“อย่าที่บอกน่ะค่ะ” เว้นวรรคคำพูดของตัวเอง “เห็นอาหารแล้วนึกถึงหมอดิน ก็เลยสุ่มมาว่าหมอจะอยู่หรือเปล่า”
“แล้วถ้าผมไม่อยู่ล่ะครับ?”
“คงเอากลับไปกินเองค่ะ” หัวเราะแกมยิ้ม จู่ๆ ก็นึกได้ว่าเขาบอกพรุ่งนี้หยุดใช่ไหม? ฉันจะชวนเขาไปเที่ยวดีไหม ไม่สิ มันเร็วไปปะแบบว่าไม่ได้รู้จักกับเขาจริงจังเลยจะชวนไปเที่ยวแล้ว
“คุณเอวาครับ”
แต่ถ้าชวนไปดื่มกาแฟล่ะ มันจะโอเคหรือเปล่า ฉันคิดว่าการดื่มกาแฟคงจะสานสัมพันธ์ได้ในระยะที่กำลังพอดี
“คุณเอวา”
“พรุ่งนี้หมอดินว่างไปดื่มกาแฟกับฉัน...” เผลอพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ยเอวา! ยกมือตบหน้าผากตัวเองพลางมองใบหน้าของหมอดินที่มองฉันด้วยรอยยิ้มที่ออกแนวสมเพชใช่ไหม? สมเพชที่ฉันที่ตบหน้าผากตัวเองสินะ
“ขอโทษด้วยนะครับ” คำปฏิเสธของเขาทำให้ฉันหน้าแตกเป็นรอบที่สอง “พอดีผมไม่ว่าง”
“อะ โอเคค่ะ” ได้แต่ส่งยิ้มที่ฝืนบอกว่าไม่เป็นไรให้เขาไป “ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
ลุกขึ้นจากเก
