คิดหนักสุดๆ มองสบตากับปุ้ยทีและอุ่นที จากนั้นก็มองไปยังปิ่นโตสีเขียวกับน้ำแร่หนึ่งขวดที่วางคู่กันอยู่ เหลือบไปมองแมสที่อยู่ในกระเป๋าสะพายและใบหน้าหล่อเหลาที่ฉีกยิ้มกว้างให้ฉันอย่างจริงใจ
“เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“เยส!” ปุ้ยตะโกนลั่นร้านจนคนมองด้วยความตกใจ ฉันคว้ากระเป๋าสะพายและปิ่นโตพร้อมน้ำติดมือมาด้วย ออกจากร้านของปุ้ยมองไปยังเบาะข้างคนขับปิ่นโตสีเขียวพร้อมยิ้มออกมาหวังว่าหมอดินจะยังไม่ปิดร้านนะ
Rrr
สมาร์ทโฟนดังขึ้นระหว่างรถมาจอดที่คลินิกของหมอดินเรียบร้อยแล้ว ฉันมองคนจ่ายยาที่เดินออกจากร้านทว่าประตูเหล็กยังไม่ได้รูดลงมาแสดงว่าหมอดินยังอยู่สินะเพราะดูจากรถบีเอ็มสีขาวที่จอดอยู่
“ฮัลโหลค่ะ”
(“เอวา ลูกอยู่ไหน?”) เสียงเข้มดุดันทำเอามือที่หิ้วปิ่นโตอยู่ชะงักทันที
“อยู่ที่ร้านอาหารของปุ้ยค่ะพ่อ พ่อกลับมาแล้วเหรอคะ”
(“อืม จะกลับกี่โมง”)
“เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ” ปลายสายเงียบ
