี ก่อนที่ฉันจะได้ลงจากรถหมอก็ดึงต้นแขนฉันไว้พลางแนบจูบลงบนหน้าผากของฉัน อบอุ่นเหลือเกิน “ตั้งใจทำงานนะคะ”
“เอวา”
“คะ?” ยังคงเรียกฉันไว้ จะได้ไปทำงานไหมถามจริง ทำไมไม่คุยให้จบๆ ตั้งแต่แรกเล่า
“เราคบกันแล้ว”
“ค่ะ” ตอบกลับเสียงขำ อะไรของเขาอะก็คบกันแล้วไงหรือที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่เรียกคบล่ะ หมอดินเม้มริมฝีปากตัวเองพลางยกมือเกาท้ายทอย
“เอวาเรียกผมว่าพี่ดินได้ไหมครับ”
