บทที่ 17
ไปทะเลกันเถอะ & หมอดินง้อเอวา
ฉันยืนรอเจคอยู่หน้าบ้านหลังจากตกลงจะพาเขาไปหาที่ถ่ายรูปสำหรับทำรายงาน เขาบอกขอเข้าไปแต่งตัวก่อน ระหว่างนั้นก็หยิบสมาร์ทโฟนมาดูว่ามีใครโทรมาหรือเปล่า สายที่รอคอย ข้อความที่รอไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว... หมอดินนะหมอดิน ทำกับฉันแบบนี้ได้ไง
“เสร็จแล้ว” ผละใบหน้าจากหน้าจอสมาร์ทโฟน มองคนตรงหน้าที่สวมเสื้อยืดสีขาวตามด้วยกางเกงยีนส์สีซีด มันดูธรรมดาแต่พออยู่บนตัวเจคกลับทำให้เขาดูดีขึ้นเป็นกองเลย เขาสะพายกระเป๋าใส่กล้อง “มองอะไร?”
“หล่อเหมือนกันนะเนี่ย”
“ตลก”
“สูงเท่าไหร่อะ?”
“190”
“โห ถึงว่าทำไมฉันดูเตี้ยจัง”
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวมืด”
เจครอให้ฉันปลดล็อกประตู เขาก็เข้าไปนั่งข้างคนขับ ส่วนฉันก็เมื่อประจำที่เรียบร้อยก็วางสมาร์ทโฟนไว้ในล็อกขับเลียบถนนออกนอกเมือง หันไปมองเจคเป็นระยะๆ เขาก็ดูเงียบไม่พูดอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ปกติถ้าคุยกันฉันมักจะเป็นฝ่ายชวน
