“ผมเปล่าคิดแบบนั้น” ลมหายใจถูกถอนออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เตชินทร์ก็เอ่ยปากขึ้นมา “ผมดีใจที่คุณได้เจอคนดีๆ อย่างคุณหมอดินแดน”
“...”
“ดีแล้วล่ะครับ ที่ผมได้เห็นคุณเติบโตขึ้นเรื่อยๆ” ปากก็บอกแบบนั้นทว่าท่าทางของเตชินทร์ก็ไม่ได้ทำให้ฉันสบายใจขึ้นสักนิด หรือว่าเขาเครียดเรื่องงานที่พ่อมอบหมายให้ ฉันว่าฉันควรพูดกับพ่อเรื่องนี้อย่างจริงจังสักทีอย่างน้อยก็ให้เตชินทร์อยู่ติดบ้านบ้างไม่ใช่ให้ไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่น “คุณหิวหรือเปล่าครับ? ไปหาอะไรกินกัน”
“ไปสิคะ”
“เอวา!”
ประตูเปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เรียกชื่อฉันด้วยสีหน้าและท่าทางเหนื่อยหอบ “หมอดินมาได้ไงคะ? อยู่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ”
เขาไม่ตอบอะไรฉันแต่กลับมองเลยไปยังด้านหลังซึ่งเตชินทร์ก็เดินมาหยุดอยู่ข้างฉัน สายตามองไปยังมือขวาและซ้ายซึ่งมีถุงอะไรสักอย่างแต่ก็มองไม่ออกว่ามันคืออะไร
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“อ้าวจะกลับแล้วเหรอคะ?” เตชินทร์ยิ้มให้
