บทที่ 10
ครอบครัวของหมอดิน
“คุณเอวาจะไปไหนครับ?” บอดี้การ์ดหน้านิ่งคนเดิมที่พ่อสั่งให้อยู่ที่บ้านเพื่อดูแลฉันก็เอ่ยถาม เห็นหน้าเขาแล้วรู้สึกแย่ชะมัดฉันคิดถึงเตชินทร์มาก อย่างน้อยเขาก็แค่ถามแล้วก็ตามใจฉันเสมอ
“จะไปกับหมอดินค่ะ โทรบอกพ่อได้เลยค่ะเพราะฉันคิดว่าพ่ออนุญาตแน่นอน” ฉีกยิ้มให้กับเขาที่ยังคงแสดงสีหน้านิ่งๆ ของตัวเอง ฉันกอดอกมองเขาที่หันหลังให้พลางต่อสายหาพ่อทันที
“คุณท่านรับทราบแล้ว เชิญตามสบายครับ” คุยกับพ่อเสร็จก็ผายมือให้ฉันเดินออกจากตัวบ้านเป็นจังหวะที่รถบีเอ็มสีขาวคุ้นตาขับมาจอดเทียบตรงที่ฉันยืนพอดี ประตูด้านคนขับเปิดขึ้นพร้อมร่างสูงที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอกกับกางเกงยีนสีซีดที่ฉันไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขามาก่อนเลย หมอดินมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“หมอดินคะ”
“ครับ” เปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งในรถของเขาเป็นครั้งที่สองทั้งที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้นั่งแ
