บทที่ 20
สัญญาว่าจะไม่เลิกกัน
ฉันมองร่างสูงที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากร้านพิซซ่า ไม่รู้ว่าเขารีบร้อนไปไหน พี่ดินบอกว่าอย่าเพิ่งขยับมือฉันก็เลยใช้มือซ้ายเล่นสมาร์ทโฟนรออาหารและรอพี่ดิน บนโต๊ะมีแก้วน้ำเปล่าสองใบวางลง ฉันหันไปมองพนักงานที่นำน้ำมาเสิร์ฟคือเจค พอสบตากับเขาเป็นฉันเองที่เบือนหน้าหนีมามองหน้าจอสมาร์ทโฟน
ไม่อยากให้ยุ่ง ไม่อยากได้อะไรจากฉัน... ฉันเองก็ควรหยุดจริงๆ นั่นแหละ น้องก็ไม่ใช่ ญาติก็ไม่ใช่ จากนี้เขาจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของเขา ฉันจะไม่ขอยุ่งอย่างที่เขาตวาดใส่ฉัน
เจคเสิร์ฟน้ำเสร็จเขาก็เดินจากไป จังหวะนั้นฉันก็หันไปมองเขาที่ยืนพิงกำแพงโซนทำอาหารเหมือนกับพนักงานคนอื่นๆ เขาไม่มองฉันหรอกนะ เหอะ เด็กบ้า อยากทำอะไรก็เชิญ ฉันจะไม่สนนายแล้ว
“มาแล้วครับ”
“พี่ดิน เอ๊ะ? กระเป๋าแพทย์ เอามาทำไมเหรอคะ” พี่ดินยิ้มอ่อนหอบนิดหน่อยราวกับวิ่งขึ้นลงแทนที่จะใช้ลิฟต์ เขาทิ้งตัวลงนั่งข้าง
